بریده‌هایی از کتاب رویای مردی مسخره

حالا دیگر مردم دیوانه‌ام می‌دانند، اما خودم خوب می‌دانم که آدم مسخره‌ای بیش نیستم؛‌ و این نوعی پیشرفت است

وقتی از آنان پرسیدم که آیا به زندگی جاوید اعتقاد دارند یا نه، چیزی از حرف‌هایم نفهمیدند. ایمان راسخ آنان در این مورد جایی برای صحبت و توضیح باقی نمی‌گذاشت. این مردم کلیسا نداشتند، اما ارتباطی زنده، نزدیک و دائمی با کل و نهایت جهان داشتند.

آن‌چه بیشتر از همه افکارش را به خود مشغول می‌ساخت حلقه طلایی بالای سرش بود که پرده‌ای از میان آن رد شده بود، می‌توانست در نور شمع آن را به خوبی ببیند، مرتباً از خود سؤال می‌کرد: «این حلقه برای چیست؟ چرا اینجاست، چه معنایی دارد؟»

می‌دانی آرکادی، بعضی از مردم قادرند کارهای بزرگی انجام دهند و بعضی مثل من به کارهای کوچک اکتفا می‌کنند.

من معتقدم که آرزوهای ما رویاها را می‌سازد نه منطق. رؤیاها با قلب ما ساخته می‌شوند نه با ذهنمان

اگر مردم به اصلاحات معتقد باشند حقایق را درک می‌کنند و در مورد ریشه و بنیان آن صحبت می‌کنند. یکدیگر را در آغوش گرفته و در مورد همه چیز برادرانه تصمیم می‌گیرند

واقعاً چه دشوار است که تو در میان جمع تنها کسی باشی که «حقیقت» را می‌داند. اما آن‌ها هرگز این موضوع را نخواهند فهمید. نه، نخواهند فهمید.

احساس کردم به زودی می‌میرم و آن‌گاه.... بیدار شدم.

آرزوهای ما رویاها را می‌سازد نه منطق. رؤیاها با قلب ما ساخته می‌شوند نه با ذهنمان

خوبی و ارزش واقعی، خود را پنهان می‌کند.