بریده‌هایی از کتاب دست درازتر از پا

همانیم که هر شب برای همدیگر فانوس می‌آوردیم... ما همانیم که آروزهای همدیگر را روی شمع تولدمان فوت می‌کردیم، همان‌ها که سفره‌هایمان قد لقمه های محبتمان جا داشت!...

چگونه نمی‌شنوی؟ صدای پچ پچمان زیر آن درخت انجیر بزرگ که با رازهای مگوی ما پیر شد...!

همین لجبازی‌ها که آدم را در خودش فرو می‌برند تا جایی که خمیده می‌شوی به اندازهٔ یک صفر گرد! یک صفر خیلی بزرگ... همین حرف‌ها که به گوشمان نمی‌رود... همین خطاهایی که بارها و بارها تکرار کردیم... همین درس‌هایی که هر چه قدر دادند، نگرفتیم! همین خطاهایی که بارها و بارها تکرار کردیم... سر انگشتانم یخ میزند، سرما می‌رود تا مغز استخوانم... بی اختیار با خودم میگویم پدربزرگ من موهایم را در آسیاب سفید کرده‌ام! ... حس آن کودکی را دارم که هواپیما را صدا می‌کرد اما صدایش به آسمان نمی‌رسید ... می‌دانست نمی‌رسد اما باز هم از سر ذوق با تمام وجودش فریاد می‌زد...آخر او بزرگترین فاصله‌ای که دیده بود همان خط کش یک متری بود که خانم معلم با آن تنبیهش می‌کرد...

شاید آن ور دریا قایقی باشد با پارویی که اثری از شکستگی بر تنش نمانده و جای پایی که عمیق باشد و بال‌های پروانه بدون هیچ شک و تردیدی به هم بخورد!... شاید آنجا دهان ماهیانش پر از حباب‌های قلمبه سلمبه ای نباشد که مجال نفس کشیدن بهمان نمی‌دهد!... شاید آنجا پرنده با من سخن بگوید مثل بچهٔ آدم...تا غبغبش از تحمل این همه حرف نگفته غمباد نکرده باشد!... دوست دارم ماه را توی دستم بگیرم تا با توپ‌های نارنجی که درخت پرتقال برایم پایین انداخته تیله بازی کنم... آنجا حتماً دست‌هایم آنقدر دراز می‌شود که بدون نردبان از آسمان خورشید را بردارم و کنار گل آفتاب گردان بگذارم...

شهرمان کثیف است!... دستم را به نرده‌های شهرنمیکشم... به دیوارهای این شهر تکیه نمی‌کنم... با چوب درختان اینجا عصا نمی‌سازم و برای برخاستن به آن تکیه نمی‌کنم... شهر ما کثیف است! حتی کثیف گریه می‌کند! جوی‌هایش را تو اگر ببینی به تمام ماهیان خواهی خندید!...

ما همانیم که در چشم یکدیگر نگاه کردیم و تمام گذشته را از خاطر بردیم، همان موقع که شیطان لبخندش را پشت چهره‌هایمان قایم کرد و ما بی تردید خنجرهایمان را برداشتیم و سمت یکدیگر نشانه گرفتیم ...! ما آدم‌های بدی نیستیم...ما تنها فراموش کرده‌ایم!... و همانطور که بزرگ و بزرگتر شدیم، یادمان رفت پری کوچک داستانمان تا آخرش خوب ماند!...

آسوده باش ای ذهن بیهوده گو! کسی تو را نمی‌فهمد... چشم‌هایشان هر چه قدرهم بخواهد نمی‌تواند تو را تغییر دهد...عمق نفوذشان تا همین چهرهٔ توست! این مردم عمریست تو را از ظاهرت قضاوت می‌کنند!...

هیهات...چه اندوهی در این پاییز است!...

من بیشتر از اینکه به حرف‌هایم فکر کنم به سکوت‌هایم فکر می‌کنم... یک نقطهٔ کوری در شهر وجود دارد که درست همانجا تو با یک فریاد تمام می‌شوی

ماندن به پای بعضی‌ها یا اصرار برای داشتن بعضی چیزها...همین فریادهای بیهوده را میگویم ...همین صبوری‌هایی که گاهی عمر آدم را تلف می‌کنند، همین پافشاری‌ها... همین لجبازی‌ها که آدم را در خودش فرو می‌برند تا جایی که خمیده می‌شوی به اندازهٔ یک صفر گرد! یک صفر خیلی بزرگ...

ما آدم‌های بدی نبودیم... اما از همان کودکی جعبهٔ مداد رنگی‌هایمان هفت رنگ داشت... جعبه‌ای که مداد سفیدش شاید گم شد اما تمام نشد!...

هنوزهم کفش‌هایت جلو پادری جفتند تا یادم نرود رفتن به سادگی پوشیدن یک جفت کفش است

زیر آوار زیستن تو میدانی چیست؟ زیر آوار زیستن بیهوده زیستن است...بیهوده بودن... و وای از روزی که بنویسم بیهوده ماندن!

می‌شود روزی شوم عاری ز هر درد فراق؟ می‌شود بالین من پر ز هوای اشتیاق؟

اینجا کسی به خاطر کسی نمی‌ایستد!... اینجا کسی به پای کسی نمی‌ماند! قصه‌هایمان قصهٔ رفتن است و ماجرا گذشتن!...

خداوندا نگذار آنچنان که عادتمان داده‌اند زندگی کنیم...

دیر فهمیدیم زمین آنقدر تند می‌چرخد که هر آن ممکن است جایمان با هم عوض شود...

ماندن به پای بعضی‌ها یا اصرار برای داشتن بعضی چیزها...همین فریادهای بیهوده را میگویم ...همین صبوری‌هایی که گاهی عمر آدم را تلف می‌کنند

این مردم عمریست تو را از ظاهرت قضاوت می‌کنند!...

معنای رفاقت را کسی می‌داند که اغلب حماقت می‌کند...