بریده‌هایی از کتاب دیوان اشعار امیر خسرو دهلوی

از درونم نمیروی بیرون که گرفتی درون و بیرون را

دلم در عاشقی آواره شد آواره تر بادا

ترک عاشق کش من، ترک جفا خوش باشد به وفا کوش که از دوست وفا خوش باشد

غمت با این و با آن گفتم، نگفتم اگر چه ترک جان گفتم، نگفتم ترا جان گفتم، ای دلبر تو دانی که من این از زبان گفتم، نگفتم به خاموشی بکش مسکین منی را چنین ار یا چنان گفتم، نگفتم خوش آن لحظه که تو گویی به صد ناز «همین داد کان فلان گفتم، نگفتم » به گوشت گر چه گفتم راز خسرو تو گویی «بود آن گفتم، نگفتم »

بت محمل نشین من مگر حالم نمی داند که می بندد برین دل بار و محمل تند می راند

عشق آمد و عقل رخت بر بست

گزیدهٔ غزل ۲ رخ برفروز و زلف مسلسل گره بزن تا بشکند جمال تو به آزرم و هر مه را به روی خوب تو نسبت کجا رسد ای رویت آفتاب و لبت ش و ک ور شکر شد از خجالت لعل تو آب ور برش و ک و ر چو کشیدی تو رخ وط خط معنبر تو چود و قمر گرفت کردند عاشقان تو تررو و وح روح مجسمی تو نه عقل مصوری ای روح عقل مثل تو نادیده ب و ت بنگر چو دید پیش رخ و قامت توکرد از شرم کار خانهٔ صد ساله ط و ی طی کن حدیث دور زمان جام می بیار تا باغ روح را دهم آبی ز م وی می خور مخور غم دل و دین خسروا دگر بگشا به مدح خسروا فاق ل و ب

خبرت هست ؟ که از خویش خبر نیست مرا گذری کن که زغم راه گذر نیست مرا

ناله را هر چند می خواهم که پنهان برکشم سینه می گوید که من تنگ آمدم «فریاد کن »

مردمان در من و بیهوشی من حیرانند من در آن کس که ترا بیند وحیران نشود