بریده‌هایی از کتاب دیوان اشعار امیر خسرو دهلوی

مرا غمی ست که پیدا نمی توانم کرد حکایت دل شیدا نمی توانم کرد

کسی که یار وفادار و مهربان دارد سعادت ابد و عمر جاودان دارد

کسی که شمع جمال تو در نظر دارد ز آتش دل پروانه کی خبر دارد

دلم ز دست برفته ست و پیش باز نیابد

تو مست بودی و خسرو خراب تو سحری گذشت عمر و هنوزم خمار آن سحر است

هیچ یاد آمدت ای فتنه که وقتی زین پیش عاشق سوختهٔ دربدری بود مرا

وای بر ریشی که آنرا از نمک مرهم کنند

ترسم از بوی دل سوخته ناخوش گردد مرسانی به وی ای باد صبا بوی مرا

نا خوانده سویت آمدم ناگفته رفتی از برم یعنی سیاست این بود فرمان نافرموده را

چو بگشایی لب شکر شکن را لبا لب در شکرگیری سخن را لبت گوید دلیری کن به بوسی مرا زهره نباشد، صد چو من را به دل آتش زدی و می دمی دم بخواهی سوخت جان ممتحن را شدی در بوستان روزی به گل گشت نمودی روی خوبان چمن را دو دیده نیست نرگس را که بیند از آن گه باز روی یاسمن را دلی از سنگ نبود چون دل تو بت سنگین یغما و ختن را دل خسرو شکستی آه، گرمن کنم آگاه شاه بت شکن را

می شکفد گل به چمن تا ز نسیم سحری وه چه خوشی گر نفسی پهلوی من باده خوری گر ز خرابی منت نیست خبر رنجه مشو مستی حسن ترا شاید اگر بی خبری آهن و سنگ آب شود ز آه دل غم خور من نرم نگردد دل تو وه چه عجب جانوری هر کسی از پیرهنت رشک برد در برتو من ز زمینی که تو آن زیر قدم می سپری من به رهت خاک شدم بو که ته پا کنیم سوی دگر پرشکنی کرده تو خوش می گذری تا ستدی دل ز تنم ماند تنم خسته ز غم باز دهد خسرو اگر جان ز تنش تو ببری

ای رویت آفتاب و لبت ش و ک ور شکر شد از خجالت لعل تو آب ور