بریده‌هایی از کتاب اتاقی از آن خود

چه کسی می‌تواند خشم و غضب قلب شاعری را آن هنگام که در جسم زنی گرفتار شده بود را بفهمد؟

از رؤیای تأثیر گذاشتن بر دیگران دست بر دارید. درباره خود مسائل فکر کنید.

. در طول همه این قرون زنان مثل آیینه‌هایی عمل کرده‌اند که قدرتی جادویی و خوشایند دارند و می‌توانند هیبت مرد را دو برابر اندازه واقعی‌اش بروز دهد. شاید بدون این قدرت زمین هنوز مرداب و جنگل بود. افتخارات جنگ‌های ما ناشناخته باقی می‌ماند. هنوز باید نقش آهو را روی بقایای استخوان گوسفند می‌تراشیدیم و سنگ چخماق را با پوست گوسفند یا هر زینت آلات ساده‌ای که با سلیقه ابتدایی‌مان سازگار بود تعویض می‌کردیم. ابر انسان و انگشتان سرنوشت هرگز به وجود نمی‌آمدند. سزار و قیصر هرگز تاج گذاری نمی‌کردند یا آن را از دست نمی‌دادند. آیینه هر قدر هم استفاده‌ای در جوامع متمدن داشته باشد، بازهم مستلزم همه‌ی تأثیرات قهرمانانه و جابرانه است. به خاطر همین است که ناپلئون و موسیلینی هر دو با قوت بر حقارت زنان اصرار می‌ورزیدند زیرا اگر زنان حقیر نبودند آنها نمی‌توانستند مطرح باشند.

چهره و شکل استاد فون ایکس در حال نوشتن کتاب عظیمش به نام حقارت جسمی، اخلاقی و ذهنی جنسیت مونث. او در تصویر مرد جذابی برای زنان نبود. مرد چهارشانه‌ای بود، فک بزرگی داشت با چشم‌هایی بسیار کوچک، قیافه‌اش بسیار سرخ بود. از چهره‌اش بر می‌آمد که تحت تأثیر احساسی است که او را وادار می‌کرد مدادش را مثل خنجر بر کاغذ فرود آورد، انگار در حال نوشتن حشره‌ای مزاحم را می‌کشت، اما حتی کشتن آن حشره هم راضی‌اش نمی‌کرد.

بسیار تأثر انگیز است، زنی که می‌توانست چنین اشعاری بگوید و ذهنش با طبیعت و تفکر سرو کار داشت، به ناچار به خشم و تلخکامی رو آورده بود. در حالی که پوزخندها، تمسخرها، چاپلوسان کاسه لیس و تردید شاعران حرفه‌ای را تصور می‌کردم، از خود پرسیدم: ولی چگونه می‌توانست طاقت بیاورد؟

اگر کسی بخواهد زمانی را دقیقاً با ذکر تاریخ و فصل مشخص کند و از او بپرسد خودتان در پنجم آوریل ۱۸۶۸ یا در دوم نوامبر ۱۸۷۵ چه می‌کردید، گیج و سر در گم می‌شود و می‌گوید چیزی به خاطر ندارد. چرا که همه شام‌ها پخته شده و بشقاب‌ها و لیوان‌ها شسته شده؛ بچه‌ها راهی مدرسه شده و قدم به دنیای بیرون گذاشته‌اند. از آن همه چیز هیچ اثری باقی نمانده. همه چیز ناپدید شده است. در هیچ زندگینامه یا کتاب تاریخی کلمه‌ای در این مورد نوشته نشده. و رمان‌ها بدون هیچ منظوری ناگزیر دروغ می‌گویند.

زنی که قصد داستان نویسی دارد باید پول و اتاقی از آن خود داشته باشد-

اگر دلت می‌خواهد، در کتابخانه‌هایت را قفل کن. اما با هیچ دری با هیچ قفلی‌و با هیچ زنجیری نمی‌توانی آزادی ذهن مرا به بند بکشی."

مهم ترین افتخار برای زن این است که درباره او صحبت نشود.) گمنامی در رگ‌های زنان جاری است. میل به پوشیده بودن هنوز هم آنها را خوشنود می‌کند. حتی امروز هم به اندازه مردان نگران حسن شهرت خود نیستند و معمولا از کنار سنگ قبر یا تابلویی چوبی می‌گذرند بی‌آن که علاقه وافری برای تراشیدن نام خود بر آن احساس کنند

ویرجینیا پس از مرگ پدرش در ۲۲ سالگی‌اش سال ۱۹۰۴، بعد از آنکه توانست از زیر سلطه برادر ناتنی‌اش جورج داک‌ورت آزاد شود، استقلال تازه‌ای را تجربه کرد.