بریده‌هایی از کتاب مردی به نام اوه

آدم زمانی که عزیزی را از دست می‌دهد، دلش برای کوچک‌ترین و عجیب‌ترین چیزها هم تنگ می‌شود

نمی‌توان گفت اووه بعد از سونیا مرده بود؛ نه او نمرده بود، فقط دست از زندگی کشیده بود.

اووه یک بار از سونیا علت این همه شادمانی و سرزندگی را پرسید و او جواب داد: «برای دور کردن سیاهی‌ها از خود باید به پرتوهای نور و روشنایی پناه ببری!»

چند وقتی بود حتی دوست نداشت مردم هم با او حرف بزنند، چون فکر می‌کرد آن‌ها حواسش را پرت می‌کنند و نمی‌گذارند به سونیا فکر کند.

«هر آدمی باید بدونه چرا می‌جنگه...»

یک جایی در زندگی هر آدمی پیش می‌آید که تصمیم می‌گیرد چطور آدمی باشد؛ آدمی‌که اجازه‌ی هر سلطه‌گری‌ای را به مردم می‌دهد یا نه!

آدم زمانی که عزیزی را از دست می‌دهد دلش برای کوچک‌ترین و عجیب‌ترین چیزهایش هم تنگ می‌شود: لبخندش، حرکاتش هنگام خواب و یا حتی رنگ کردن دوباره‌ی اتاق برای او...

عشق اتفاق عجیبی است، تنها چیزی است که به یکباره انسان را غافلگیر می‌کند...

فقط احمق‌ها هستند که هیکل و قدرت را یکی می‌دانند

اووه همیشه به افراد بالای ۱۸۰ سانتی‌متر مشکوک است و معتقد است که خون‌رسانی به مغز این افراد مشکل دارد.

اووه به همه‌ی علائم رانندگی توجه می‌کرد. در جاده هایی که همه با ۹۰ کیلومتر سرعت رانندگی می‌کردند، اووه با ۵۵ کیلومتر رانندگی می‌کرد، چون این سرعتی بود که روی تابلو نوشته شده بود.

«درست انجام شدن کار، خودش پاداش کار است.»

این روزها همه تیپ‌های عجیب و غریب می‌زنند، شلوار تنگ می‌پوشند و ریش‌های غیرعادی می‌گذارند و خیلی راحت همه چیز را عوض می‌کنند: همسرشان، شغل‌شان، مدل اتومبیلشان و...

«همه‌ی مردم به دنبال یک زندگی شکوهمند و عالی هستند، اما این شکوه و کیفیت کاملا نسبی و سلیقه‌ای است!

_ «هر آدمی باید بدونه چرا می‌جنگه...»

چراغ های جلوی ماشینش را عوض کرده و از آن شیشه‌های موج دار اسپرت انداخته؛ با این حساب وقتی در شب چراغ را روشن می‌کند، همه به خوبی می‌توانند بفهمند که راننده این ماشین یک عوضی است!

یک جایی در زندگی هر آدمی پیش می‌آید که تصمیم می‌گیرد چطور آدمی باشد؛ آدمی‌که اجازه‌ی هر سلطه‌گری‌ای را به مردم می‌دهد یا نه!

دلقک نگاهی به اطراف به او می‌کند و می‌گوید: «عمو پنج کرون پول داره؟» اووه بدون معطلی پاسخ می‌دهد: «خیر، عمو هیچ پولی نداره!»

«اینو یادت باشه، فقط احمق‌ها هستند که هیکل و قدرت را یکی می‌دانند!»

این روزها هیچ‌کس نمی‌تواند یک قهوه‌ی درست و حسابی دم کند!... درست مثل نوشتن که دیگر مردم قادر به نوشتن با خودکار نیستند و همه جا از کامپیوتر و دستگاه اسپرسوساز استفاده می‌کنند!... خدای من!... جامعه‌ای که مردم در آن نمی‌توانند یک قهوه‌ی ساده دم کنند و با دست بنویسند، چه آینده‌ای خواهد داشت؟!