بریده‌هایی از کتاب دیوان اشعار امیر خسرو دهلوی

ناله را هر چند می خواهم که پنهان برکشم سینه می گوید که من تنگ آمدم «فریاد کن »

یار دل برداشت وز رنج دل ما غم نداشت

من گریه خویش دوست دارم

ای صبا گر گذری برسرآن کو برسان خبر ما بر آنکس که ز ما بی‌خبر است مردمان منکر عشقند و منم کشتهٔ او شیوهٔ ما دگر و شیوهٔ مردم دگر است

عالم همه یغمای تو خلقی همه شیدای تو آن نرگس رعنای تو آورده کیش کافری

ابر می بارد و من می شوم از یار جدا

ای گل که چنین در بغلت تنگ گرفته کز خون دلت پیرهنت رنگ گرفته آن سوختگی جگر لاله ازان است کز آه من آتش به دل سنگ گرفته تا دست تظلم نزند کس به عنانش تن داده به مستی و عنان تنگ گرفته از سوزن زنگار گرفته بشناسد بس کز نم گریه مژه ام زنگ گرفته

شبم خیال تو بس، با قمر چه کار مرا

ای راحت و آرام جان با روی چون سرو روان زینسان مرو دامنکشان کارام جانم می‌بری

آفاق را گردیده‌ام مهر بتان ورزیده‌ام بسیار خوبان دیده‌ام اما تو چیز دیگری

مپرس ای دل که چون می‌باشد آخر جان غمناکت که من دیریست کز یادت فراموش کرده‌ام جان را

ای صبا، گر گذری بر سر آن کو، برسان خبر ما بر آنکس که ز ما بی خبر است

مه را به روی خوب تو نسبت کجا رسد

از پس مرگ اگر بر سر خاکم گذری بانگ پایت شنوم نعره زنان برخیزم

دلبرا عمریست تا من دوست می‌دارم ترا در غمت می‌سوزم و گفتن نمی‌یارم ترا

ز غمت کجا گریزم که جهان گرفت حسنت ز تو هم به تست، یارا، اگرم بود پناهی

یک زمان از پای ننشینم به جست و جوی تو یا کنم سر را فدایت، یا به دست آرم ترا

رسید باد صبا تازه کرد جان مرا نهفته داد به من بوی دلستان مرا

چشم ما می گوید از سوز غمت شب تا به روز هیچ رحمی نایدت بر دیده گریان ما

می زنندم طعنه کاخر دل که گم کردی بجوی من که خود را کرده ام گم چون بجویم دیگری را