بریده‌هایی از کتاب رویای مردی مسخره

خوبی و ارزش واقعی، خود را پنهان می‌کند.

آن‌چه مرا اندوهگین می‌کند این است که آن‌ها «حقیقت» را نمی‌دانند. واقعاً چه دشوار است که تو در میان جمع تنها کسی باشی که «حقیقت» را می‌داند.

آن‌چه مرا اندوهگین می‌کند این است که آن‌ها «حقیقت» را نمی‌دانند. واقعاً چه دشوار است که تو در میان جمع تنها کسی باشی که «حقیقت» را می‌داند.

آگاهی از زندگی برتر از خود زندگی است، آگاهی از قوانین خوشبختی بالاتر از خوشبختی است.

شاید تمام این جهان و مردمش بخشی از وجود من و یا خود من باشند.

اما با ایمانی راسخ و عمیق می‌دانستم که همه چیز دگرگون می‌شود. ناگهان قبر باز شد، نمی‌دانم باز شد یا نه. اما موجود سیاه و غریبی مرا برداشت و به فضا برد. ناگهان بینایی خود را بازیافتم. هیچ‌وقت، هیچ‌وقت چنان شب تاریکی ندیده بودم. در فضا به پرواز درآمدیم. از زمین دور می‌شدیم. اصلاً از او سؤالی نمی‌پرسیدم. منتظر بودم و مغرور. خود را متقاعد می‌کردم که نمی‌ترسم و از تحسین این احساس نفس در سینه‌ام حبس می‌شد. به خاطر ندارم پرواز چقدر طول کشید. حتی جرأت حدس زدن نیز نداشتم. همه چیز چون رؤیا، وقتی که در زمان و فضا سفر می‌کنید، پیش می‌رفت. سفری ماوراء همۀ قوانین زندگی و منطق بود.

همه آن‌ها- حتی وقتی به من می‌خندند- دوست‌داشتنی و عزیزند. در واقع، در آن‌لحظات بخصوص چیزی هست که آن‌ها را در نظرم عزیز و دوست‌داشتنی جلوه می‌دهد؛ و من با آن‌ها می‌خندم- البته نه به خودم- چون دوستشان دارم می‌خندم تا گمان نبرند که ناراحت شده‌ام.

چیزی هست که آن‌ها را در نظرم عزیز و دوست‌داشتنی جلوه می‌دهد؛ و من با آن‌ها می‌خندم- البته نه به خودم- چون دوستشان دارم می‌خندم تا گمان نبرند که ناراحت شده‌ام.

من دیده‌ام که مردم می‌توانند بدون باختن زندگی بر روی زمین زیبا و خوشبخت باشند.

آگاهی از زندگی برتر از خود زندگی است

آگاهی از زندگی برتر از خود زندگی است، آگاهی از قوانین خوشبختی بالاتر از خوشبختی است.

من معتقدم که آرزوهای ما رویاها را می‌سازد نه منطق. رؤیاها با قلب ما ساخته می‌شوند نه با ذهنمان

«واسیا، گوش کن! امشب شب سال نو است، همه با دوستان و اقوامشان هستند، فقط من و تو تنها، بی‌خانمان و یتیم هستیم، واسیا!»

در کرۀ ما فقط با درد و رنج می‌توان دوست داشت، فقط با رنج. ما جز رنج کشیدن راه دیگری برای عاشقی نمی‌شناسیم. اگر بخواهیم دوست بداریم باید رنج و درد را نیز تاب بیاوریم.

آن‌چه مرا اندوهگین می‌کند این است که آن‌ها «حقیقت» را نمی‌دانند. واقعاً چه دشوار است که تو در میان جمع تنها کسی باشی که «حقیقت» را می‌داند. اما آن‌ها هرگز این موضوع را نخواهند فهمید. نه، نخواهند فهمید.

احساس کردم به زودی می‌میرم و آن‌گاه.... بیدار شدم.

افراد صالحی نیز بودند که از خودبینی، بی‌احساسی و عدم هماهنگی زجر می‌کشیدند و اعمال ستمگران در نظرشان شرم‌آور بود. این‌گونه افراد مورد تمسخر و استهزا بودند

در کرۀ ما فقط با درد و رنج می‌توان دوست داشت، فقط با رنج. ما جز رنج کشیدن راه دیگری برای عاشقی نمی‌شناسیم. اگر بخواهیم دوست بداریم باید رنج و درد را نیز تاب بیاوریم.

مثل مورچه سرسخت و سمج بود، شما می‌توانید خانه مورچه‌ها را خراب کنید اما آنها دوباره و بلافاصله آن را می‌سازند، دوباره خراب کنید، دوباره شروع به ساختن می‌کنند، و این روند تا بی‌نهایت ادامه می‌یابد.

در کرۀ ما فقط با درد و رنج می‌توان دوست داشت، فقط با رنج. ما جز رنج کشیدن راه دیگری برای عاشقی نمی‌شناسیم. اگر بخواهیم دوست بداریم باید رنج و درد را نیز تاب بیاوریم.