بریده‌هایی از کتاب اتاقی از آن خود

می‌خواهم خلاصه و جدی بگویم بسیار مهم است که خودمان باشیم و نه چیز دیگری. اگر می‌دانستم چگونه این حرف را به شیوه‌ای والاتر بیان کنم،‌ به شما می‌گفتم، از رؤیای تأثیر گذاشتن بر دیگران دست بر دارید. درباره خود مسائل فکر کنید.

اگر دلت می‌خواهد، در کتابخانه‌هایت را قفل کن. اما با هیچ دری با هیچ قفلی‌و با هیچ زنجیری نمی‌توانی آزادی ذهن مرا به بند بکشی.

این یکی از مهمترین مزیت‌های زن بوده است، که می‌تواند از کنار زن زیبای سیاه پوستی بگذرد بی‌آن که بخواهد از او یک خانم انگلیسی بسازد.

پس از شما می‌خواهم همه جور کتابی بنویسید و در مورد هیچ موضوعی هر چقدر مبتذل و پیش پا افتاده یا مهم باشد، تردید نکنید. سعی کنید با چنگ و دندان هر جوری شده به اندازه کافی پول به دست بیاورید که بتوانید سفر کنید و دنیا را ببینید، درباره آینده یا گذشته‌ی دنیا فکر کنید. درباره کتاب‌ها خیال پردازی کنید و در گوشه و کنار خیابان پرسه بزنید و بگذارید بند ماهیگیری فکرتان به اعماق رودخانه فرو رود. چرا که من این قصد را ندارم که شما را به داستان محدود کنم.

محکوم کردن و تمسخر زنانی که می‌خواهند کاری بیش از آن چه آداب و رسوم برای جنسیت‌شان ضروری می‌داند، انجام دهند یا بیاموزند، کوته فکری است.

آنها بدین معنی که به این سنت، که اسم و رسم برای زنان زشت و زننده است احترام می‌گذاشتند، سنتی که مردان به شدت پشتیبان آن بودند، حتی اگر به دست آنها پدید نیامده بود. (پریکلس، مردی که خود بسیار بر سر زبان‌ها بود، می‌گفت مهم ترین افتخار برای زن این است که درباره او صحبت نشود.)

ابتدا، نه ماه طول می‌کشد تا بچه به دنیا بیاید. بعد بچه متولد می‌شود. بعد از آن سه یا چهار ماه صرف شیر دادن بچه می‌شود. بعد از شیر دادن بدون شک پنج سالی با بازی کردن با بچه سپری می‌شود. لابد نمی‌گذاریم بچه‌ها توی خیابان ول بگردند. کسانی که آنها را در روسیه توی خیابان دیده‌اند می‌گویند جلوه‌ی خوبی ندارد. این طور می‌گویند که ماهیت آدمی بین یک تا پنج سالگی شکل می‌گیرد.

فرض کنید که مردان در ادبیات فقط به عنوان معشوق زنان نشان داده می‌شدند و هرگز دوست مردان دیگر، سرباز، متفکر و خیال پرداز نبودند؛ آن وقت چه تعداد معدودی از نقش‌های نمایشنامه‌های شکسپیر به آنها اختصاص داده می‌شد؛ و ادبیات چه صدمه‌ای می‌دید! شاید بخش عمده‌ای از اتللو و مقدار زیادی از آنتونی باقی می‌ماند اما دیگر سزار، بروتوس، هملت، لیر و جیکز وجود نداشتند. ادبیات به شدت فقیر می‌شد؛ در واقع درهایی که به روی زنان بسته شده ادبیات را به شکل غیر قابل تصوری فقیر کرده است. وقتی زنان بر خلاف میل خود ازدواج می‌کردند، در اتاقی زندانی می‌شدند و یک کار بیشتر نداشتند، نمایشنامه نویس چه طور می‌توانست تصویری کامل یا جالب یا حقیقی از آنها ارائه دهد؟ عشق تنها تفسیر ممکن بود. شاعر مجبور بود عاشق شیدا یا تلخکام باشد، جز این که در واقع تصمیم گرفته بود از زنان متنفر باشد که اغلب به معنی آن بود که زنان علاقه‌ای به او نداشتند.

پوپ می‌گوید: بیشتر زنان اصلا شخصیتی ندارند. لابرویر می‌گوید: زنان افراطی‌اند؛ یا خیلی بدتر از مردان‌اند یا خیلی بهتر از آن‌ها. تناقضی آشکار در سخن دو ناظر مشتاق که هم عصر بودند. آیا زنان قابلیت تحصیل کردن دارند؟ به نظر ناپلئون این قابلیت را نداشتند. اما نظر دکتر جانسون عکس این بود. آیا زنان روح دارند؟ برخی از قبایل بدوی معتقدند که زنان روح ندارند؛ دیگران برعکس، اعتقاد دارند که زنان نیمه خدا هستند و از این رو آنها را می‌پرستیدند. برخی از عاقلان بر این باورند که زنان از نظر ذهنی سطحی‌تراند برخی دیگر می‌گویند از نظر هوشیاری عمیق‌تراند. گوته به زنان احترام می‌گذاشت. موسیلینی از آنها متنفر است. به هر کجا که نگاه می‌کردی مردان در مورد زنان فکر می‌کردند و نظر متفاوتی داشتند. دفترچه‌ام با نوشته‌های بی‌سر و ته و یادداشت‌های ضد و نقیض و آشفته سیاه شده بود.

و بدینسان اوی عجیب و مرکب پدیدار می‌شود. موجودی که از نظر خیالی و ذهنی اهمیت به سزایی دارد؛ ولی در واقع کاملا بی‌اهمیت است. او که در همه کتاب‌های شعر حضور دارد؛ اما از تاریخ کلا غایب است. او بر زندگی شاهان و فاتحان داستان حکم‌فرمایی می‌کند ولی در واقع برده‌ی هر پسری بوده که والدینش حلقه‌ای به زور به انگشت او می‌کردند. برخی از مؤثرترین کلمات، برخی از عمیق‌ترین افکار در ادبیات از زبان او جاری می‌شود؛ ولی در زندگی واقعی به سختی می‌توانسته بخواند، به ندرت می‌توانسته بنویسد و دارایی مطلق شوهرش بوده است.