بریده‌هایی از کتاب طبیعت

در جنگل به خرد و ایمان بازمی‌گردیم. در آن جاست که احساس می‌کنم هیچ چیزی نمی‌تواند در زندگی‌ام روی دهد، نه بلا و نه اندوهی که طبیعت نتواند آن را برایم تسکین دهد. ایستاده بر روی زمین عریان، سرم از هوای مهربان خیس می‌شود و مرا تا فضای نامتناهی بالا برده و تمام خودپسندیم را محو و زائل می‌نماید. به یک مردمک چشم شفاف تبدیل می‌شوم؛ چیزی نیستم و در عین حال همه چیز را می‌بینم؛ جریان جهان هستی در سراسر وجودم جریان دارد؛ من بخش یا جزئی از خداوند هستم.

عصر ما عطف به گذشته می‌نماید. این عصر مزار پدران را می‌سازد، شرح‌حال‌ها، تواریخ و نقد ادبی می‌نویسد. نسل‌های پیشین خداوند و طبیعت را چهره به چهره دیده‌اند، و ما هم بواسطه چشمان ایشان دیده‌ایم. پس چرا نباید از رابطه‌ای اصیل با جهان هستی لذت بریم؟

ما آن چیزی هستیم که بدان عشق می‌ورزیم، اما هوای نفس ما را از عشق‌مان محروم می‌کند.

مروز نیز خورشید می‌تابد، پشم و کتان بیشتری در مزارع وجود دارد. اراضی جدید، مردان جدید، افکار جدیدی به وجود آمده‌اند. بیایید خواسته‌های‌مان و قوانین‌مان را بطلبیم و بستاییم.

دارایی که همیشه با برف مقایسه می‌شود-" اگر چه امروز نرم می‌بارد، فردا پارو کردنش سخت خواهد بود. "-

"افکار خوب تا زمانی که اجرا نشده‌اند، چیزی بیش از یک رویا نیستند!"

خوشبخت‌ترین مردمان کسی است که از طبیعت درس پرستش می‌آموزد.

خورشید تنها در چشمان بزرگسالان می‌تابد اما همین خورشید به چشم و قلب کودکان می‌تابد. عاشق طبیعت کسی است که احساسات درونی و بیرونی‌اش دقیقا یکسان و مشابه باشند، کسی که روح کودکی‌اش را با خود به بزرگسالی آورده باشد. آمیزش وی با زمین و آسمان جزئی از قوت روزانه‌اش است.

هیچ چیز [و هیچ‌کس] جز خودت نمی‌تواند برایت صلح و آرامش به ارمغان آورد. هیچ چیز جز پیروزی اصول اخلاقی نمی‌تواند برایت صلح و آرامش به ارمغان آورد.

هنگامی که به کاراتاچ شخصیتی در"بوندوکا" اثر فلچر، نصیحت می‌کنند که در باب وجود خداوندگار تحقیق نماید، پاسخ می‌دهد: مفهوم پنهان آن در تلاش ما قرار دارد؛ شجاعت ما بهترین خدایان ماست.

اعتماد به نفس داشته باشید: هر قلبی از آن ریسمان آهنین به لرزه درمی‌آید. هر جایگاهی که مشیت الهی برایتان مهیا نموده، جامعه معاصر، پیوستگی حوادث را بپذیرید. مردان بزرگ همیشه چنان کرده‌اند، خود را چون کودکی به نبوغ عصر خویش سپرده‌اند، فهم خود که به یقین در قلبشان جای گرفته بود را بیان کرده‌اند، با دستان خویش کار کرده‌اند، بر سایر موجودات تفوق یافته‌اند. و اکنون ما انسان‌های حال هستیم و باید با رفیع‌ترین اندیشه، سرنوشت متعالی مشابهی را پذیرا باشیم؛ نباید چون افراد صغیر و بی‌اهمیت در گوشه امنی بنشینیم، نباید چون توده‌ای باشیم که از انقلاب می‌گریزند، بلکه باید راهنما، رهایی دهنده و نیکوکار باشیم، کسی که از اوامر قادر مطلق تبعیت می‌نماید و در هرج و مرج و ظلمت پیش می‌تازد.

انسان بوالهوس افکار خود را با اشیاءء تطبیق می‌دهد و انسان شاعر اشیاءء را با اندیشه‌های خود. یکی به طبیعت به عنوان امری ثابت و سخت می‌نگرد؛ دیگری به آن به چشم مایعی روان، و نقشی از وجود خود بر آن می‌نهد. در نظر او [شاعر] دنیای سرکش نرم و انعطاف پذیر است؛ او به غبار و سنگ انسان جان می‌بخشد و بواسطه آن‌ها عبارات خود را بیان می‌کند.

بی‌شک سوالی نیست که پاسخی نداشته باشد. باید تا جایی که یقین حاصل کنیم بر جهل انواع اشیاء در ذهن‌مان نور دانش تابیده، بر کمال خلقت تکیه نماییم. نفس هر انسانی راه حلی است بر رموزی که در پی کشف آن‌هاست. انسان پیش از آن که به چشم حقیقت به این پرسش‌ها بنگرد، به چشم زندگی بدان‌ها می‌نگرد. در چنین شرایطی است که طبیعت در اشکال و علایق ذاتی‌اش، طرح خود را آشکار می‌سازد.

امرسون از یونیتاریست‌های معروف و بانفوذ آمریکا بود. وی به سعدی علاقه زیادی داشت، تا جایی‌که نوشته‌های وی را با انجیل حتی مقایسه نمود. امرسون در مدح حافظ شیرازی نیز مقالاتی نوشت.

یک پیروزی سیاسی، افزایش اجاره‌ها، بهبود بیماریت یا بازگشت دوست غایبت، یا برخی دیگر حوادث خوشایند روحیه‌ات را افزایش می‌دهد و تو گمان می‌کنی که روزهای خوبی در انتظارت است؛ اما آن را باور نکن. هیچ چیز [و هیچ‌کس] جز خودت نمی‌تواند برایت صلح و آرامش به ارمغان آورد. هیچ چیز جز پیروزی اصول اخلاقی نمی‌تواند برایت صلح و آرامش به ارمغان آورد.

پس از تمام آنچه که تقدیر نامیده می‌شود، بهره ببر. اکثر انسان‌ها بر سر آن قمار می‌کنند و یا همه چیز را به دست می‌آورند، یا همه چیز را می‌بازند. اما تو این‌گونه بردهای بی‌قاعده را رها کن، و با علت و معلول که نواب خداوند هستند، معامله کن. حسب اراده‌ات کار کن و [آن چه می‌خواهی] کسب کن، و این‌گونه زنجیر چرخ‌های بخت و اقبال به دستان توست و شاید بدین طریق از گردش ترسناک خویش باز ماند. یک پیروزی سیاسی، افزایش اجاره‌ها، بهبود بیماریت یا بازگشت دوست غایبت، یا برخی دیگر حوادث خوشایند روحیه‌ات را افزایش می‌دهد و تو گمان می‌کنی که روزهای خوبی در انتظارت است؛ اما آن را باور نکن. هیچ چیز [و هیچ‌کس] جز خودت نمی‌تواند برایت صلح و آرامش به ارمغان آورد. هیچ چیز جز پیروزی اصول اخلاقی نمی‌تواند برایت صلح و آرامش به ارمغان آورد.

فطرت انسان، چیزی است که بالضروره کسب نموده؛ وآن چه انسان کسب می‌نماید، دارایی زنده‌ای است که به انتظار تعظیم قانون‌گذاران، انبوه جمعیت، انقلاب‌ها، آتش، طوفان یا ورشکستگی‌ها نمی‌ایستد، بلکه در هر نفسی که انسان بر می‌آورد، به تناسب خود را تازه می‌نماید. [حضرت] علی می‌گوید"بهره و حصه‌ات از زندگی در پی تو روان است؛ پس از جستجوی آن‌ها فارغ باش. " تبعیت‌مان از این نیکان سایر مذاهب، ما را از احترام بنده‌وار به بیشمار افراد دیگر بی‌نیاز می‌نماید.

انسان متمدن کالسکه ساخته است، اما فراموش کرده که از پایش استفاده نماید. او آنقدر که به عصای زیر بغلش وابسته است به عضلات خویش وابسته نیست؛ اکنون صاحب یک ساعت زیبایی سوئیسی است اما فاقد این مهارت است که بتواند از روی حرکت خورشید ساعت را بفهمد. دارای تقویم نجومی دریایی گرینویچ است اما با تکیه بر اطلاعاتی که از آن کسب می‌کند هم نمیتواند ستاره‌ای را در آسمان بشناسد.

گوش و زبان هر دو اعضای یک طبیعت‌اند. در سرزمین‌های درخشان و بی‌آلایش زندگی ساکن شو، از [ندای] قلبت پیروی کن، و جهان پیش رویت را از نو بساز.

هیچ کس جز خالق [انسان] نمی‌تواند به او بیاموزد که چه توانایی‌هایی دارد؛ هیچ فرد دیگری آن استعدادها را نمی‌شناسد و تا زمانی که توسط خود وی ابراز نشده نیز، قادر به شناسایی آن‌ها نخواهد بود.