بریده‌هایی از کتاب لالایی

بچه‌هایم بودند که معنای عشق ورزیدن را به من یاد دادند. اگر معنای عشق ورزیدن را می‌دانستم هیچ‌وقت بچه‌دار نمی‌شدم. چون از لحظه‌ای که شروع به عشق ورزیدن می‌کنیم، برای همیشه عشق خواهیم ورزید

شاید جریان آب او را به‌خاطر برگشتن و به عقب نگاه کردن مجازات کرده و در خود بلعیده بود تا به ما یادآوری کند که هرگز نباید به‌خاطر آنچه پشت سر گذاشته‌ایم احساس پشیمانی کنیم.

بعدها متوجه شدم که مادرم مطمئناً آرزوهایی برای من داشت، اما بیشتر از همه او به من ابزارهایی داد تا خودم مشکلاتم را حل کنم و بتوانم برای خودم رؤیاپردازی کنم.

شاید جریان آب او را به‌خاطر برگشتن و به عقب نگاه کردن مجازات کرده و در خود بلعیده بود تا به ما یادآوری کند که هرگز نباید به‌خاطر آنچه پشت سر گذاشته‌ایم احساس پشیمانی کنیم.

«فقط آن‌هایی که موهای بلندی دارند می‌ترسند، چون هیچ‌کس نمی‌تواند موهای افراد کچل را بکشد»

«فقط آن‌هایی که موهای بلندی دارند می‌ترسند، چون هیچ‌کس نمی‌تواند موهای افراد کچل را بکشد»

من همچنان علیه اوتیسم خواهم جنگید؛ حتی اگر همین حالا هم بدانم که شکست‌ناپذیر است.

وقتی در مونترال یا جاهای دیگر دختران جوانی را می‌بینم که عمداً به بدن خود آسیب می‌زنند و می‌خواهند زخم‌هایی دائمی روی پوست خود طراحی کنند، ناخودآگاه آرزو می‌کنم که ای کاش می‌توانستم آن‌ها را در برابر دخترانی قرار دهم که زخم‌های دائمی‌شان به‌قدری عمیق است که با چشم غیرمسلح دیده نمی‌شود. دوست داشتم آن‌ها را رودرروی یکدیگر قرار دهم تا بین زخم‌های خودخواسته و زخم‌های تحمیل‌شده مقایسه‌ای کنند. بین زخم‌هایی که برای ایجادشان پول پرداخت کرده بودند و آن‌هایی که برای ایجادشان پول دریافت کرده بودند.

آن‌ها به‌قدری زیر غم و غصه خم شده بودند که دیگر نمی‌توانستند خود را بالا کشیده و راست بایستند.

چه‌گونه می‌توانیم از چنگال برای خوردن برنجی که چسبناک نبود استفاده کنیم.

خاطرهٔ آن مرد دلیل اصلی مسافرت من فقط با یک ساک دستی است. من فقط کتاب همراه خود می‌برم. من واقعاً خودم را مالک هیچ‌چیز دیگری نمی‌دانم. مهم نیست در اتاق هتل یا مهمانسرا و یا حتی در تخت یک غریبه باشم، من همه جا راحت می‌خوابم درست مثل اینکه در تخت خودم هستم. در واقع، من همیشه از حرکت کردن و جابه‌جا شدن استقبال کرده‌ام؛ این کار به من کمک می‌کند دارایی‌هایم را کمتر کنم و داشته‌هایم را پشت سر بگذارم تا حافظه‌ام گزینشی شود و فقط بتواند خاطرات و تصاویری را به‌یاد آورد که حتی پشت پلک‌های بسته‌ام هم درخشان و واضح بمانند. ترجیح می‌دهم قار و قور شکمم، سردردهای خفیفم، تغییرات روحی‌ام، دودلی‌ها و تردیدهایم، خطاهایم و... را به‌یاد بیاورم. آن‌ها را ترجیح می‌دهم چون می‌توانم در طول زمان رنگ و لعاب‌شان را عوض کنم، درحالی‌که اجسام و اشیاء همیشه غیرقابل تغییر، ساکن و سنگین باقی می‌مانند.

صلحی که با توپ و تانک ایجاد شود ناگزیر باعث خلق صدها و هزاران حکایت در مورد شجاعت‌ها و دلاوری‌های قهرمانان می‌شود.

او هیچ‌وقت قبل از مردن پیر نشده بود. او با غرق کردن خود در لذت‌های زندگی و سپری کردن روزهایش با سبکسری یک مرد جوان، زمان را متوقف کرده بود.

یک نفر به من گفته بود با اینکه رابطه‌ها با خنده و شادی شکل می‌گیرند، ولی با تقسیم داشته‌ها و تحمل سختی‌های ناشی از این اشتراک‌گذاری مستحکم می‌شوند.

والدینم اغلب به من و برادرهایم یادآوری می‌کردند که پولی ندارند برای‌مان به ارث بگذارند، ولی الان فکر می‌کنم که آن‌ها خاطرات ارزشمندشان را به ما منتقل کرده‌اند و به ما اجازه دادند تا زیبایی غنچه دادن ویستریا، ظرافت سخن و قدرت تعجب کردن را درک کنیم. حتی بیشتر، آن‌ها به ما پایی برای رفتن به‌سمت آرزوها، رؤیاهایمان و به‌سمت ابدیت دادند. تمام این‌ها توشه‌ای کافی برای ادامهٔ زندگی‌مان به‌تنهایی بود.

آن زنان غم خود را در سینه‌شان پرورش می‌دادند.

آن زنان غم خود را در سینه‌شان پرورش می‌دادند.

ما هنوز ارزش زمان، بهای آن و میزان کمیابی آن را درک نکرده بودیم.

هدف از تولد من پر کردن جای خالی افرادی بود که کشته شده بودند. وظیفهٔ من در زندگی، ادامه دادن زندگی مادرم بود.

جنگ و صلح در واقع دو دوست هستند که ما را دست انداخته‌اند. هر زمان که به نفع‌شان است با ما مثل دشمن رفتار می‌کنند، بدون اینکه به تعریف یا نقشی که ما برای‌شان در نظر گرفته‌ایم اهمیتی بدهند