بریده‌هایی از کتاب اتاقی از آن خود

خاطرات تلخ آن روزها را به یاد آوردم و فکر کردم واقعا جالب است که یک درآمد ثابت چه تغییری در خلق و خوی آدم به وجود می‌آورد. هیچ نیرویی در دنیا نمی‌تواند پانصد پوندم را از من بگیرد. خوراک، مسکن و لباسم برای همیشه تامین است. بنابراین نه تنها تلاش و کار، بلکه نفرت و تلخکامی نیز پایان می‌یابد. نیازی نیست از مردی متنفر باشم؛ او نمی‌تواند آسیبی به من برساند. نیازی نیست چاپلوسی مردی را کنم؛ او چیزی ندارد که به من بدهد. متوجه شدم به تدریج رفتار جدیدی نسبت به نیمه دیگر بشریت پیدا می‌کنم.

زنی که قصد داستان نویسی دارد باید پول و اتاقی از آن خود داشته باشد

«من» کلمه‌ی مناسبی است برای کسی که وجود خارجی ندارد.

علت اصلی این که شعر چنین رهایی و شور و خلسه‌ای در آدم ایجاد می‌کند این است که در تجلیل از احساسی است که روزی داشته‌ایم

آیا در این دنیا پیشخدمتی که هشت تا بچه بزرگ کرده از وکیل مدافعی که صد هزار پوند درآمد داشته کمتر ارزش دارد؟

در وهله اول، حتی تا اوایل قرن نوزدهم داشتن اتاقی از آن خود، چه برسد به اتاقی ساکت و بدون سرو صدا، برای زن غیرممکن بود، مگر اینکه خانواده‌اش بسیار ثروتمند یا از طبقه‌ی نجیب زادگان می‌بودند. چرا که پول توجیبی او که به حسن نیت پدرش بستگی داشت، تنها برای هزینه لباسش کفایت می‌کرد، زن از امکاناتی که حتی مردان فقیری چون کیتس، تنیسن، یا کارلایل داشتند محروم بود؛ سیاحتی پیاده، سفر کوتاهی به فرانسه، مکانی مستقل برای سکونت، هر چند نسبتا فقیرانه، که در پناه آن از تقاضاها و ظلم خانواده‌هایشان در امان باشند.

استقلال فکری به عوامل مادی وابسته است. شعر به استقلال فکری وابسته است. و زنان همواره فقیر بوده‌اند.

آیا هیچ می‌دانید در هر سال چند کتاب راجع به زنان نوشته می‌شود؟ آیا هیچ می‌دانید چند تا از این کتاب‌ها را مردان می‌نویسند؟ آیا اطلاع دارید که احتمالا درباره شما بیش از هر جانوری در این دنیا صحبت می‌شود؟ آن وقت من این جا با دفترچه و مدادی آمده بودم تا یک روز را به خواندن اختصاص دهم، با این خیال که در پایان روز حقیقت را به دفترچه‌ی خود منتقل کرده‌ام.

موجودی که از نظر خیالی و ذهنی اهمیت به سزایی دارد؛ ولی در واقع کاملا بی‌اهمیت است. او که در همه کتاب‌های شعر حضور دارد؛ اما از تاریخ کلا غایب است. او بر زندگی شاهان و فاتحان داستان حکم‌فرمایی می‌کند ولی در واقع برده‌ی هر پسری بوده که والدینش حلقه‌ای به زور به انگشت او می‌کردند. برخی از مؤثرترین کلمات، برخی از عمیق‌ترین افکار در ادبیات از زبان او جاری می‌شود؛ ولی در زندگی واقعی به سختی می‌توانسته بخواند، به ندرت می‌توانسته بنویسد و دارایی مطلق شوهرش بوده است.

عجیب است که چگونه قطعه شعری ذهن آدم را مشغول می‌کند و پاها را وادار می‌دارد تا با ضرباهنگ آن در جاده حرکت کنند.