بریده‌هایی از کتاب زایو

مریم با عصبانیت حرفش را قطع کرد و به داخل خانه چشم دوخت. دکتر پارسا

شکل ظاهری ویروس مثل دو تا کرم بود که در هم می‌لولیدند؛ مثل دو حرف «زی» که از نقاط شکسته شده به هم وصل بودند. کمی شبیه به دی. ان. ای. اما منحنی نبود، و این علت نام‌گذاری آن به «زایو» بود. در واقع، ظاهر ویروس نامش شده بود.

پدرم راست می‌گفت؛ ساختن همیشه سخت‌تره! اما گاهی چیزهایی لایق خراب شدن و محکوم به نابودی هستن!

به تیم عجایب خوش اومدی!

گاهی وقت‌ها آدم‌هایی حماقت رو ضمانت زندگی‌شون فرض می‌کنن. اون‌وقت، چه خون‌ها که ضامن عقیده‌ها خواهد شد!

این، گذر زمانه که مشخص می‌کنه چیزی ارزشه یا فضاحت؛ و گذر زمان همیشه در حال وقوعه، حتی الآن!

خراب کردن خیلی راحته. چیزی که دشوار و مهمه، ساختنه!»

رهبران بزرگ، نگین حلقهٔ تاریخ‌اند.

افراد چراغ‌قوه‌هایشان را روشن کردند و وارد راهروِ تاریک و نمناک زیرزمین شدند. دیگر هیچ صدایی به گوش نمی‌رسید. هیچ هیاهویی نبود. هیچ نوری نبود. هیچ نسیمی نبود. تنها سکوت بود و بوی مرگ. بوی یک فتنه. بوی یک شر مطلق. بوی تعفنی که یک حیوان فاسد پس از مرگ از خود به جا می‌گذارد... و این بو باید پاک می‌شد. باید هر چه زودتر این آخرین سلول سرطانی هم از بین می‌رفت و از جسم دنیا کنده و محو شود. دکتر پارسا جلوِ ورودی تونلی تنگ و باریک ایستاده، و به عمق سیاه آن خیره شده بود. سپس «یا علی» گفت و اولین قدم را به داخل آن گذاشت. اما کسی چه می‌دانست؟ شاید فردا تیتر اول روزنامه‌ها این بود: «دنیا در برابر زایو به زانو درآمد!»

_ پدرم خیلی تاریخ رو مطالعه می‌کرد. عاشق تاریخ بود. یک بار از زبونش شنیدم: «ای‌کاش دو تا جنگ جهانی به نام ما به دنیا تحمیل نمی‌شد!» _ خب، این که منطقی نیست. هر کسی مسئول عملکرد خودشه. هر نظامی در زمان خودش مسئوله. توماس در جواب کاترینا، به دکتر پارسا خیره شد و گفت: دکتر پارسا حرف خوبی زد: این، گذر زمانه که مشخص می‌کنه چیزی ارزشه یا فضاحت؛ و گذر زمان همیشه در حال وقوعه، حتی الآن!

_ تازه توی شهرهای دیگه این نوع زندگی به مراتب گسترده‌تره... سرمایه‌داری باعث شد عده‌ای ثروتمند و ثروتمندتر بشن، اما اکثر مردم همین‌جا وسط خیابون روی مقوا بخوابن. استاد اسمیت با خود فکر کرد. به زمین خیره شد و بعد رو به دکتر پارسا و جمع کرد و گفت: توی این دنیا بعضی از زور ثروت می‌میرن و بعضی از فقر.

مان‌طور که به سرزمین اساطیر چشم دوخته بود، شمرده‌شمرده گفت: وقتی جسمی سرطان بگیره، تک‌تک سلول‌های اون درگیر می‌شن؛ تا جایی که این غده منجر به مرگ جسم می‌شه. سپس دکتر پارسا حرف توماس را قطع کرد و سؤالی پرسید: _ یعنی مرگ دنیا؟! توماس با شنیدن سوال دکتر پارسا، نگاه از پنجره برداشت و در چشمان او خیره شد؛ طوری که گویا چیزی در چشمان مصمم دکتر پارسا می‌دید!

ساشا همان‌طور که آرام نشسته بود، با چهره‌ای خونسرد و آرام توضیح داد: نتایج تحقیقات بخش استراتژی و اسناد ما، این رو مشخص کرد که تمام این جنگ‌ها و استفاده از سلاح‌های میکروبی و این آخری، یعنی تست ویروس زی. اُ. در کشورهای استعمارشده و فقیر، همه و همه مثل شاخه‌های یک درخت، به یک ریشه ختم می‌شن. همهٔ این‌ها به یک فکر ختم می‌شن! فرانس باز خنده‌ای کرد و گفت: حتی می‌شه گفت به یکی دو اسم!

محافظ زیرچشمی به دکتر پارسا نگاهی کرد و در نهایت گفت: شما می‌تونین من رو «حافظ» صدا کنین، دکتر پارسا! سپس محافظ دیگر گفت: من رو هم «حافظ دو»! دکتر پارسا خندید و گفت: می‌خواهید شما رو سعدی صدا کنم؟!... راستی، شما همیشه با هم هستین؟

یکی از آن‌ها در حالی که با فریاد حرف می‌زد گفت: از لحظه‌ای که پاتون رو روی پله‌ها بذارین و وارد هواپیما بشین، نه اسمی خواهید داشت و نه وجود خارجی. متوجه هستین که، دکتر؟ دکتر پارسا چند لحظه‌ای خیره شد به محافظش. سپس نگاهی به هواپیما انداخت و به پله‌ها. بعد دستش را زیر قطرات باران کاسه کرد و به آن چشم دوخت. باران تندتر و قطره‌هایش درشت تر شده بود. سپس دوباره نگاه به نگاه محافظ دوخت و گفت: بله؛ متوجه هستم! شاید روزی تنها کسی باشم که ویروس رو شکست می‌ده.

گاهی وقت‌ها آدم‌هایی حماقت رو ضمانت زندگی‌شون فرض می‌کنن. اون‌وقت، چه خون‌ها که ضامن عقیده‌ها خواهد شد!

گاهی وقت‌ها آدم‌هایی حماقت رو ضمانت زندگی‌شون فرض می‌کنن. اون‌وقت، چه خون‌ها که ضامن عقیده‌ها خواهد شد!

ارتفاع زیاد به زمین چشم دوخت. متوجه درخشش طلایی‌رنگ گنبد بیت‌المقدس شد؛ مانند یک ستاره در میان ابرها.

داستان رهبران بزرگ دنیا، هیچ وقت فراموش‌شدنی نیست. رهبران بزرگ، نگین حلقهٔ تاریخ‌اند.