بریده‌هایی از کتاب زندگی جای دیگری است

سلام بر غم، تو در چشمانی نوشته شده‌ای که من دوستش می‌دارم

از یک طرف امیدی بی‌معنی داشت و از طرف دیگر دلیل طرد شدنش را نمی‌فهمید

«بله، این دیوانگی است. عشق یا دیوانگی است یا دیگر عشق نیست.»

وقتی زنی بطور کامل با بدنش زندگی نکند، آن بدن برایش به صورت دشمن درمی‌آید.

آیا در دنیایی زندگی نمی‌کنیم که در آن مردهای بدون سر، فقط این را می‌دانند که خواهان قسمتی از زن سَر بریده‌اند؟ آیا دیدِ واقع‌بینانه نسبت به این دنیا، تصوری پوچ و توخالی نیست؟

نداشتن پدر و مادر اولین شرط آزادی است.

درست وقتی که فکر می‌کردند آبها از آسیاب افتاده است، تاریخ که خودش را به خواب زده بود، ناگهان از جلدش بیرون می‌پرید و همه‌چیز را تحت‌الشعاع سایه بلندش قرار می‌داد.

فکر می‌کنید گذشته برای این قابل تغییر نیست که دیگر گذشته و تمام شده؟ وای، نه. لباس گذشته از تافته‌ای هزار رنگ درست شده و هر بار که به طرفش برمی‌گردیم، آن را به رنگ دیگری می‌بینیم.

دوست داشتن یک آدم جذاب و کامل و باظرافت کار مشکلی نیست: چنین عشقی چیزی نیست جز عکس‌العمل ناچیزی که خود به خود در مقابل زیبایی ـ که خود اتفاقی است ـ پدیدار می‌شود. اما عشق واقعی، دقیقاً می‌خواهد از موجودی ناکامل محبوبی را بیافریند که بیشتر وجودی انسانی است تا وجودی ناکامل.

عشق در ورای قبر هم وجود دارد.

مامان، من به این سنگ‌ریزه لگد زدم و الان آنقدر دلم برایش سوخته که می‌خواهم نازش کنم، و واقعاً دولا شد تا سنگ را نوازش کند.

عشق مادرانه مُهری بر پیشانی پسرها می‌زند که باعث رانده شدن رفقا می‌شود.

در طول رودخانه راه می‌رفت، لحظه‌ای چشمهایش را می‌بست و از خود می‌پرسید آیا هنگامی که چشمهایش را می‌بندد، رودخانه وجود دارد. مسلماً هر بار که چشمهایش را باز می‌کرد، رودخانه باز هم مثل گذشته جریان داشت، اما از همه عجیب‌تر این بود که یارومیل دلیلی نمی‌دید که وقتی چشمهایش را می‌بندد، رودخانه حتماً وجود داشته باشد. این موضوع به نظرش فوق‌العاده جالب آمد.

شاعر دیروز گفته است: زندگی همچون گریه‌ای بیهوده است و امروز می‌گوید: زندگی چون خنده شاد است، و هر بار درست گفته است

«بله، عشق یا به معنای همه چیز است یا هیچ. در کنار این عشق واقعی همه چیز رنگ می‌بازد، باقی هیچ چیز نیست.»

واقع‌بین باشید، غیرممکن را بخواهید.

این اشعار باور دارند؛ دوست دارند و امیدوارند: همین.

می‌دانست که نباید تن به بازی دروغی بدهد که هدفش جاودانه ساختن یک چیز موقتی است

اینکه دنیا آزاد نیست، به اندازه اینکه آدمها آزادیشان را فراموش کرده‌اند بد نیست

خانه آدم، کمد لباس یا پرنده‌ای در قفس نیست، بلکه حضور و وجود کسی است که دوستش داریم