بریده‌هایی از کتاب تهوع

وقتی حق وجود آدم را تسخیر می‌کند، هیچ طلسمی نمی‌تواند آن را دفع کند.

وجودم دیگر داشت کم‌کم باعث شگفتی‌ام می‌شد. نکند من فقط به ظاهر بودم؟

هر حقی تنها نمود دیگری از یک تکلیف است.

من هیچ‌وقت آنی عزیزت نبوده و نیستم، و خواهش می‌کنم تو هم خیال نکنی که آنتوان عزیز منی. اگر نمی‌دانی چطور صدایم کنی، صدایم نکن، این‌طور بهتر است.

خانم‌های اصیل قیمت اجناس را نمی‌دانند و عاشق ولخرجی‌اند.

ارزشش را دارد که آدم زمان را از دُمش بگیرد.

کمتر پیش می‌آید که آدم تنها خنده‌اش بگیرد.

همهٔ این آدم‌ها با حالت جدی نشسته‌اند و می‌خورند. نه، نمی‌خورند. تجدید قوا می‌کنند تا به وظیفه‌ای که بر دوششان است به‌خوبی عمل کنند. هر کدامشان لجاجت کوچک خاص خودشان را دارند که باعث می‌شود متوجه هستی‌شان نشوند. بینشان یک نفر هم نیست که خودش را برای کسی یا چیزی ضروری نداند.

من وجود دارم. فکر می‌کنم که وجود دارم. عجب! این احساس هستی، چه مارپیچ دور و درازی است ــ و من، خیلی آرام، بازش می‌کنم... کاش می‌توانستم جلوی فکر کردنم را بگیرم! سعی می‌کنم. موفق می‌شوم: انگار کله‌ام پر از دود می‌شود... و باز از سر گرفته می‌شود: «دود... فکر نکنم... نمی‌خواهم فکر کنم... فکر می‌کنم که نمی‌خواهم فکر کنم. نباید به این فکر کنم که نمی‌خواهم فکر کنم. چون این هم باز یک‌جور فکر است.» پس هیچ‌وقت تمامی ندارد؟ فکر من، خود من است: برای همین است که نمی‌توانم بس کنم. در همین لحظه هم ــ وحشتناک است‌ــ اگر هستم، به این خاطر است که از بودن بیزارم. این منم، منم که خودم را از آن نیستی که طالبش هستم بیرون می‌کشم: نفرت و بیزاری از بودن هم خودش شیوه‌ای است برای واداشتن من به بودن، به فرو کردن من توی هستی.

و این مفهوم هستی‌اش است: اینکه آگاهی از زیادی بودن است.