بریده‌هایی از کتاب چرا ملت ها شکست می خورند؟

کتاب‌ها اندیشه‌ها را منتشر می‌کنند و استیلا بر مردم را بسیار مشکل می‌سازند. برخی از این اندیشه‌ها راه‌های جدید و ارزشمندی برای رشد اقتصادی ارائه می‌دهند، ولی بقیه می‌توانند براندازانه باشند و وضعیت موجود سیاسی- اجتماعی را به چالش بکشند. کتاب‌ها هم‌چنین قدرت کسانی را که بر دانش شفاهی حکم می‌رانند تضعیف خواهند کرد، زیرا آن دانش را به راحتی در اختیار هرکسی که سواد داشته باشد می‌گذارند. در سرزمین‌هایی که علم در انحصار فرادستان بود این امر وضعیت موجود را به خطر می‌انداخت و متزلزل می‌کرد. سلاطین عثمانی و نظام دینی از تخریب خلاقی که پیش می‌آمد می‌ترسیدند. راه‌حل آنها ممنوعیت چاپ بود. انقلاب صنعتی برهه‌ای سرنوشت‌ساز

بومیان در قبال منتی که اسپانیایی‌های موسوم به «انکومندرو » به دلیل مشرف کردن آنان به دین مسیحیت بر گردن‌شان داشتتند، موظف بودند هدایا و یا نیروی کار رایگان در اختیار او قرار دهند.

مصر درگذشته انقلاب‌هایی را تجربه کرده است که هیچ چیز را تغییر ندادند. زیرا آنانی که بنای این انقلاب‌ها را برافراشتند صرفاً زمام امور را از چنگ پیشینیان خود درآوردند و دوباره نظامی مشابه ایجاد کردند.

در کشورهایی مانند آرژانتین هرچند شهروندان در برهه‌های متعددی قدرت را از فرادستان می‌گیرند و دموکراسی موقت برقرار می‌شود، اما پس از هر انقلابی حذف بخش‌هایی از فرادستان آغاز می‌شود، تا آن که نظام به مونارشی تغییر شکل می‌دهد و سپس سرکوب شهروندان عادی آغاز می‌شود. این سرکوب و حذف با تکیه بر نیروی امنیتی صورت می‌گیرد.

مشکل سیاستمدار عموماً کمبود علم و دانش نیست. مشکل دوراهی حفظ قدرت سیاسی از طریق قربانی کردن منافع عمومی یا تامین منافع عمومی و از دست دادن تدریجی قدرت سیاسی است. این دوراهی سیاستمدار است که سرنوشت کشور را تعیین می‌کند.

عثمانی نه تنها نمی‌توانست نظمی با ثبات در بخش اعظم خاورمیانه برقرار کند، که ظرفیت اجرایی لازم برای جمع‌آوری مالیات را نیز نداشت. از همین روی امتیاز تیول این مناطق را به دیگران می‌فروخت تا به هر شیوه‌ای که می‌توانند از آنها مالیات بگیرند. این تیول‌داران خودمختار و قدرتمند شدند.

رشد تنها در صورتی ادامه می‌یابد که توسط بازندگان اقتصادی، که پیش‌بینی می‌کنند در اثر آن امتیازات‌شان از بین برود و نیز توسط بازندگان سیاسی که در وحشت از دست دادن قدرت خود هستند، با انسداد روبه‌رو نشود.

قانون آهنین اندک‌سالاری به‌عنوان صورت خاص چرخهٔ شوم، جوهره‌اش بی‌حاصلی اقدامات رهبران جدیدی است که با وعدهٔ دگرگونی‌های وسیع و بنیادین، رهبران پیشین را سرنگون می‌کنند و نتیجه‌ای به جز همان شرایط پیشین به بار نمی‌آورند. در برخی سطوح تشخیص قانون آهنین اندک‌سالاری مشکل‌تر از سایر صورت‌های چرخهٔ شوم است. یک منطق روشن در پس تداوم نهادهای استثماری در جنوب ایالات متحده و گوآتمالا وجود دارد. در این دو مورد برای قرن‌ها گروه‌های ثابتی سلطهٔ خود را بر اقتصاد و سیاست حفظ کردند.

«روح آزادی عمدتاً به دو موضوع بستگی دارد: اول، وضع مردمان از لحاظ توزیع دارایی و وسایل امرار معاش؛ و دوم مهارتی که اعضای جامعه را قادر می‌سازد گردهم آیند و به عمل جمعیِ هماهنگ دست یازند »

در ۱۶ ژوئن ۱۹۳۳ روزولت لایحه را امضا کرد و قانون ملی احیای صنعتی به مرحله اجرا رسید. اما این قانون بلافاصله در دیوان عالی با مشکل مواجه شد. در ۲۷ مه ۱۹۳۵ دیوان به اتفاق آراء فصل اول این قانون را مغایر با قانون اساسی دانست. این حکم قاطعانه اعلام می‌کرد: «شرایط فوق‌العاده ممکن است درمان‌های فوق‌العاده‌ای را ایجاب کند. اما... شرایط فوق‌العاده موجد یا توسعه دهندهٔ قدرت‌های ناشی از قانون اساسی نیست.»