بریده‌هایی از کتاب چرا ملت ها شکست می خورند؟

راه حل ناکامی اقتصادی و سیاسی امروز کشورها آن است که نهادهای استثماری‌شان را به سوی نهادهای فراگیر دگرگون کنند.

تازمانی که امنیت یک جامعه را گروهی محدود می‌توانند برهم بزنند یا تامین کنند آنها اجازه نخواهند داد رقابت در اقتصاد و سیاست شکل بگیرد. دسترسی به فرصت‌ها و منابع قدرت (طبیعت، تجارت، آموزش، فرهنگ، و...) به گونه‌ای تعیین خواهد شد که انحصار فرادستان پایدار بماند.

مردمی که از نهادهای سیاسی استثماری آسیب می‌بینند نمی‌توانند امیدوار باشند که حاکمان مستبد داوطلبانه نهادهای سیاسی را تغییر دهند و به بازتوزیع قدرت در جامعه بپردازند. تنها راه تغییر این نهادها مجبور کردن طبقۀ حاکمه به ایجاد نهادهای متکثرتر است.

انکومیندا اولین بار در اسپانیای قرن ۱۵ به‌عنوان بخشی از فرآیند بازپس‌گیری اندلس از دست مراکشی‌ها و اعراب که از قرن هشتم به بعد در آن‌جا سکونت داشتند اعمال شد. در جهان جدید این نهاد شکلی زیانبارتر به خود گرفت: بومیان در قبال منتی که اسپانیایی‌های موسوم به «انکومندرو ۴۱» به دلیل مشرف کردن آنان به دین مسیحیت بر گردن‌شان داشتتند، موظف بودند هدایا و یا نیروی کار رایگان در اختیار او قرار دهند.

رقابتی میان بانک‌ها دیده نمی‌شد. فقدان رقابت بدان معنا بود که بانک‌ها می‌توانستند نرخ‌های بهرۀ بسیار بالایی را به مشتریانشان تحمیل کنند و وام‌های خود را نوعاً در اختیار قشر برخوردار قرار دهند که پیش از آن هم ثروتمند بودند؛ کسانی که از این دسترسی برای تأمین سرمایۀ مورد نیاز به‌منظور دست‌اندازی بیشتر بر بخش‌های گوناگون اقتصاد بهره می‌جستند.

رقابتی میان بانک‌ها دیده نمی‌شد. فقدان رقابت بدان معنا بود که بانک‌ها می‌توانستند نرخ‌های بهرۀ بسیار بالایی را به مشتریانشان تحمیل کنند و وام‌های خود را نوعاً در اختیار قشر برخوردار قرار دهند که پیش از آن هم ثروتمند بودند؛ کسانی که از این دسترسی برای تأمین سرمایۀ مورد نیاز به‌منظور دست‌اندازی بیشتر بر بخش‌های گوناگون اقتصاد بهره می‌جستند.

رقابتی میان بانک‌ها دیده نمی‌شد. فقدان رقابت بدان معنا بود که بانک‌ها می‌توانستند نرخ‌های بهرۀ بسیار بالایی را به مشتریانشان تحمیل کنند و وام‌های خود را نوعاً در اختیار قشر برخوردار قرار دهند که پیش از آن هم ثروتمند بودند؛ کسانی که از این دسترسی برای تأمین سرمایۀ مورد نیاز به‌منظور دست‌اندازی بیشتر بر بخش‌های گوناگون اقتصاد بهره می‌جستند.

وائل خلیل، مهندس نرم‌افزار و وبلاگ‌نویس که در جریان حرکت اعتراضی مردم مصر به‌سرعت به یکی از رهبران آن تبدیل شد، به‌منظور صورت‌بندی نظام‌مندتر خواسته‌های معترضان فهرستی اولویت‌بندی شده از این مطالبات تهیه کرد. در این فهرست دوازده تقاضایی که در صدر قرار داشتند جملگی بر تغییرات سیاسی تأکید می‌کردند و موضوعاتی از قبیل افزایش حداقل دستمزدها، تنها در میان درخواست‌های گذرایی بودند که تحقق‌شان موکول به آینده است.

کار جمعی نیازمند مهارت‌های مختلف و عادات رفتاری ویژه‌ای مانند پرهیز از فرصت‌طلبی و تحمل یکدیگر است. اگر مردم جامعه‌ای از این ظرفیت‌ها برخواردار باشند زمینه تشکل‌های بزرگتر مهیا می‌شود. همکاری در گروه‌های کوچک زمینه پیدایش تشکل‌های بزرگ است. این همکاری‌ها در بزنگاه‌های تاریخی به کار می‌آیند. هنگامی که نظام‌های اندک‌سالار فرو می‌ریزند اگر مردم توانسته باشند با همکاری در گروه‌های کوچک ظرفیت‌های سازمانی و خلقیات مناسب را کسب کنند می‌توانند به تشکیل احزاب و نهادهای بزرگ دست بزنند و به کمک این نهادها از بازگشت اندک‌سالاری جلوگیری کنند.

مسئله اصلی قدرتِ جامعه مدنی است.

در پاسخ به این پرسش که این کشورها در وهلۀ اول چرا دچار سیاست‌های نادرست فعلی شدند صرفاً به جهل و غفلت رهبران کشورهای فقیر اشاره می‌کنند.

کار جمعی نیازمند مهارت‌های مختلف و عادات رفتاری ویژه‌ای مانند پرهیز از فرصت‌طلبی و تحمل یکدیگر است.

این گوناگونی در طبقات حاکم و نهادهای سیاسی، این نهادها غالباً قدرت فرادستانی که آنها را خلق کرده‌اند بازتولید و آن را مستحکم می‌کنند. البته گاهی هم مانند سیرالئون درگیری‌های درونی ناشی از آنها، به فروپاشی دولت می‌انجامد.