بریده‌هایی از کتاب آمریکایی

آن‌قدر بزرگ شده بود که بداند دنیا برای انسان‌ها مادری نمی‌کند.

- بگذار فریاد بکشند! بگذار کشور را بیدار کنند! از این موش‌های حقیر بی‌ارزش حالم به‌هم می‌خورد، این مک‌دانلدها، مارک هاناها، آرمورها، همهٔ رأی‌خرها و رأی‌فروش‌های پست. در این کشور هفتادوپنج میلیون نفر زندگی می‌کنند و آن‌ها قوی هستند، به خدا سوگند اِما، آن‌ها قوی هستند! دارم با آن‌ها صحبت می‌کنم و به من گوش خواهند کرد. اکنون صدای آن‌ها به‌جایی نمی‌رسد، این یاوه، این آشغال‌ها، این‌ها صدای آن‌ها نیست. اما می‌شود صدای آن‌ها شد. می‌شود برایشان حزبی تشکیل داد. می‌شود کاری کرد که بفهمند آراءشان مثل پتکی آمادهٔ عقب راندن این موش‌هاست.

در نظر پیتر جنگ وضعیتی همیشگی از زندگی بود، همچون هر وضعیت دیگری که می‌توانست تصور کند. گاهی به نظرش می‌رسید که هرگز زمانی وجود نداشته است که در آن جنگ نبوده باشد و نیز چندان به این نمی‌اندیشید که وقتی جنگ تمام شد برایش چه پیش خواهد آمد.

به کسی که ثروتمندان از او بیزارند اعتماد داشته باشید.

هنوز دنیا دنیای زنان نیست

«نمی‌دانم آیا آن‌ها بی‌گناه‌اند یا مقصر و اهمیتی هم نمی‌دهم که بی‌گناه باشند یا نباشند. حقیقت این است که آن‌ها نامناسب، مبتذل و مغرضانه محاکمه شدند و حتی چیزی که عدالت می‌دانیم به ریشخند گرفته شد.»

تنها آزادی واقعی شناخت این است که آدم چه کار باید بکند و من دارم به آن‌جا می‌رسم.

در عین حال که نهادهای ما عاری از بی‌عدالتی نیستند، باز هم بهترین نهادهایی هستند که تاکنون ایجاد شده‌اند و بنابراین باید حفظ شوند.

«تا زمانی که ذره‌ای شهامت باقی است عدالت از روی زمین برنخواهد افتاد.»

شیکاگو خوک‌ها را می‌کشد و انسان می‌سازد. اما کمی پس از آنکه آلتگلد به آن‌جا آمد ملاحظه کرد که انسان‌ها نیز همراه خوک‌ها کشته می‌شدند، و اخلاقیات محدود به همین حد بود که با خوردن گوشتشان مخالفت می‌شد

اول قلب چیزی را می‌بیند و پس از آن چشم‌ها می‌بینند.

اگر امروز او را بکشند دیگر نخواهد مرد. بعضی آدم‌ها نمی‌میرند

ما با اخلاقیات خوکی و مقررات خوکی زندگی می‌کنیم. من با چنین چیزی زندگی می‌کنم! تو هم همین‌طور! دنیای گران‌قدر ملعون ما این است!

رؤیا چه فایده‌ای دارد، مردم خواستار آن نیستند

اگر قانون خوب نیست باید عوض بشود

هرگز به یک سیاست‌مدار اعتماد نکنید! این یک پند آمریکایی است که بامسمّا است

نمی‌توان انسان را با شکنجه در هم شکست. روح او را نمی‌توان در هم شکست

هنگام ناهار آلتگلد به همسرش گفت: «مشکل‌ترین کار در جهان این است که انسان چیزی را که مقابل دماغش است ببیند. می‌توانستم تبهکارترین آدم‌کشان را عفو کنم؛ می‌توانستم بدترین منحرفان جنسی، موفق‌ترین جاعلان و ماهرترین بانک‌ربایان را عفو کنم و در آن صورت آن‌ها با تأیید چاپلوسی می‌کردند. اما فقط یک چیز است که مثل ضربه‌ای است که به شکمشان وارد شده و آن هرگونه تهدیدی بر فرمانروایی آن‌هاست. من اُلیگارشی را تکان دادم اِما و می‌خواهم آن‌ها را بیش از این هم تکان بدهم. می‌خواهم این را پیش برانم. تازه اول کار است، می‌خواهم تا آخر این راه بروم. به آن‌ها گفتم که عدالتشان عدالت نیست، بلکه یک نیرنگ است و همچنین دادگاه‌هاشان و نیز سراسر ساختار پوسیدهٔ کشور و آن‌ها این را تحمل خواهند کرد، زیرا مردم با من خواهند بود.»

کسی که برای سرزمین بومی‌اش، برای میهن و خانه و خانواده‌اش در برابر یک متجاوز بیگانه می‌جنگد، جنگ او به‌حق و عادلانه است.

آخر چه لطفی دارد که انسان هنوز یک ساعت از بیدار شدنش نگذشته، از بدبختی‌های جهان باخبر بشود؟