بریده‌هایی از کتاب پدر ثروتمند پدر فقیر

تگزاسی‌ها گفته دیگری دارند که می‌گوید: «همه دوست دارند به بهشت بروند، ولی هیچ کس دوست ندارد بمیرد»

«اگر متوجه شدی که در چاله‌ای هستی که خودت داری آن را حفر می‌کنی، از کندن دست بردار.»

«همه دوست دارند به بهشت بروند، ولی هیچ کس دوست ندارد بمیرد». بیشتر مردم در رؤیای ثروتمند شدن به سر می‌برند، ولی ترس این را دارند که پول از دست بدهند؛ برای همین آن‌ها هرگز وارد بهشت نمی‌شوند.

«ثروتمند دارایی به دست می‌آورد و فقیر و طبقهٔ متوسط، بدهی و تعهدات.»

«اگر از نگرانی و خطر کردن نفرت داری... زود شروع کن.»

پدر تحصیل‌کرده‌ام، هر سال به دنبال افزایش حقوق بود و هر سال نیز مایوس می‌شد. بنابراین او به دانشگاه برگشت تا مدرک بالاتری کسب نماید، بتواند حقوقش را افزایش دهد، ولی دوباره ناامیدی دیگری در انتظار او بود.

برای یادگیری کار کنید، نه برای پول.

«تمدن‌های بزرگ زمانی از هم پاشیده شده‌اند که فاصلهٔ بین ثروتمند و فقیر بسیار زیاد شده است. آمریکا نیز در همان خط سیر، حرکت می‌کند و این نشان می‌دهد که تاریخ دوباره تکرار خواهد شد، چون ما از تاریخ درس نمی‌گیریم و فقط نام‌ها و روزهای تاریخی را به یاد می‌سپاریم، نه درس‌های آن را.»

مردم دو کار انجام می‌دهند: بعضی‌ها اجازه داده‌اند که زندگی آن‌ها را تحت فشار قرار بدهد. عده‌ای عصبانی می‌شوند و شروع به فشار دادن دیگران می‌کنند، ولی آن‌ها بیشتر این فشار را به رئیس، شغل و یا همسر خود وارد می‌کنند. در حالی که نمی‌دانند که این زندگی است که به آن‌ها فشار وارد می‌کند.»

وقتی که بچه بودم، پدرم همیشه به ما می‌گفت: ژاپنی‌ها به قدرت سه عامل معتقد هستند: «قدرت شمشیر، جواهر و آیینه.» شمشیر، نشانهٔ قدرت اسلحه است. (آمریکا تریلون‌ها دلار برای اسلحه خرج کرده است و به همین خاطر حضوری کلی در سرتاسر جهان دارد.) جواهر، نشانهٔ قدرت پول است و ضرب‌المثلی هست که می‌گوید: «این قانون طلایی را به خاطر بسپار، کسی صاحب طلا است که قانون‌ها را وضع می‌کند.» آیینه، نشانهٔ قدرت خودشناسی می‌باشد. این خودشناسی، بر طبق افسانهٔ ژاپنی، با ارزش‌ترین این سه قدرت است.

مهم‌ترین تفاوت این است که همیشه ثروتمند تجملات را آخر می‌خرد، ولی فقیر و طبقهٔ متوسط تجملات را همان اول خریداری می‌کنند.

اکنون به عنوان یک معلم، دریافته‌ام که ترس مفرط و شک به خود، بزرگ‌ترین کاهش‌دهنده‌های نبوغ فردی هستند. این قلب من را می‌شکند وقتی که می‌بینم شاگردان جواب را می‌دانند، ولی هنوز جرأت عمل کردن را ندارند. اغلب در دنیای واقعی، این تیزهوش نیست که جلوتر است، بلکه شجاع‌تر است که جلو می‌افتد.

در سال ۱۹۹۶ یکی از فرزندان من سرخورده از مدرسه به خانه برگشت. او از درس خواندن ناراضی و خسته به نظر می‌رسید و به حالت اعتراض به من گفت: «چرا باید وقتم را صرف خواندن درس‌هایی کنم که برای من هیچ کاربردی در زندگی واقعی ندارند؟» من بی‌تأمل جواب دادم: «چون اگر نمرات خوبی نگیری نمی‌توانی به کالج بروی.» او در جواب گفت: «برایم مهم نیست که به کالج بروم یا نه، من می‌خوام پولدار شوم.» من با کمی ترس، ولی با حالتی مادرانه گفتم: «اگر از کالج فارغ‌التحصیل نشوی، نمی‌توانی شغل مناسبی پیدا کنی و اگر تو شغل خوبی نداشته باشی، چطوری می‌توانی برای پولدار شدن برنامه‌ریزی کنی؟»

یاد بگیرید که از احساسات خود برای فکر کردن استفاده کنید، نه این که با احساسات خود فکر کنید.

«این مثل تصور یک الاغ است که به زور یک گاری را می‌کشد، در حالی که صاحب آن یک هویج جلوی دماغ آن آویزان کرده است. شاید صاحب الاغ به جایی که می‌خواهد می‌رود، ولی آن الاغ یک خیال بیهوده را دنبال می‌کند؛ فردا دوباره هویج دیگری برای الاغ خواهد بود.» مایک پرسید: «منظور شما این است، لحظه‌ای که من شروع به تصور یک جفت دستکش بیس‌بال جدید، شکلات و تعدادی اسباب‌بازی کردم، این‌ها همه مثل هویج برای آن الاغ بود؟»

بیشتر مردم دنیا می‌خواهند که دیگران خودشان را عوض نمایند، و نه این که خودشان عوض بشوند، ولی بدان که عوض کردن خود بسیار آسان‌تر از عوض کردن دیگران است.

«زندگی همه را تحت فشار قرار می‌دهد، بعضی‌ها رها می‌کنند، بقیه می‌جنگند و تعداد اندکی درس‌ها را یاد می‌گیرند و حرکت می‌کنند.

«بین فقیر بودن و ورشکسته شدن، تفاوت بسیار زیادی وجود دارد؛ ورشکستگی موقتی است، ولی فقر همیشگی.»

«وقتی مسألهٔ پول در میان است، با احتیاط عمل کنید و خطر نکنید.» و دیگری می‌گفت: «یاد بگیرید که خطر را کنترل کنید.»

مدارس برای تولید کارمندان خوب طراحی شده است، نه کارفرما.