بریده‌هایی از کتاب خانه افعی

اما بعضی سؤال‌ها بهتر است نپرسیده باقی بمانند.

حذف کردن یک مسئلهٔ مهم، درست مثل این است که دروغ بزرگی بگویی.

. نخواهم گفت که مقدر بوده این‌طور بشود. من این وضع را دگرگون خواهم کرد.

سکوت سنگینی بود که فقط صدای پرنده‌ها آن را می‌شکست. هوا سرد و بی‌تکان بود، انگار ساکت ایستاده بود و وزنش را با سرما روی ما می‌انداخت. برایم فرقی نمی‌کرد، آخر آن هوای غمگین و خاکستری مناسب آن محل و حال من بود. روزی که مامن مرد، آبی‌ترین و براق‌ترین آسمان ماه اکتبری که در تمام عمرم دیده بودم، بالای سرم بود و با آن رنگ و برقش به احساسم توهین می‌کرد.

امروز صبح تو کلیسا، عطر تازهٔ تاج‌ها و دسته‌های گل و گیاهی که ساختمان را تزیین کرده بودند، روی بوی ماندگی همیشگی‌اش سرپوش گذاشته بود؛ اما گل و گیاه کمکی به حال و هوای سرد و سرسنگین کلیسا نمی‌کرد. خانم‌ها از روی ادب سرشان را برایم تکان دادند، چون مجبور بودند. خیلی از املاک این حوالی مال من است. اما اسم خانوادهٔ من بد در رفته است، حتی بعد از گذشت چند قرن.

تو به اون پیر غُرغرو، به خاله‌کاترین عادت داری، به اینکه دائم فکر کنی کار بدی کردی و باید دعوات کنن. برای همین وقتی یک نفر بهت می‌گه باهوشی و می‌خواد کمکت کنه، نمی‌تونی درک کنی.»

بگذارید بگویم خیلی خوب است که وقتی کسی با نگاهش بهت خنجر می‌زند، زخمی نمی‌شوی!

فکر کردم باید از خانوادهٔ گیاهان "صداقت" باشد و مطمئن بودم این تنها نوع صداقتی است که پیش آن حقه‌باز کهنه‌کار پیدا می‌شود.

حتی هوا را هم راحت‌تر از زمان می‌شود به جایی سنجاق کرد. من زمان را تسلیم خودم کرده و در بُعدش سفر کرده‌ام، اما زمان هنوز هم به گذشتن ادامه می‌دهد.

چقدر وحشتناک است که آدم بداند به زودی خواهد مرد و هیچ‌کس نتواند کمکش کند.

بگذارید بگویم خیلی خوب است که وقتی کسی با نگاهش بهت خنجر می‌زند، زخمی نمی‌شوی!

احساس کردم صورتم داغ شده و با خودم فکر کردم، چرا آدم‌ها می‌تونن به خاطر کاری که نکردی، خجالتت بِدن؟

ظاهراً هرکس به من می‌رسید، دلش می‌خواست ریزش مویم را معالجه کند، حتی خیلی بیشتر از آنکه خودم می‌خواستم. عجیب است، وقتی ظاهرت با دیگران فرق دارد، آدم‌ها حس عجیب و مسخره‌ای نسبت به آن پیدا می‌کنند.

عده‌ای عقیده داشتند خانوادهٔ من نفرین شده‌اند. از یک نگاه، درست می‌گفتند. همهٔ ما با ترس و خرافاتی که جلو پیشرفتمان را می‌گیرد، نفرین شده‌ایم.

به نظر من جواب همه‌چی تو گیاه‌هاست، به شرط اینکه آدم بدونه باید باهاشون چه‌کار کنه.

هرگز حاضر نیستم قفسهٔ آشپزخانه‌ای با آن همه شیشهٔ براق و رنگارنگ را ـ که اسمشان دهن آدم را آب می‌اندازد با یک کمد پر از لباس‌های ابریشمی خوشگل عوض کنم.

چقدر وحشتناک است که آدم بداند به زودی خواهد مرد و هیچ‌کس نتواند کمکش کند.

می‌گفت مردم به شکل و قیافهٔ دخترها خیلی بیشتر اهمیت می‌دهند و حق با او بود، با نظرش موافقم. به آنی گفتم: «ببین، برای مردم فرق نمی‌کنه که تو کی باشی، معمولاً یک دلیلی پیدا می‌کنن که دیگران رو مسخره کنن. باید یاد بگیری اهمیت ندی.»

آدم‌ها اون چیزی رو می‌بینن که دلشون می‌خواد ببینن

«ببین، برای مردم فرق نمی‌کنه که تو کی باشی، معمولاً یک دلیلی پیدا می‌کنن که دیگران رو مسخره کنن. باید یاد بگیری اهمیت ندی.»