بریده‌هایی از کتاب درباره معنی زندگی

تمام زندگی «هیاهو» است

دین‌های بزرگ از دل نیاز انسان‌ها به اینکه احساس کنند زندگی‌شان ارزش دارد و سرنوشت‌شان بیهوده نیست سرچشمه گرفته‌اند و شکوفا شده‌اند؛ و تمدن‌های بزرگ اغلب بر این دین‌های الهام‌بخش تکیه داشته‌اند.

ناگزیر به این نتیجه می‌رسیم که بزرگ‌ترین اشتباه در تاریخ بشر، کشف حقیقت بود. کشف حقیقت، ما را آزاد نکرد مگر از پندارهایی که تسلی‌مان می‌دادند و از قیدهایی که حفظ‌مان می‌کردند.

با کار و تلاش بی‌وقفه روی چیزهایی که دوست داشتم، افسون غم و اندوه و ناراحتی یا خشم را از ذهنم دور کردم، و پس از آن در خودم احساس شادمانی و آرامش یافتم.

مدرسه‌های ما شبیه اختراعات ما هستند ـ آن‌ها ایده‌های جدید و وسایل جدید برای انجام کارهای قدیمی در اختیارمان می‌گذارند. آن‌ها ما را از سطح دزدی‌های کوچک به سطح سرقت‌های بزرگ بانکی و رسوایی‌هایی مانند گنبدِ قوری بالا می‌برند

انسان در دید علمی موجودی خُرد و ناچیز است که از این شاخه به آن شاخه می‌پرد و به ویرانی و نابودی می‌رسد.

در نظر من، زندگی زیبا و دلپذیر است فقط اگر بتوانم فعالیتی برای این بی‌قراری‌ای که در جانم است، داشته باشم. می‌خواهم این فعالیت بی‌قیدوبند باشد و هیچ وقت تمام نشود؛ دوست دارم تقریباً همه‌وقت بر اندیشه‌هایم غالب باشد؛

یکی از چیزهایی که بابت آن خیلی سپاسگزارم این است که با وجود یک زندگی توأم با کار سخت، زندگی‌ای که دستخوش بحران‌های مختلف بوده و ناامیدی و موفقیت‌های پی‌درپی به همراه داشته، هنوز خوش‌بین باقی مانده‌ام. دقیقاً نمی‌دانم هدف اصلی‌ام در زندگی، غیر از آنچه شرح دادم، چیست، اما می‌دانم که هیچ هدفی در کار نبود اگر آدمی خوش‌بین نبودم.

تمام زندگی «هیاهو» است، پس کمی دیگران را بخندان و بهترین کاری را که می‌توانی انجام بده و چیزی را جدی نگیر، چون هیچ چیزی نیست که وابسته به این نسل باشد. هر نسلی قواعد خودش را دارد و به رغم نسل قبلی زندگی می‌کند نه به علت آن. و به «جستجوی معرفت» نرو چون هر چه بیشتر جستجو کنی به «تیمارستان» نزدیکتر می‌شوی. دنبال ایده‌آل و این جور چیزها نباش. این مثل تاختن به طرف سراب است. وقتی به آن می‌رسی، نیست.

«ما از نظر خدا بالاتر از مورچه‌ها نیستیم.» آه مورچه‌های عزیز، شاید این هیولاها را ببخشید، چون آن‌ها هم فریب غرور خودشان را می‌خورند. این زمینی که خیال می‌کنند اربابش هستند چیزی جز توده‌ای گل نیست، و استمرار نژادشان فقط لحظه‌ای بسیار کوتاه در ابدیت است.

هر چیز معنوی وقتی به فروش می‌رسد یا به نمایشی رنگ و وارنگ بدل می‌شود، می‌میرد.

وقتی مُردم باید خُرسند باشم که در عدم، محو می‌شوم. هیچ نمایشی، هر چند هم که خوب باشد، احتمالاً نمی‌تواند برای همیشه خوب بماند.

زندگی چه معنایی ممکن است داشته باشد را نمی‌دانم؛ ولی تمایل دارم گمان کنم زندگی هیچ معنایی ندارد. فقط می‌دانم که، زندگی لااقل برای من، درحالی‌که طول کشید، بسیار سرگرم‌کننده و نشاط‌انگیز بود. در واقع حتی دردسرهای زندگی هم می‌تواند سرگرم‌کننده باشد. به‌علاوه، این دردسرها می‌توانند اوصاف انسانی‌ای را در ما پرورش بدهند که من بیشتر از همه تحسینشان می‌کنم،

انسان با تنوع بی‌شمار ـ با گونه‌هایی چون پیلتداون، نئاندرتال، شِلی، آشولی، موستری، اوریگنیشن، کرومانیون، رودزیایی، و پکن

خدا، که روزگاری تسلی خاطر زندگی‌های مختصرمان بود و پناهگاه ما در رنج‌ها و مصائبمان، ظاهراً ازصحنه ناپدید شده است؛

ظاهراً آزاد کردن فرد از قیود، یعنی نابود کردن پندارهای او و توقف نامطلوب زاد و ولد و پرورش کودک، برای نژاد خطرناک است. این جریان، پیش از این، زیر پای رهبری آمریکا در ادبیات، اخلاقیات و سیاست شهری را خالی کرد. همین جریان در ادامه، احتمالاً همهٔ مردم اروپای غربی و آمریکای شمالی را تضعیف خواهد کرد. ما به احتمال زیاد، با طغیانی فرهنگی روبه‌رو خواهیم شد، شبیه آنچه در فلورانس و روم در روزگار مدیچی و بورجیاها رخ داد. در پایان، آتشفشانی خاموش خواهیم بود، و آسیا دوباره از اریکهٔ پادشاهی جهان بالا می‌رود، تا اینکه او هم روزی خیلی عاقل می‌شود و می‌میرد.

این آشوب و غلیان سرخوش نیروی جنسی، که این‌همه برای فرد خوشایند است و به حال نژاد خطرناک، بدون تردید متکی بر زوال اعتقاد به امور فوق‌طبیعی است. ما در حال حاضر با این امتحان بسیار بزرگ درگیریم که آیا امکان حفظ نظام اجتماعی و بقای نژاد از طریق قوانین اخلاقی عرفی وجود دارد، قوانینی که فقط بر زمین تکیه دارند و از آن حمایت‌هایی که زمانی از آسمان انتظار می‌رفت محروم‌اند. این امتحان در آتن شکست خورد، و در ایتالیای دوران رنسانس هم به شکست منتهی شد.

سنّت آزادی فردی ما، کارگردان فیلم و تولیدکنندهٔ تئاتر را آزاد گذاشته که با هرزه‌نگاری و به نمایش گذاشتن تصاویر تحریک‌کننده و شتاب دادن بی‌پروا به رشد جنسی جوانان ثروت بیندوزند.

راست است که همهٔ حکومت‌ها ما را می‌آزارند، و راست است که انسان‌ها تحت حکومت‌های پادشاهی و اشرافی همان‌قدر دچار ظلم و بدحکومتی بوده‌اند که در دموکراسی آلوده به رشوه‌ها و غارت‌های کنونی‌مان؛

هر انسانی که عمیق می‌اندیشد و به این نتیجه می‌رسد زندگی فاقد معنی است، مطمئناً باید انسان عاقلی باشد. انسان‌های عاقل کارهای بی‌معنی نمی‌کنند. با این حال، همین کسانی که زندگی را بی‌معنی می‌دانند باز به زندگی‌شان ادامه می‌دهند. ناگزیر نتیجه می‌گیرم که آن‌ها همدلی کاملی با دیدگاه خود ندارند. هر بار که روزنامه‌ای را برمی‌دارم و مطلبی راجع به خودکشی کسی می‌خوانم، می‌گویم: «او کسی بود که واقعاً اعتقاد داشت زندگی بی‌معنی است.»