بریده‌هایی از کتاب ۴۲ اندیشه ناب (تأمّلاتی درباره زندگی، جهان و هر آن چیزِ دیگر)

ارسطو از این داستان چنین نتیجه‌گیری می‌کند که: «دوستان ترازو را کانون توجهشان قرار نمی‌دهند.»

فکر کردن به شادمانی، به خودی خود، شما را شادمان نمی‌سازد. همچنان‌که آموختن لزوماً شما را خردمند نمی‌کند

انسان‌ها برای خود اهدافی تعیین نمی‌کنند تا به شادمانی برسند بلکه زندگی را پرمعنا می‌یابند و به همین خاطر در پی دست‌یابی به اهدافی هستند. پس تلویحاً شادمان هم هستند، یعنی شادمانی نتیجه‌ی ضمنی شیوه‌ی زندگی آنان است.

«پول نمی‌تواند برایتان خوشبختی بخرد، اما مسلّماً شکل خوشایندتری از مصیبت را برایتان می‌خرد.» اسپایک میلیگان

روسو گفته است: «در بحبوحه‌ی این‌همه فلسفه، انسانیت، ادب و نزاکت و پند و اندرزهای متعالی، هیئت بیرونی ما فقط ظاهری سطحی و فریب‌کارانه دارد: شرافتِ بی فضیلت، خِردِ بی حکمت و لذت بی شادمانی.»

وقتی سخاوت ارزش‌گذاری شود، مانند آن است که پول نه تنها بر ارزش‌های مادی، که بر همه‌ی ارزش‌ها چنگ انداخته باشد تا آن‌ها را از آن خود کند. راه‌حل آن است که به‌وسیله‌ی سخاوتمندی از اعتبار پول بکاهیم و با دهش به جنگ حساب‌وکتاب برویم

مردم ناگزیر نه‌تنها گرفتار و نگران کارشان می‌شوند، که به شکل کاری که می‌کنند درمی‌آیند، تا جایی که شخصیت‌شان هم شکل کارشان می‌شود. آیریس مرداک نوشته است: «انسان موجودی‌ست که از خود تصویری می‌سازد و سپس در نهایت شبیه آن تصویر می‌شود.»

شهروندان مرفه غربی در طی یکصد سال اخیر ثروتمندتر شده‌اند و با این حال، مدت‌ها پس از جنگ دوم جهانی، دیگر شادمان‌تر نشده‌اند.

«شما خود باید آن تغییری باشید که آرزو دارید در جهان شاهدش باشید.» گاندی

در فهرست سلیگمن از عوامل بیرونی که می‌توانند میزان شادمانی را افزایش دهند، زیستن در یک «دموکراسی مرفه» نه «دیکتاتوری فقیر» در جایگاه نخست قرار دارد. و حالا نوبت درمان سرطان است، استاد!