بریده‌هایی از کتاب اتاق

آدم‌ها چشم‌های بزرگی دارن، صورت‌های مختلفی دارن، بعضی‌ها با سیبیل و بعضی‌ها با جواهرای آویزون و بعضی‌ها هم با چیزای نقاشی شده. یواش به ماما می‌گم: «هیچ بچه‌ای نیست.» «چی؟» «بچه‌ها کجان؟» «فکر نکنم بچه‌ای باشه.» «تو گفته بودی چند میلیون تا بچه این بیرونه.» ماما می‌گه: «این کلینیک فقط یه قسمت کوچیک از کل دنیائه.

پشت پنجره یه سیارهٔ دیگه‌ست، ماشین‌های بیشتری نشون می‌ده، مثلا سبز و سفید و قرمز و یه جای سنگی و چیزهایی که دارن راه می‌رن و انگار آدم هستن. «اونها چه قدر کوچولوئن، مثل پریا می‌مونن.» ماما می‌گه: «نه، این خاطر اینه که اونها دور ان.» «اونها واقعی واقعی ان؟» «عین من و تو.» سعی می‌کنم باورش کنم، ولی کار سختیه. یه زن دیگه هم هست که واقعی نیست، از اینجا می‌فهمم که چون رنگش طوسیه، اون یه مجسمه‌ست و کاملا برهنه.

من نمی‌دونم چرا درد گرفتن یعنی بهتر شدن

با حال‌ترین چیز رو می‌بینم، یه ظرف شیشه‌ای بزرگ گوشه‌دار که توش جای قوطی و شکلات، ماهی‌های زنده‌ای هستن که شنا می‌کنن و خودشون رو پشت سنگ‌ها قایم می‌کنن.

می‌خوام به اون دستگاهی نگاه کنم که همهٔ قوطی‌ها و کیسه‌ها و شکلات‌ها توش زندانی‌ان

زن توی تلویزیون داره گریه می‌کنه چون خونه‌اش زرد شده. من می‌پرسم: «اونجوری که قهوه‌ای بود بیشتر دوست داشت؟» ماما می‌گه: «نه، انقدر خوشحاله که داره گریه می‌کنه.» عجیبه. «اون هم خوشحال و هم ناراحته؟

سرم رو می‌زنم به یکی از شیرهای آب. «مواظب باش.» چرا آدم‌ها همیشه بعد از این که دردت می‌گیره این رو

من دارم ادب‌های جدید یاد می‌گیرم. مثلا این که وقتی یه چیزی مزه‌اش گندیه باید بگیم جالبه

نمی‌دونم اون چرا به خودش زحمت کش رفتن سبزی‌ها رو می‌ده. کش رفتن کار بدیه، ولی اگه من یه دله دزد بودم، چیزای خوب مثل ماشین‌ها و شکلات رو کش می‌رفتم.

«فکر می‌کردم از سورپریز خوشت می‌آد.» «دوست دارم سورپریز رو، ولی به شرطی که خودمم بدونم.»