بریده‌هایی از کتاب لالایی

بچه‌هایم بودند که معنای عشق ورزیدن را به من یاد دادند. اگر معنای عشق ورزیدن را می‌دانستم هیچ‌وقت بچه‌دار نمی‌شدم. چون از لحظه‌ای که شروع به عشق ورزیدن می‌کنیم، برای همیشه عشق خواهیم ورزید

شاید جریان آب او را به‌خاطر برگشتن و به عقب نگاه کردن مجازات کرده و در خود بلعیده بود تا به ما یادآوری کند که هرگز نباید به‌خاطر آنچه پشت سر گذاشته‌ایم احساس پشیمانی کنیم.

بعدها متوجه شدم که مادرم مطمئناً آرزوهایی برای من داشت، اما بیشتر از همه او به من ابزارهایی داد تا خودم مشکلاتم را حل کنم و بتوانم برای خودم رؤیاپردازی کنم.

شاید جریان آب او را به‌خاطر برگشتن و به عقب نگاه کردن مجازات کرده و در خود بلعیده بود تا به ما یادآوری کند که هرگز نباید به‌خاطر آنچه پشت سر گذاشته‌ایم احساس پشیمانی کنیم.

«فقط آن‌هایی که موهای بلندی دارند می‌ترسند، چون هیچ‌کس نمی‌تواند موهای افراد کچل را بکشد»

«فقط آن‌هایی که موهای بلندی دارند می‌ترسند، چون هیچ‌کس نمی‌تواند موهای افراد کچل را بکشد»

من همچنان علیه اوتیسم خواهم جنگید؛ حتی اگر همین حالا هم بدانم که شکست‌ناپذیر است.

وقتی در مونترال یا جاهای دیگر دختران جوانی را می‌بینم که عمداً به بدن خود آسیب می‌زنند و می‌خواهند زخم‌هایی دائمی روی پوست خود طراحی کنند، ناخودآگاه آرزو می‌کنم که ای کاش می‌توانستم آن‌ها را در برابر دخترانی قرار دهم که زخم‌های دائمی‌شان به‌قدری عمیق است که با چشم غیرمسلح دیده نمی‌شود. دوست داشتم آن‌ها را رودرروی یکدیگر قرار دهم تا بین زخم‌های خودخواسته و زخم‌های تحمیل‌شده مقایسه‌ای کنند. بین زخم‌هایی که برای ایجادشان پول پرداخت کرده بودند و آن‌هایی که برای ایجادشان پول دریافت کرده بودند.

آن‌ها به‌قدری زیر غم و غصه خم شده بودند که دیگر نمی‌توانستند خود را بالا کشیده و راست بایستند.

چه‌گونه می‌توانیم از چنگال برای خوردن برنجی که چسبناک نبود استفاده کنیم.