بریده‌هایی از کتاب درباره معنی زندگی

زندگی شبیه رودخانه است و پیوسته به پیش می‌رود. گرداب‌ها و جریان‌های مخالف هم وجود دارند اما جریان اصلی رو به جلو است.

این حرف که زندگی یک هنر است برای بعضی‌ها این معنی ضمنی را دارد که توصیفی که در اینجا از طبیعت انسان شده، بار اخلاقی خیلی کمی دارد. ولی من معتقدم که قواعد اخلاقی در غریزهٔ انسان در تبدیل زندگی به اثری هنری نهفته است.

همه چیز پیشرفت کرده است، مگر خود انسان.

هیچ‌کس حق ندارد اعتقاد بورزد مگر آنکه شاگردی شک را کرده باشد

هیچ‌کس حق ندارد اعتقاد بورزد مگر آنکه شاگردی شک را کرده باشد

من فکر می‌کنم اعتقاد به اینکه به دین نیاز است تا زندگی را شایستهٔ زیستن کند، یا در غم‌ها مایهٔ تسلی خاطر شود اشتباه است، مگر در مورد کسانی که با دین بار آمده‌اند و اگر در بزرگسالی آن را از دست بدهند متوجه نمی‌شوند کل تفکرشان با آن پرورش پیدا کرده.

می‌توان رازهای کیهان را در قیاس با تمرکز بر راز زندگی وآگاهی فردی، در درجهٔ دوم اهمیت قرار داد. در عمق وجود ما شوقی هست برای گشودن این راز، «شوقی که به زندگی جلوه‌ای ابدی می‌بخشد.»

آیا نباید سرانجام اعتراف کنیم که هر چیزی که از تجربهٔ انسان فراتر می‌رود، نایقینی و تردیدآمیز است؟ ما فقط می‌دانیم که نمی‌دانیم. آیا این اعتراف، خیلی وحشتناک است؟ آیا این ایدهٔ جدیدی است، و سقراط قبلاً آن را بیان نکرده بود.

اگر هیچ‌کس معنی زندگی را پیدا نکرده، هیچ‌کس هم ثابت نکرده که زندگی معنایی ندارد. آنچه احتمالاً بی‌معنی است این سؤال است که آیا زندگی معنی دارد

حقیقت زیبا نیست، زشت هم نیست. اصلاً چرا باید یکی از این‌ها باشد؟ حقیقت، حقیقت است، همان‌طور که عدد و رقم، عدد و رقم است. وقتی کسی می‌خواهد وضعیت دقیق کسب و کار خود را بسنجد، از اعداد و ارقام استفاده می‌کند. اگر ارقام حاکی از وضع غم‌انگیز کسب او باشند، آن‌ها را محکوم نمی‌کند و نمی‌گوید آن‌ها ناخوشایندند و متهمشان نمی‌کند که او را از توهم درآورده‌اند. پس چرا باید حقیقت را محکوم کند وقتی حقیقت در زندگی فقط به او خدمت کرده همان طور که اعداد و ارقام در کارهای تجاری به او خدمت کرده‌اند؟

پیروزی بر خویشتن بزرگ‌تر از فتح تمام جهان است.

بزرگ‌ترین پرسش روزگار ما، نه کمونیسم در برابر فردگرایی است، و نه اروپا در برابر آمریکا و نه حتی شرق در برابر غرب؛ بزرگ‌ترین پرسش این است که آیا انسان‌ها می‌توانند زندگی بدون خدا را تاب بیاورند؟ دین عمیق‌تر از فلسفه بود و این را رد می‌کرد که ریشه‌های سعادت بشر را در زمین بجوید؛ دین امیدهای انسان را در جایی مستقر می‌کند که معرفت هرگز نمی‌تواند به آن دست پیدا کند: یعنی فراسوی قبر.

حالا علم به آنان می‌گوید که آسمانی که به ایشان وعدهٔ سعادت جاودان می‌داد، چیزی نیست مگر فضایی آبی و سرد و خالی، و آن ابرهایی که فرشتگان در میان آن‌ها جست و خیز می‌کردند، فقط بخار آبی است که از زمین برخاسته است. علم تسلی نمی‌دهد، علم مرگ می‌گستراند.

ارسطو می‌گوید همه‌چیز بارها و بارها کشف شده و از یاد رفته است. او به ما اطمینان خاطر می‌دهد که پیشرفت، یک توهم است؛ امور انسان مانند دریاست که در سطحِ خود هزاران حرکت و آشفتگی دارد و این‌طور به نظر می‌رسد که به سوی جایی پیش می‌رود، درحالی‌که در تهِ خود کم و بیش بی‌تغییر و آرام باقی می‌ماند. آنچه آن را پیشرفت می‌خوانیم شاید فقط تغییرات سطحی محض باشد: توالی‌ای از سبک‌ها و مُدها در لباس، حمل و نقل، حکومت، روان‌شناسی، و دین.

خدا در نظر من، علت نخستین یا سرچشمهٔ همهٔ زندگی و انرژی است که حیات و حرکت و هستی ما در اوست؛ او علّت غایی یا هدف و تبلور تلاش‌ها و اشتیاق‌های ماست، کمال دوردستی که نیست اما ممکن است باشد. شاید آن بزرگ‌ترین کل، که در همهٔ نسل‌ها بزرگ‌ترین روان‌ها خودشان را وقف آن کردند، در دینِ فردا خدا خوانده شود.

بنابراین باید بگویم که راهِ به معنی و رضایتمندی، این است: به یک کل بپیوند و با همهٔ ذهن و تن خود برای آن کار کن. معنی زندگی در فرصتی است که زندگی برای تولید یا یاری رساندن به چیزی بزرگ‌تر از خودمان به ما می‌دهد

به زندگی و مرگ خود معنی و مفهوم ببخش. اما هر کار می‌کنی، از فلسفه نمیر.

نامهٔ شما بیانگر ناخرسندیی حادتر از آن است که دوام بیاورد.

جوری زندگی کن که هر وقت از دستش دادی جلو باشی.

به «جستجوی معرفت» نرو چون هر چه بیشتر جستجو کنی به «تیمارستان» نزدیکتر می‌شوی