بریده‌هایی از کتاب دست درازتر از پا

یک روز می‌خواستی، حالا دیگر نمی‌خواهی... مثل آنها که روزی می‌خواستند، حالا دیگر نمی‌خواهند... فوقش می‌نویسند پای جوانیت!...

طعم توت فرنگی می‌خواهد جمعه عصرهایم...

به تمام دنیا پشت کرد... پری داشت اما با آن پرواز نکرد... یک جمعهٔ غمگین پر را برداشت و زیر دماغ آسمان کشید... آسمان عطسه‌ای کرد و ستاره‌ها فرو ریختند... ماه از آن بالا افتاد و برای قرن‌ها زندانی مرداب شد... بالاخره صبح شد و خورشید هم آمد...

و خوشا بر تو که رفتی ...

هر نفس یک دردست بس عمیق و سنگین...

آسوده باش ای ذهن بیهوده گو! کسی تو را نمی‌فهمد...

دنیا عجیب است! اما عجیب‌تر از آن چشمهایشان!...

دوست دارم ماه را توی دستم بگیرم

شاید تمام نقطه نقطه‌ها را بشمارم تا به خوابی عمیق و شاید راحت بروم و تازه آنجا چشم‌هایم به جهانی باز شود که برفک‌هایش تنها و تنها سفید باشد وآدم برفی هرگز از حرارت آب نشود، آن هم دقیقاً در وسط حیاط در مرکز خانه!...

سیب‌ها چه حالی می‌شوند وقتی زمین می‌خورند!...

زندگی روی این گوی تو خالی می‌تواند تو را کاملاً عوض کند..

می‌خواهم تعریف کنم...که من از این چند سال زندگی روی این دایرهٔ خاکی فهمیده‌ام معنای رفاقت را کسی می‌داند که اغلب حماقت می‌کند...

دوست دارم برای یک شب هم که شده از درخت کاج بالا بروم، درست کنارهمان میوهٔ کاج کوچک که آن بالا برای خودش لم داده بنشینم و گوشم را نزدیک نبض کوچکش بگیرم تا بشنوم زندگی در آن بالا بالاها چه بر سرش آورده.

اشک‌هایت را پاک کن... این جماعت عمریست کلاهشان را سفت چسبیده‌اند که باد نبرد، برای همین است که کسی کلاهش را بالاتر نمی‌گذارد...

راستی در شهر ما چه کسی از همه زیباتر است...؟

تو یادت نمی‌آید...! تو یادت نمی‌آید قصهٔ هر شب پدرت را...، قصهٔ همان آیینه که هر وقت سوالی از او می‌پرسند حقیقت را نشان می‌دهد...

اینجا از درخت‌هایش آدم‌هایی آویزانند که کال بر زمین می افتند، تلخند مانند آسمانشان!

شهر سوخته بود... آن‌ها سوخته بودند...اما در آتشی که دودش در چشم ما می‌رفت...!

گفتمش نفسم گرفت! چرا سقف آرزوها کوتاه است؟ نگاهم کرد!...

آدم خطرناکی بود!... پرنده را در قفس نگه می‌داشت و ماهی را در تنگ آب!... و تمام عمرش به آزادی می‌اندیشید!!!...