بریده‌هایی از کتاب درباره معنی زندگی

کند. ای کاش دشمنان ما، یعنی همسران و معشوقانمان صادقانه کتابی راجع به خودشان می‌نوشتند! چنین مدرکی چه رازگشایی گرانبهایی برای مردان بود!

اگرچه ایمانی که مرا به خدا مطمئن می‌کرد مرده، اما من به یاد خوشی‌های ایمان، در سوگ نشسته‌ام.

ما آنقدر مشغول زندگی هستیم که به خودمان زحمت نمی‌دهیم راجع به امور غایی و معنای زندگی فکر کنیم.

من در تجربه‌هایم متوجه شدم که بیشترِ آدم‌هایی که از قاعده‌های خود کمی خارج شده‌اند، صرفاً قربانی درون‌نگری بیش از اندازه هستند.

می‌گویند گرسنگی بهترین چیزها را در انسان پدید می‌آورد. پس اگر این طور باشد، چیزهای بسیار خوبی باید از بعضی از ما سر بزند.

پیشرفت یک پندار است و میل و اشتیاقتان به زحمت کشیدن فقط نتیجۀ وراثت است.

او می‌تواند در خودش و برای خودش، رازهای ایمان و امید و خوشبختی را از نو کشف کند.

من معتقدم عنصر الاهی در انسان، هر آن چیزی است که باعث می‌شود زندگی‌ای داشته باشیم شایستۀ به یاد آوردن، بی‌ضرر برای دیگران، و مفید برای آن‌ها؛ زندگی‌ای که بر ذخیرۀ حکمت و آرامش ما می‌افزاید.

در هر موجود زنده‌ای انگیزه‌ای مبهم ولی قدرتمند برای کار و فعالیت وجود دارد.

خدا، که روزگاری تسلی خاطر زندگی‌های مختصرمان بود و پناهگاه ما در رنج‌ها و مصائبمان، ظاهراً ازصحنه ناپدید شده است؛ هیچ تلسکوپی، هیچ میکروسکوپی، او را کشف نمی‌کند.

ما در این جهان چه می‌کنیم؟ آیا خدایی هست؟ اگر هست، چرا این همه رنج می‌کشیم؟ اگر نیست فایدۀ نفس کشیدنمان چیست؟ آیا وجودمان بر روی این کرۀ خاکی صرفاً آخرین تمرین برای نمایش بهتری است که در پی می‌آید، یا هر چه هست همین است؟ و اصلاً هستی چیست؟

این، خانه‌ها و خزانه‌های ما نیستند که خالی‌اند، «قلب‌های» ماست که خالی است. دیگر، اعتقاد داشتن به عظمت و بزرگی پایدار انسان یا قائل شدن به معنایی برای زندگی که با مرگ فسخ نشود، ناممکن به نظر می‌رسد. ما به دورانی از خستگی و دلمردگی قدم می‌گذاریم، شبیه آن دورانی که تشنۀ تولد مسیح بود.

زندگی شبیه رودخانه است و پیوسته به پیش می‌رود. گرداب‌ها و جریان‌های مخالف هم وجود دارند اما جریان اصلی رو به جلو است.

از من پرسیده‌اید: «چه چیزی شما را به ادامه زندگی وامی‌دارد؟» - جواب من جوابی است که همه عقل‌کل‌ها به آن می‌خندند: کار. از اینکه می‌بینم ایده‌هایم شکل می‌گیرند و نتیجه‌های ملموس به بار می‌آورند، بی‌نهایت کیف می‌کنم.

جوری زندگی کن که هر وقت از دستش دادی پیش باشی.

تمام زندگی «هیاهو» است، پس کمی دیگران را بخندان و بهترین کاری را که می‌توانی انجام بده و چیزی را جدی نگیر

از نامه‌هایی که از زنان دریافت کردم، به نظرم عدۀ اندکشان با این مسائل روبرو شده‌اند. گمان می‌کنم زن وقتی غرق در وظیفۀ حفظ و بقای نسل نیست، این موضوعات را به طور عمیق احساس می‌کند. اما هنوز نمی‌تواند برای این اعماق رازآمیز، کلمات یا شکل‌های عقلی ظاهری پیدا کند. ای کاش دشمنان ما، یعنی همسران و معشوقانمان صادقانه کتابی راجع به خودشان می‌نوشتند! چنین مدرکی چه رازگشایی گرانبهایی برای مردان بود!

غم‌انگیزترین منظره در تمدن ما نه فقر، بلکه خراب شدن بافت اخلاقی نسل است.

ما همه با هم گناهکاریم. بیا دست از گله کردن از دیگران برداریم و شر را از قلب‌هایمان ریشه‌کن کنیم.

کسانی که اجزای همکار در یک کل هستند، دچار یأس و دلسردی نمی‌شوند. آدم «ساده‌دل» حقیری که با رفقای خود همراهی می‌کند خیلی خوشبخت‌تر از این متفکران انزواطلب است که از بازی زندگی کناره می‌گیرند و در این جدانشینی تباه می‌شوند.