بریده‌هایی از کتاب ۴۲ اندیشه ناب (تأمّلاتی درباره زندگی، جهان و هر آن چیزِ دیگر)

«شما خود باید آن تغییری باشید که آرزو دارید در جهان شاهدش باشید.» گاندی

«آزادی و اسارت حاصل ذهنیت‌هایند.» گاندی

آنچه سبب شادمانی است پرهیز از درد است نه افراط در لذت

داستان آپِلسِ نقّاش که در حال کشیدن تصویری از یک اسب بوده است. همه‌چیز خوب پیش می‌رفته تا هنگامی که نوبت رسیده است به کشیدن کف و عرقِ دور دهان اسب. آپلس تکنیک‌های مختلف را امتحان می‌کند اما هر بار از نتیجه ناراضی است. عاقبت، مستأصل و ناامید، اسفنجی را که با آن قلم‌موهایش را تمیز می‌کرده برمی‌دارد و به سمت تابلو پرتاب می‌کند. اسفنج به پوزه‌ی اسب اصابت می‌کند، به زمین می‌افتد و نقشی کامل از کف و عرق بر جا می‌گذارد. شادمانی حاصلِ بخت و اقبال است، اما بخت و اقبال، خود، حاصلِ زیستن است.

چنان که آیریس مرداک توضیح داده است: «عشق یعنی رسیدن به این درک دشوار که چیزی (/ کسی) غیر از خودمان هم واقعیت دارد.

«کافی‌ست از خود بپرسید که آیا شادید، تا دیگر شاد نباشید.» جان استوارت میل

یکی از فرازهای به‌یادماندنی در سخنان ارسطو درباره‌ی دوستی کمی بعد در میانه‌های سخنانش است. او می‌گوید: «دوست انسان خودِ دیگر اوست.» ارسطو از دو نظر این را کاملاً جدّی گفته است: اول آنکه دوستان خودِ دیگرِ یکدیگرند چراکه خودشان را در یکدیگر می‌بینند. آن‌ها یکدیگر را می‌شناسند. جان کلام را درباره‌ی عشقی که دوستی نام دارد از این دیدگاه ارسطو می‌توان دریافت: اگر عشق به خانواده را بتوان با میل به دوست داشتن و دوست داشته شدن و عشق میان عشّاق را با میل به تصاحب کردن و تصاحب شدن وصف کرد، عشق مشترک میان دوستان هم باید با میل به شناختن و شناخته شدن توصیف شود. دوم آن‌که وقتی ارسطو می‌گوید دوست انسان خودِ دیگرِ اوست به نکته‌ای عمیق‌تر اشاره دارد. ارسطو در این اندیشه تأمّل می‌کند که احساس فرد در مورد این‌که کیست با مفهوم دوستی گره خورده است

«خانواده را حفظ کن»، «جسمت را سالم نگه دار»، «معنایی پیدا کن».

تفاوتی که میان ما و ظاهراً تمام مخلوقات دیگر کره‌ی زمین وجود دارد آن است که ما از بی‌خبری خود باخبریم. و همین تفاوت است که ما را به انسان تبدیل کرده است. این که بدانیم چه کم می‌دانیم شروع شگفتی‌ست و نقطه‌ی آغاز فلسفه.

«آنجا که نادانی موهبت است، دانا بودن حماقت است.» توماس گرِی

«ناشادمانی‌های آدمی تنها از یک چیز ناشی می‌شود: ناتوانی‌اش در ساکت و آرام ماندن در یک اتاق.» بلِیز پاسکال

اخلاقیات، هنگامی که به‌عنوان تصمیم‌های عقلانی و تدریجی در نظر گرفته شوند، دیگر اخلاقیات نیستند

داستان شرارت بشری سراسر نتیجه‌ی توکّل نداشتن به خداوند است.

«کافی‌ست از خود بپرسید که آیا شادید، تا دیگر شاد نباشید.» جان استوارت میل

«پول نمی‌تواند برایتان خوشبختی بخرد، اما مسلّماً شکل خوشایندتری از مصیبت را برایتان می‌خرد.» اسپایک میلیگان

آریستیپوسِ کورنایی کسی بود که در تمام زندگی در جست‌وجوی لذت بود. و فرد باهوشی هم بود، چراکه فقط کسی به بزرگی سقراط توانست توبیخش کند و به او یادآور شود که لذت‌باوری عنان‌گسیخته می‌تواند او را برده‌ی امیالش سازد و بدین ترتیب شادمانی را کاملاً از او سلب کند.

آکوئیناس می‌نویسد: «عشق از همان دری وارد می‌شود که دانش بیرون آن گذاشته شده است.»

اسکار وایلد هم به طعنه گفته است: «معنای خودخواهی آن نیست که طوری زندگی کنید که دوست دارید بلکه این است که از دیگران بخواهید طوری زندگی کنند که شما دوست دارید.»

به گفته‌ی نیچه، مسیحیت این پرسش را که چگونه باید زیست با این دستور بنده‌پرورانه پاسخ می‌دهد که: باید از مجموعه‌ای از دستورالعمل‌ها پیروی کرد. نیچه همچنین فیلسوفی بدبین بود، نه به این دلیل که دچار یأس و اندوه بود بلکه چون فکر می‌کرد افسانه‌ی پیشرفت بشر ـ چه اخلاقی چه مادی ــ جز به بیراهه نمی‌رود. پس، به نوعی، پاسخ نیچه به این پرسش که چگونه باید زیست این است که باید راهی در زندگی بگشاییم که از این افسانه‌های موهوم رهامان سازد تا بتوانیم عدم قطعیت بنیادین وضعیت بشری را با همه‌ی وجود پذیرا شویم.

لذت عمیقِ نادانی، گذشته از هرچیز، در لذت پرسیدن نهفته است. کسی که از این لذت محروم مانده یا آن را با لذت جزمیت، که همانا لذت پاسخ دادن است، معاوضه کرده از همان لحظه‌ی معاوضه رو به تصلّب نهاده است.»