بریده‌هایی از کتاب آخرین انار دنیا

«زندگی نوری است در صندوقی دربسته. آن صندوق هم شاید در بین صندوق‌های دیگر باشد. هر وقت خواستی زندگی آشکار شود، باید از تاریکی بیرونش بکشی، و همه پوشش و پوسته‌هایش را جدا کنی... یعقوب من نمی‌دانم تو چه هستی و چه داری... اما خودت را سبک کن. بارهای سنگینت را جدا کن، زیورآلات فراوانت را دور بینداز و شنا کن

«دوست من یعقوب، بیست و یک‌ سال در آرامش و سکوت به سر بردم... نه، به من نگو شاهانه زندگی می‌کنم، تا این سکوت هست من اسیرم... تا این آرامش بی‌حد و حصر و بی‌قراری ابدی در اطرافم باشد، من اسیر هستم، یعقوب صنوبر... آن‌ها مرا در سکوت زندانی کرده بودند. من خیلی فکر کرده‌ام... آن‌ها نه مرا شکنجه کردند... نه از من سؤالی کردند. مجازاتشان فقط آن بود که تا ابد در سکوت زندگی کنم، تا سکوت باشد، من اسیرم.

انسان‌ها همه کور زاده می‌شوند. در بین تمام انسان‌های روی این سیاره کسی نیست که از ابتدای تولدش قادر به دیدن باشد. مپندار آن‌هایی که چشم دارند می‌توانند ببینند. هیچ چیزی در دنیا مشکل‌تر از دیدن نیست، احتمال دارد که انسان دو چشم زلال و روشن داشته باشد، با این حال هیچ نبیند.

حس می‌کنم اگر یک روز آن چهره‌ها، آن روح‌هایی که در لایه‌های زیرین این دنیا زندگی می‌كنند، آن‌هایی که نمی‌توانند صورتشان را به آفتاب نشان دهند، بیرون بیایند، آن زمان است که جنگی در بگیرد. جنگی مرگبار، جنگ بزرگی بین کسانی که حقیقت زندگی را فراموش کرده‌اند و آن‌ها که می‌خواهند واقعیت دنیا را به ما نشان دهند.

شهامت آن نیست که ترسی نداشته باشیم، آن است که در مقابل ترس‌هایمان مقاوم باشیم.

هر وقت توانستی به گذشت زمان فکر نکنی خواهی توانست به مکان هم نیندیشی

شهامت آن نیست که ترسی نداشته باشیم، آن است که در مقابل ترس‌هایمان مقاوم باشیم.

شهامت آن نیست که ترسی نداشته باشیم، آن است که در مقابل ترس‌هایمان مقاوم باشیم.

اگر بیست و یک ‌سال در اتاقی در بیابان بمانی یاد می‌گیری چگونه روز خودت را پر کنی، چگونه برای خودت کاری درست کنی؛ مهم‌ترین نکته آن است که بتوانی به زمان نیندیشی. هر وقت توانستی به گذشت زمان فکر نکنی خواهی توانست به مکان هم نیندیشی.

دریافتم تا دم مرگ هر چقدر امیدهایم بزرگ‌تر می‌شوند ناامیدی و غم‌هایم نیز بزرگ‌تر می‌شوند.

دانستن، معصومیت انسان‌ها را لکه‌دار می‌کند... همه آن‌ها که از رازها باخبرند آدم‌های معصومی نیستند، درک رازها ما را آلوده می‌کند... تا وقتی ما معصوم هستیم از چیزی باخبر نیستیم، هنگامی که تردید نداریم... هنگامی که انسان با رازها در آمیخت، وقتی واقعیت دیگران را دریافت، مرتکب گناه می‌شود. انسان تا وقتی معصوم است که از گناه دیگران اطلاع ندارد. تا وقتی معصوم است که پلشتی دنیا را درک نکرده باشد.

در دنیا هیچ چیز به اندازه شجاعت و ناامیدی به هم نزدیک نیست... می‌فهمی. انسان شجاع کسی است که ناامید است. همه آن کسانی که آرزویی دارند ترسو هستند

انسان‌ها همه کور زاده می‌شوند. در بین تمام انسان‌های روی این سیاره کسی نیست که از ابتدای تولدش قادر به دیدن باشد. مپندار آن‌هایی که چشم دارند می‌توانند ببینند. هیچ چیزی در دنیا مشکل‌تر از دیدن نیست، احتمال دارد که انسان دو چشم زلال و روشن داشته باشد، با این حال هیچ نبیند.

فهمیدم که آدم برای آن‌كه بتواند بجنگد باید زیاد بخندد.

«من و تو برادریم... مردم بدبخت این دنیا همه برادرند.»

عشق شایستگی آن را ندارد تا کسی در راهش بمیرد

آرزوی رؤیت و شفافیت کاری می‌کند تا راست‌گویی کشنده‌ای در او به وجود آید. بی‌آن‌كه متوجه باشد حقیقت تا چه اندازه مرگبار است، بی‌آن‌كه بفهمد همیشه تاریکی در سوی دیگر چیزها باقی می‌ماند. رازهایی که هرگز برای او فاش نمی‌شوند.

«بیرون نیا تا مجبور نشوی دنبال آن چیزهایی بگردی که پیداشان نمی‌کنی.»

تنهایی چیزی ژرف‌تر و پرمعناتر از چیزهایی كه ما داریم به تو بخشیده، اگر بیرون بروی هیچ چیزی پیدا نمی‌کنی... هیچ..

زمین ما را اسیر خود می‌كند... به تملک زمین در‌می‌آییم... به تملک اشیای موقتی و کوچک... این‌جا آدمی در جزئیات غرق می‌شود. معانی بزرگ را فراموش می‌کند.