بریده‌هایی از کتاب تهوع

خب مدتهاست که دیگر کسی دلواپس این نیست که من وقتم را چطور می‌گذرانم. وقتی آدم تنها زندگی می‌کند، دیگر حتی تعریف کردن را هم بلد نیست. حرف‌های به‌ظاهر راست هم‌زمان با دوستان ناپدید می‌شوند. آدم کاری به گذشت وقایع ندارد. یکدفعه افرادی ظاهر می‌شوند که حرف‌هایی می‌زنند و می‌روند. آدم درگیر ماجراهای بی‌سروته می‌شود و شاهد مزخرفی از آب درمی‌آید.

فقط رفتن از پیش او نیست که سخت متأثرم می‌کند، از برگشتن به تنهایی‌ام خیلی وحشت دارم.

بغلش کنم؟ چه فایده دارد؟ هیچ کاری نمی‌توانم برایش بکنم. او هم مثل من تنهاست

می‌دانی، دل بستن به دیگری کار بزرگی است. باید توانا و با گذشت و کور بود...

توی چشم‌هایت چیزی که دلچسب باشد اصلاً نیست

دریا هم کتاب دعاست: از خدا می‌گوید

نفرت و بیزاری از بودن هم خودش شیوه‌ای است برای واداشتن من به بودن، به فرو کردن من توی هستی

لکه‌ای خون، همین خاطره‌ای خوش است.

«من وجود دارم، چون حقم است.»

چهار روز دیگر آنی را می‌بینم: عجالتاً که این تنها دلیل من برای زندگی است.