بریده‌هایی از کتاب پیرمرد و دریا

اکثر مردم نسبت به لاک‌پشت‌ها دلسوزی ندارند. چرا که قلب یک لاک‌پشت تا ساعت‌ها پس از شکافته شدن و قطعه قطعه شدن همچنان می‌تپد

بعد از آنکه تشخیص داد دست راستش به قدر کافی توی آب مانده آن را بیرون آورد و بهش نگاه کرد و گفت: «بد نیست. تازه درد برای یه مرد چیزی نیست»

از دست مچاله شده‌اش که تقریباً به سختی لاشه‌های سفت شده بود، پرسید: «چطوری دست؟ به خاطر تو یه کم بیشتر می‌خورم»

«نه. من شانس ندارم. دیگه هیچ شانسی ندارم» پسرک گفت: «شانس به درک. من شانس رو با خودم میارم»

چرا پرنده‌ها رو اینقدر ظریف و قشنگ درست کردن، وقتی اقیانوس می‌تونه اینقدر بی‌رحم باشه؟

همینگوی پس از جدایی دیگری در ۱۹۴۴، با مری ولش، خبرنگار مجله تایم ازدواج کرد.

فکر پیرمرد حالا خوب روشن بود و عزمش جزم؛ ولی هیچ امیدی به پیروزی نداشت.

با خود می‌گفت: «ولی من باید اونو بیارم نزدیک، نزدیک، نزدیک، هدفم نباید سرش باشه. باید قلبش رو نشونه بگیرم» بعد به خودش می‌گفت: «آروم باش پیرمرد، قوی باش»

توی دلش می‌گفت: «به هر حال، باد رفیق ماست» بعد اضافه کرد: «با این دریای بزرگ، با دوست و دشمنای ما و تختخواب. تختخواب هم رفیق منه. فقط تختخواب. اون چیز بزرگیه. وقتی شکست می‌خوری کار راحت می‌شه! من هیچوقت نفهمیدم در شکست، کار آدم چقدر ساده ست.»

ولی خدا رو شکر اونا به باهوشی مایی که می‌کشیمشون نیستن؛ هر چند اونا از ما شریف‌ترن و قادرتر.

«چرا پرنده‌ها رو اینقدر ظریف و قشنگ درست کردن، وقتی اقیانوس می‌تونه اینقدر بی‌رحم باشه؟

«زندگی پرنده‌ها از ما سخت تره. به جز اون پرنده‌های دزد و اون گنده‌های پر زور، بقیه گرسنه اند.

پسرک گفت: تو ساعت زنگدار منی. پیرمرد گفت: «سن من ساعت زنگدارمه. چرا پیرمردا این‌قدر زود بیدار میشن؟ برای اینکه روزشون بیشتر طول بکشه؟ پسرک گفت: «نمی‌دونم. تنها چیزی که می‌دونم اینه که پسرای جوون زیادی می‌خوابن.

دلش نمی‌خواست باز به ماهی نگاه کند؛ چرا که گوشتش پاره شده بود. وقتی کوسه داشت از ماهی می‌خورد، مثل این بود که دارد تن و بدن خود پیرمرد را می‌خورد.

از خود پرسید: «چی بود که تو رو شکست داد؟» و با صدای بلند گفت: «هیچ چی. من زیادی دور شدم»

دوست دارم یه کم شانس بخرم. البته اگه جایی باشه که اونو بفروشن

وقتی اونقدر دور شدی، به شانست پشت کردی

من کارمو کاملاً درست انجام میدم تا وقتی شانس پیداش شد، آماده باشم

فکر کن اگه آدم مجبور بود هر روز ماه رو بکشه. ماه هم فرار می‌کرد. ولی فکر کن یه مرد، هر روز باید آفتاب رو بکشه. آفتاب هم باید فرار می‌کرد. همه چی به هم می‌ریخت. ما خیلی خوش شانسیم

فهمید حرف زدن با یک نفر به جای حرف زدن با دریا یا با خودش چقدر خوشتر است.