بریده‌هایی از کتاب کویر

«درختان شجاعی که در جهنم می‌رویند.» اما اینان برگ و باری ندارند؛ گلی نمی‌افشانند؛ ثمری نمی‌توانند داد. شور جوانه‌زدن و شوق شکوفه بستن و امید شکفتن در نهاد ساقه‌شان یا شاخه‌شان می‌خشکد، می‌سوزد و در پایان به جرم گستاخی در برابر کویر، از ریشه‌شان برمی‌کنند و در تنورشان می‌افکنند و... این سرنوشت مقدر آنهاست.

آتش است، آتشین‌تر از هر آتشی، آتشین‌تر از همۀ آتشها، آتشی که پرتو یک زبانه‌اش آفرینش است؛ سایه‌اش آسمان است؛ جلوه‌اش کائنات است. گَردۀ خاکستر نازک و اندکش کهکشانهاست... چه می‌گویم؟!!! این است آتش عشق در خدا! یعنی چه؟ آتش عشق که این جوری نیست... پس این آتش دوست داشتن است. آری، آتش دوست داشتن است. عجب!؟ من هم مثل همۀ عارفها و شاعرها حرف می‌زدم! آتش عشق!؟ آن هم در خدا!؟ نه، آتش دوست داشتن است که داغ نیست، سرد نیست، حرارت ندارد، چرا که نیازمندی ندارد، که غرض ندارد

فلسفه به او آموخته بود که غوغا و تلاش و فریب حیات همه پوچ است و دروغین است و ابله فریب. دین به او آموخته بود که دنیا و هر چه در اوست، پلید است و دلهای پاک و روحهای بلند را نمی‌فریبد و در این منجلاب جز کرمهای کثیفی که از لجن مست می‌شوند و به نشاط می‌آیند، چیزی نیست.

تنها سنت‌ها هستند که پنهان از چشم جلاّد زمان، ما را از این درۀ هولناک گذر می‌دهند و با گذشتگان‌مان و با گذشته‌هایمان آشنا می‌سازند. در چهرۀ مقدس این سنت‌هاست که حضور آنان را در زمان خویش، کنار خویش و در «خودِ خویش» احساس می‌کنیم؛ حضور خود را در میان آنان می‌بینیم و جشن نوروز یکی از استوارترین و زیباترین سنتهاست.

آیا این همه «رنج»، «نفی» و «عبث» را بر جان این نسلی ریختن ـ که سرشار جوانی و امید و ایمان، برخاسته است تا «برود» و «برسد» و «بسازد» ـ مسموم کردن و بیمار ساختن نیست؟