بریده‌هایی از کتاب طاعون

طاعون فقط یک کلمه نبود که علم، نظریه‌های مختلف پیرامون آن را تعریف کند. این دژخیم بی‌رحم، رشته‌ی طولانی حوادث فوق‌العاده‌یی که با این شهر زرد و خاکستری درآمیخته را شامل می‌شود. وقتی طاعون بر آتن چیره شد، نه تنها شهر از مردمان، بلکه از پرندگان هم خالی شد. در شهرهای چین، آدم‌ها در جنون سرشار از هیجان ایستاده ایستاده از بین می‌رفتند. در طاعون مارسی، بازماندگان که محکومین به اعمال شاقه بودند، گودال حفر می‌کردند و اجساد عفونت‌زده را دفن می‌کردند. در پروانس، طاعون هر چه می‌توانست اتفاق بیفتد را به وجود آورد. طاعون در شهر یافا، گدایان بی‌شمار را روی بسترهای نمناک و پوسیده و چسبیده به زمین سفت بیمارستان قسطنطنیه از حرکت انداخت. آدم‌ها چه دارا و چه ندار در نهایت عدالت در کنار هم مردند. در فاجعه‌ی طاعون شهر میلان، کاروان پزشکان نقاب‌دار بدون کم‌ترین تماسی با بیماران، آن‌ها را روانه‌ی گورستان می‌کردند. در لندن در جریان حمله‌ی طاعون، ارابه‌ی حامل مردگان از میان مردمی که از وحشت کرخت شده بودند به سمت گورستان‌ها حرکت داده می‌شدند.

همشهریان ما آن‌قدر در زندگی، اندیشه‌های سازنده‌یی دارند که جایی برای اندیشیدن به بلایا و موارد منفی نیست، مسافرت، کسب و کار، زاد و ولد، پیشرفت و... آن‌قدر مشغولیت‌هایی به وجود می‌آوردند که جایی برای فکر کردن به چیزهایی مثل طاعون باقی نمی‌گذاشت. همشهریان ما همیشه خود را آزاد تصور می‌کردند و هر مشغولیتی را که مانع از امور جاری باشد، کنار می‌گذاشتند. تا جایی که به یاد داشتند کسی یا مقام مسوولی هم به آن‌ها هشدار نداده بود. دکتر ریو افسوس همه‌ی آن‌ها را داشت که قربانیان در برابر آن‌چه بر سرشان آمد، کاری از دست‌شان بر نمی‌آمد. حتا آن‌ها اسم «طاعون» را هم نشنیده بودند و توده‌ی مردم در مظلومیت تمام، در چنگال طاعون پرپر می‌شدند.

زمانی که جنگی درمی‌گیرد، مردم می‌گویند: «جنگ حماقت است. خیلی طول نمی‌کشد که آشتی می‌کنند. کشتن افراد دو طرف که نمی‌تواند راه حل باشد.» اما با وجود این درک کلی، جنگ‌ها هر از گاه اتفاق می‌افتد و حماقت همیشه حفظ می‌شود تا در جای دیگری به کار برود. اگر همیشه به خودمان فکر نکنیم، داوری درستی از کارهای‌مان نخواهیم داشت.

«من به آغاز فکر می‌کنم که مشخص می‌کند آینده را چه‌گونه در پی خواهد داشت.»

اگر بودی کمک‌حال‌مان می‌شدی. چون هفته‌ی آینده انتظار یورش اپیدمی می‌رود.

توهین با هر لحنی که ادا شود، غرور طرف مقابل را می‌شکند.

حساسیت‌ها در میان مردم از بین رفته بود و کسی به فریاد و شیون کسی گوش‌اش بدهکار نبود. طولانی‌شدن بلا به مبالغه‌گویی‌ها و یا نادیده‌گرفتن‌ها کمک می‌کرد.

اگر کسی در دام اپیدمی گرفتار می‌شد، گر چه هر آن‌چه لازم بود برایش انجام می‌دادند، اما او را مهمان رفتنی می‌دانستند.

بلاها در اکثر مناطق جهان خاکی وجوه مشترک بسیاری دارند. اما بلاها این خاصیت را دارند تا به مردم این باور را بقبولانند که مورد نفرین قرار گرفته‌اند.

مردم در حرف‌های‌شان از تلاش و پشتکار در تجارت و کسب و کار دم می‌زنند، اما واقعا این ادعا در فعالیت‌شان هم هست؟