بریده‌هایی از کتاب پیرمرد و دریا

بعد از آنکه تشخیص داد دست راستش به قدر کافی توی آب مانده آن را بیرون آورد و بهش نگاه کرد و گفت: «بد نیست. تازه درد برای یه مرد چیزی نیست»

از دست مچاله شده‌اش که تقریباً به سختی لاشه‌های سفت شده بود، پرسید: «چطوری دست؟ به خاطر تو یه کم بیشتر می‌خورم»

توی دلش می‌گفت: «بذار امیدوار باشیم».

«نه. من شانس ندارم. دیگه هیچ شانسی ندارم» پسرک گفت: «شانس به درک. من شانس رو با خودم میارم»

چرا پرنده‌ها رو اینقدر ظریف و قشنگ درست کردن، وقتی اقیانوس می‌تونه اینقدر بی‌رحم باشه؟

همینگوی پس از جدایی دیگری در ۱۹۴۴، با مری ولش، خبرنگار مجله تایم ازدواج کرد.

فکر پیرمرد حالا خوب روشن بود و عزمش جزم؛ ولی هیچ امیدی به پیروزی نداشت.

با خود می‌گفت: «ولی من باید اونو بیارم نزدیک، نزدیک، نزدیک، هدفم نباید سرش باشه. باید قلبش رو نشونه بگیرم» بعد به خودش می‌گفت: «آروم باش پیرمرد، قوی باش»

«زندگی پرنده‌ها از ما سخت تره. به جز اون پرنده‌های دزد و اون گنده‌های پر زور، بقیه گرسنه اند.

پسرک گفت: تو ساعت زنگدار منی. پیرمرد گفت: «سن من ساعت زنگدارمه. چرا پیرمردا این‌قدر زود بیدار میشن؟ برای اینکه روزشون بیشتر طول بکشه؟ پسرک گفت: «نمی‌دونم. تنها چیزی که می‌دونم اینه که پسرای جوون زیادی می‌خوابن.