بریده‌هایی از کتاب مجنون در تهران

سهمم از زیبایی‌ات تنها تماشا کردن است کشوری هستم که گیرافتاده در تحریم‌ها

دل ببندم، دین و دنیایم؛ نبندم،‌ هستی‌ام... شیخ صنعانم که می‌ترسم از این تصمیم‌ها

بر سرت جنگ است و من با دست خالی آمدم امتیازی هم اگر دارم، همین بی‌لشکری است ای که گفتی «عشق بازی نیست»،‌ راحت باختی آخر پاییز آمد، حال، وقت داوری است رفتی و من با امید بازگشتت مانده‌ام مثل شاعرهای دیگر، باورم «ناباوری» است

در دلم شوری به پا از حسرت دوران اوج بی‌قرار زخمه‌ام مثل سه‌تاری سوخته باختم خود را به پایت، از غرور سرکشم پاکبازی مانده با دار و نداری سوخته

شرح تنها بودنم تنها همین یک مصرع است: کنج ریلی دور افتاده، قطاری سوخته

بعد تو چون قایقی کهنه، کنار بندری گوشه‌ای آرام اما بیقرار افتاده‌ام...

عاشق شدن زیباترین نوع خودآزاری است حال مرا هرکس که می‌پرسد، بگو: «خوب است اشکش روان، اندوه جاری،‌ زخم‌ها کاری است»

کشوری هستم که گیرافتاده در تحریم‌ها کندی ساعات تنهایی برایم کافی است

من همان رودم که بهر دیدنت مرداب شد ماه من! بس کن ندیدن‌های بی‌اندازه را دل فرو می‌ریزد و تنها تماشا می‌کنم مثل سربازی، سقوطِ آخرین دروازه را

رنج بیابان دیدن و با کوه جنگیدن... عاشق شدن زیباترین نوع خودآزاری است

اگر چه یاد ندارم که دفعۀ چندم مرا شکستی و... آه از نگاه این مردم به گیسوان پریشان خود نگاه بکن که شرح حال من است این کلاف سر در گم حکایت «منِ دور از تو مانده» این‌گونه است: خمار و خسته‌ام و نیست قطره‌ای در خم... همیشه عطر تو بی‌تاب کرده جانم را چنان که باد بپیچد به خوشۀ گندم به سر هوای تو دارم، خدا گواه من است اگر رسیده نمازم به رکعت پنجم!

حال مرا هرکس که می‌پرسد، بگو: «خوب است اشکش روان، اندوه جاری،‌ زخم‌ها کاری است»

یک عمر زوال را نشانم دادند هی مرگ نهال را نشانم دادند گفتم که درخت بید مجنون چه شده؟ یک کیسه زغال را نشانم دادند

دیگر به خداوند قسم رفت از دست از بس که دلش شکست، از بس که شکست هی اشک، قدم، شعر، مسکن، ناله بیچاره کسی که عشق او یک‌طرفه است

بی‌تو دل من همیشه بی‌حوصله است هر چیز کشیدم از همین فاصله است صد بار مرا می‌شکند، می‌ریزد چشمان تو بیرحم‌تر از زلزله است

تو عقل مرا به عشق بستی... نقطه. تو، تو، تو منِ مرا شکستی... نقطه. این «تو» که تمام شعر را پوشانده همواره تو بودی و تو هستی... نقطه.

تو آرزوی قنوت نماز من شده‌ای ببین برای تو روزی سه بار می‌گریم

چشمت شبیه بیت‌های حضرت صائب هر بار جذبم می‌کند با اینکه تکراری است

در حسرت نگاه تو عمری چشیده‌ام با زخم‌های خود، نمک انتظار را آهوی دل به پنجره‌فولاد بسته‌ام تقدیم می‌کنم به شما این شکار را

دل ببندم، دین و دنیایم؛ نبندم،‌ هستی‌ام... شیخ صنعانم که می‌ترسم از این تصمیم‌ها سهمم از زیبایی‌ات تنها تماشا کردن است کشوری هستم که گیرافتاده در تحریم‌ها کندی ساعات تنهایی برایم کافی است دیگر از جانم چه می‌خواهند این تقویم‌ها؟