بریده‌هایی از کتاب دست درازتر از پا

اشک‌هایت را پاک کن... این جماعت عمریست کلاهشان را سفت چسبیده‌اند که باد نبرد، برای همین است که کسی کلاهش را بالاتر نمی‌گذارد...

تا خود صبح نگران بود که قرص ماه به اندازهٔ کافی اتاقش را روشن نکند!... خورشید که آمد، بازهم خواب ماند!

اینجا از درخت‌هایش آدم‌هایی آویزانند که کال بر زمین می افتند، تلخند مانند آسمانشان!

شهر سوخته بود... آن‌ها سوخته بودند...اما در آتشی که دودش در چشم ما می‌رفت...!

آدم خطرناکی بود!... پرنده را در قفس نگه می‌داشت و ماهی را در تنگ آب!... و تمام عمرش به آزادی می‌اندیشید!!!...

تا خود صبح نگران بود که قرص ماه به اندازهٔ کافی اتاقش را روشن نکند!... خورشید که آمد، بازهم خواب ماند!

و دلم می‌خواهد تا ابد مشق کند نام پر مهر تو را...پر تکرار...پر تشدید... می‌نویسم با قلم یاد کنم این پر از عشقِ همیشه ماندگار... این صمیمی ماندهٔ این روزگار...

ما آدم‌های بدی نبودیم... اما از همان کودکی جعبهٔ مداد رنگی‌هایمان هفت رنگ داشت... جعبه‌ای که مداد سفیدش شاید گم شد اما تمام نشد!...

راستی در شهر ما چه کسی از همه زیباتر است...؟

من در این شهر که حتی یک درخت آبنبات هم ندارد به چه چیز دل خوش کنم؟! اینجا از درخت‌هایش آدم‌هایی آویزانند که کال بر زمین می افتند، تلخند

زیر آوار زیستن تو میدانی چیست؟ زیر آوار زیستن بیهوده زیستن است...بیهوده بودن... و وای از روزی که بنویسم بیهوده ماندن!

و همه آغاز و پایان منی تو...

من بیشتر از اینکه به حرف‌هایم فکر کنم به سکوت‌هایم فکر می‌کنم...

اشک‌هایت را پاک کن... این جماعت عمریست کلاهشان را سفت چسبیده‌اند که باد نبرد، برای همین است که کسی کلاهش را بالاتر نمی‌گذارد...

حتی اگر آن چوب لباسی مسخره دیگر شبیه بابا لنگ دراز نباشد... و آن کلاه قدیمی‌ات آن بالا خودنمایی نکند! هنوزهم همان کنج اتاق مانده‌ای... هنوزهم کفش‌هایت جلو پادری جفتند تا یادم نرود رفتن به سادگی پوشیدن یک جفت کفش است!...

ای همه خوبیِ تو ورد دلم... دل من می‌خواهد از برایت لحظه‌هایی ناب، پاک...که دلت نجوا کند قصهٔ راز... و طنین خنده‌ات تا به کجاها برود...تا همین کنار من... نه! از اینم دورتر...

جان من! رفیق من! به تو می‌اندیشم...من تو را می‌خوانم...ای همه خوبیِ تو وردِ دلم... دست بر دامان ایزد آرزو کردم به عشق، از برایت شوق و ایمانی به دل... تا که از هر چه غمین ست دلت، دور شوی...زین همه حکمت و رحمت تو پر از شور شوی...

بقچه‌ای پیچیدم...از همه دلتنگی...وز همه خاطره‌ها...تا رسانی همه را دستِ فراموشیِ محض... دل بی طاقت من! بقچه را یا برسان یا که شرت کم کن... نروی، باز نگردی، من بمانم بی دل!

شاید کسی که تقویم را نوشت کسی مثل تو را یک روز شنبه گم کرد که هر روز هفته را به شمردن شنبه‌ها گذراند... من اما! من یادم نمی‌آید...هم من شمار روزها از دستم در رفته، هم تو خیلی وقتست چوب خطت پر شده... شاید کسی که تقویم را نوشت کسی مثل تو را یک روز شنبه گم کرد اما اوهم به جمعه که رسید بالاخره خسته شد!... من هم شمار روزها از دستم در رفته...

هنوزهم کفش‌هایت جلو پادری جفتند تا یادم نرود رفتن به سادگی پوشیدن یک جفت کفش است!...