بریده‌هایی از کتاب پیرمرد و دریا

از خود پرسید: «چی بود که تو رو شکست داد؟» و با صدای بلند گفت: «هیچ چی. من زیادی دور شدم»

«تو باید خیلی چیزا با خودت میاوردی. ولی اونا رو نیاوردی، پیرمرد. حالا وقت این نیست که به نداشته‌هات فکر کنی. به کارهایی فکر کن که با چیزایی که این‌جا هست می‌تونی انجام بدی»

فهمید حرف زدن با یک نفر به جای حرف زدن با دریا یا با خودش چقدر خوشتر است.

از شدت دردهایش می‌فهمید که هنوز نمرده است.

چرا پیرمردا این‌قدر زود بیدار میشن؟ برای اینکه روزشون بیشتر طول بکشه؟

شانس چیزیه که به شکلای جورواجور میاد. کی می‌تونه بشناسش؟ من اونو با هر شکل و پولی که بخواد می‌گیرمش. کاش می‌تونستم نوری از چراغ‌ها ببینم. دلم خیلی چیزا می‌خواد. ولی این چیزیه که حالا می‌خوامش»

پیرمرد بعد از اینکه بند ته پارو را نگاه کرد، گفت: «کاش برای چاقو یه سنگ آورده بودم. باید سنگ می‌آوردم» توی دلش می‌گفت: «تو باید خیلی چیزا با خودت میاوردی. ولی اونا رو نیاوردی، پیرمرد. حالا وقت این نیست که به نداشته‌هات فکر کنی. به کارهایی فکر کن که با چیزایی که این‌جا هست می‌تونی انجام بدی» با صدای بلند گفت: «تو به من پندهای خیلی خوبی میدی. ولی من ازشون خسته شدم»

«سن من ساعت زنگدارمه. چرا پیرمردا این‌قدر زود بیدار میشن؟ برای اینکه روزشون بیشتر طول بکشه؟

می‌گفت: «ولی یه مرد برای شکست خوردن ساخته نشده. یه مرد می‌تونه خُرد بشه. ولی شکست نمی‌خوره»

شانس چیزیه که به شکلای جورواجور میاد. کی می‌تونه بشناسش؟

ولی کسی چه می‌دونه؟ شاید امروز... هر روز، یه روز دیگه ست. خوش شانس بودن بهتره. ولی من کارمو کاملاً درست انجام میدم تا وقتی شانس پیداش شد، آماده باشم

همه چیز پیرامون پیرمرد کهنه بود، به جز چشم هایش که به رنگ دریا بود و پر امید می نمود و شکست ناپذیر.

می‌دانست اگر نمی‌توانست با فشاری منظم حرکت ماهی را آرام کند، ماهی می‌توانست ریسمان را بگیرد و پاره‌اش کند. توی دلش می‌گفت: «اون یه ماهی بزرگه و من باید کارش رو تموم کنم. نباید بذارم بفهمه که چه نیرویی داره یا اینکه اگه حرکت کنه چه کارایی می‌تونه بکنه. اگه من جای اون بودم حالا هر کاری از دستم می‌اومد می‌کردم و می‌رفتم تا یه چیزی پاره بشه. ولی خدا رو شکر اونا به باهوشی مایی که می‌کشیمشون نیستن؛ هر چند اونا از ما شریف‌ترن و قادرتر.

ماده هم به دام افتاد، وحشیانه، وحشت زده و ناامید تقلّا می‌کرد و خیلی زود خسته شد، در تمام طول این مدت ماهی نر همراه ماهی مانده بود، از روی ریسمان می‌گذشت و همراه او روی سطح آب حلقه می‌زد. آنقدر نزدیک مانده بود که پیرمرد ترسید ریسمان را با دمش که به اندازهٔ یک داس تیز بود، قطع کند. پیرمرد، بعد که بهش نیزه زد و با چماق توی سرش کوبید، نوک شمشیرش را با آن لبهٔ دندانه‌دار نگه داشته بود و روی سرش چماق می‌کوبید، تا آنجا که رنگش به رنگ پشت آینه درآمد و بعد به کمک پسرک، بلندش کرد و گذاشتش توی قایق، ماهی نر کنار قایق مانده بود. بعد، هنگامی که پیرمرد داشت ریسمان را باز و زوبین را آماده می‌کرد، ماهی نر اطراف قایق پرید توی هوا تا ببیند ماهی ماده کجاست و بعد به اعماق دریا رفت

پس شب خوش، صبح میام بیدارت می‌کنم. پسرک گفت: تو ساعت زنگدار منی. پیرمرد گفت: «سن من ساعت زنگدارمه. چرا پیرمردا این‌قدر زود بیدار میشن؟ برای اینکه روزشون بیشتر طول بکشه؟ پسرک گفت: «نمی‌دونم. تنها چیزی که می‌دونم اینه که پسرای جوون زیادی می‌خوابن.

ولی من باید اونو بیارم نزدیک، نزدیک، نزدیک، هدفم نباید سرش باشه. باید قلبش رو نشونه بگیرم

نخستین رمان مهم خود «خورشید همچنان می دمد» به کار برد، این اظهار نظر خودمانی معروف شد. اصطلاح «نسل تباه» مبین نسل پس از جنگ و حرکت ادبی نویسندگان جوان بود. به نظر می رسید این نویسندگان دهه بیست، عقاید نسلی را منعکس می کنند که جنگ، امید و زندگی آنها را از هم پاشیده بود. آنها را از مسیری پر افتخار به سوی مرگ سوق داده بودند. آن هم نه به خاطر آرمانهای شرافتمندانه و وطن پرستانه، بلکه به خاطر حرص و آز و منافع مادی جناح های قدرت. نیات بزرگ منشانه رهبرانشان دیگر قابل اعتماد نبود.