بریده‌هایی از کتاب مجنون در تهران

ای که گفتی بیقراری‌های من بازیگری است بیقرارم کرده‌ای اما دلت با دیگری است

از بس که دریغ می‌کنی چشمت را کم‌کارترین شاعر شهرم شده‌ام

با درد تو افتخار دارد دل من از رنج تو اعتبار دارد دل من چندی است دل مرا نمی‌رنجانی از دست تو انتظار دارد دل من

یک عمر زوال را نشانم دادند هی مرگ نهال را نشانم دادند گفتم که درخت بید مجنون چه شده؟ یک کیسه زغال را نشانم دادند

یک لحظه که دیدمت نوشتم تا صبح از گوشه‌ی چشمت چه رباعی‌هایی...

به گیسوان پریشان خود نگاه بکن که شرح حال من است این کلاف سر در گم

نقش اصلی در جهان را رنج بازی می‌کند

ببین، نام تو را در شعرهایم منتشر کردم نباید تا ابد احساس، مفقودالاثر باشد

دفتری هستم که لبریز است از سوز غزل کاش دریابی، منِ پاشیده از شیرازه را

گاه دلسوز است، گاهی سخت می‌سوزاندم عشق، گاهی مادر است و گاه هم نامادری است

یک عمر زوال را نشانم دادند هی مرگ نهال را نشانم دادند گفتم که درخت بید مجنون چه شده؟ یک کیسه زغال را نشانم دادند

من به‌هم ریخته‌ام بی تو، چنان درویشی که پر از شک شده «یاهو» ی به‌هم‌ریخته‌اش مثل پیری که سوادش کم و با حال خراب خیره مانده است به داروی به‌هم‌ریخته‌اش

از فتوحاتت بگویم: شهرها،‌ اقلیم‌ها پرشد از وابسته‌ها، درمانده‌ها، تسلیم‌ها شاعران توصیف‌ها کردند از چشمت،‌ ولی آنچه من دیدم فراتر بوده از تفهیم‌ها دل ببندم، دین و دنیایم؛ نبندم،‌ هستی‌ام... شیخ صنعانم که می‌ترسم از این تصمیم‌ها

کشوری هستم که گیرافتاده در تحریم‌ها ‫کندی ساعات تنهایی برایم کافی است ‫دیگر از جانم چه می‌خواهند این تقویم‌ها؟

خوشحالم از اینکه این همه بی‌دردی اندازه‌ی یخچال شمالی سردی صدبار برایت از ته دل مُردم یک‌بار ولی برای من تب کردی؟

با درد تو افتخار دارد دل من از رنج تو اعتبار دارد دل من چندی است دل مرا نمی‌رنجانی از دست تو انتظار دارد دل من

در دلخوشی و دلخوری و بدمستی با ثانیه‌های عمر من پیوستی از غصه‌ی من آب شدی، لرزیدی ای اشک! تو بهترین رفیقم هستی

مثل سرداری اسیرم، «اعتباری سوخته» تو زمستانی لطیفی، من بهاری سوخته شهر بعد از جنگم و آرامشم طوفانی است مانده از ایل و تبارم یادگاری سوخته شرح تنها بودنم تنها همین یک مصرع است: کنج ریلی دور افتاده، قطاری سوخته در دلم شوری به پا از حسرت دوران اوج بی‌قرار زخمه‌ام مثل سه‌تاری سوخته باختم خود را به پایت، از غرور سرکشم پاکبازی مانده با دار و نداری سوخته

به سر هوای تو دارم، خدا گواه من است اگر رسیده نمازم به رکعت پنجم!

شیرم، امّا کنارت آهو شده‌ام با سادگی‌ات دوباره جادو شده‌ام آن «دهلوی» قدیم در من زنده است من بیدل چشم‌های هندو شده‌ام