بریده‌هایی از کتاب مردی به نام اوه

از نظر مردم، اووه دنیا را سیاه و سفید می‌دید و همسرش رنگ زندگی او بود و همه‌ی دنیای او را رنگی کرده بود...

اووه زمانی که نماینده‌ی ساختمان بود پیشنهاد نصب دوربین مداربسته برای کنترل اتاق زباله را داده بود، اما پیشنهاد توسط ساکنان رد شده بود، چون آن‌ها از این کار احساس راحتی نداشتند؛ مخصوصا وقتی می‌دیدند اووه هر بار تکرار می‌کند: «کسی که کاسه ای زیر نیم کاسه نداشته باشد نباید با این طرح مخالفت کند!»

«آهای... یادت باشه من باهات دوست نیستم... اینو بفهم که وقتی یه احمق بهت سنگ پرت می‌کنه و من از تو حمایت می‌کنم، به این معنی نیست که از تو خوشم میاد؛ معنیش اینه از تو کم‌تر از اون بدم میاد!»

«کسی که بد است، با کسی که می‌تواند بد باشد تفاوت زیادی دارد.»

«مردها به خاطر اعمالشان است که تبدیل به یک مرد بزرگ می‌شوند، نه به خاطر حرف‌هایشان!»

البته نمی‌دانست که این غم هرگز پایانی ندارد...

«با خوندن کتابا مطالب زیادی یاد می‌گیرم، آدم انگار این‌جوری راحت زبون یاد می‌گیره...» اما اووه دوست داشت خودش فکر کند و به سونیا می‌گفت: «دلم می‌خواد خودم فکر کنم تا این که افکار یک عده آدم وراج رو بخونم!»

شش ماه است که همسر اووه فوت کرده اما او هنوز دو بار در روز شوفاژها را بررسی می‌کند تا همسرش درجه‌ی آن را بیش‌تر نکرده باشد!

کلا آدم‌ها به دو دسته تقسیم می‌شوند: دسته ی اول که از سیم‌های سفید سر درمی‌آورند و دسته ی دوم که چیزی راجع به آن نمی‌دانند.

دست‌ها را به کمر زد و چند ثانیه‌ای خیره شد و به این فکر کرد که قرار نبود زندگی‌اش این طوری شود!

امروز اوضاع طوری شده بود که چیزی قبل از این که مد شود از مد می‌افتاد

یه کور بدون دست بهتر از تو می‌تونه این ماشین رو حرکت بده و پارک کنه!...

اینو بفهم که وقتی یه احمق بهت سنگ پرت می‌کنه و من از تو حمایت می‌کنم، به این معنی نیست که از تو خوشم میاد؛ معنیش اینه از تو کم‌تر از اون بدم میاد!»

فعلا فرصت مردن ندارم!

مرگ اتفاق شگفت انگیزی است. با این که مرگ یکی از انگیزه‌های زندگی است، اما اکثر مردم طوری زندگی و رفتار می‌کنند که گویی مرگ هرگز وجود ندارد. برخی که بعد از گذشت سال ها نسبت به آن بیدار می‌شوند، به زندگی کردن علاقه‌مندتر می‌شوند. برخی دیگر دائما فکرشان درگیر آن است تا لحظه‌ی مرگ فرا برسد؛ اما بیش‌تر ما از آن واهمه داریم. علت این ترس جدایی ما از عزیزانمان است...

هر آدمی باید بداند برای چه هدفی مبارزه می‌کند و سونیا برای چیزی می‌جنگید که خیر بود؛ برای بچه‌ای که هرگز دنیا نیامد و اووه... برای سونیا می‌جنگید... چون این تنها چیزی بود که در کل دنیا انجامش را بلد بود...

آدم زمانی که عزیزی را از دست می‌دهد دلش برای کوچک‌ترین و عجیب‌ترین چیزهایش هم تنگ می‌شود: لبخندش، حرکاتش هنگام خواب و یا حتی رنگ کردن دوباره‌ی اتاق برای او...

هیچ کس نمی‌دانست اووه قبل از آشنایی با سونیا، طعم واقعی زندگی را نچشیده و بعد از مرگ هم اوضاع همین طور خواهد بود... و او دیگر زندگی نخواهد کرد!

سخت‌ترین سن و سخت‌ترین روزها، روزهایی است که مجبور هستیم به جای نگاه به آینده بنشینیم و به گذشته فکر کنیم و وقتی دیگر زمان زیادی پیش روی خودمان نمی‌بینیم، برای ارزش‌های دیگری زندگی می‌کنیم

«هر آدمی باید بدونه چرا می‌جنگه...»