بریده‌هایی از کتاب پدرم و درخت گیلاس

انگار که از زبان درختان باغ سخن می‌‌گوید، می‌‌خواست به من بفهماند كه هر درختي بايد كي و چه فصلی كاشته شود.

رؤیایم این بود که کشورم را به گلستاني تبدیل کنم كه او همیشه آرزوي بناكردن آن را در سر مي‌پروراند.

می‌گفت كه حاضر نيست برای لحظه‌ای پايش را از اينجا، از اين باغ بيرون بگذارد،

انصاف است که من از عشق تو بسوزم و خاكستر شوم؟ تو ولی نعمت من باش و من غلام حلقه‌به‌گوشت بگذار بگويند اين هم غلام حلقه‌به‌گوش اوست اي گلِ نازنينِ من خوش باش

بدون اينكه اجازه بدهم كسي اشك‌هايم را ببيند گريه مي‌كردم.

هیچ چیز مانند رنج نمی‌‌تواند انسان را به سخن‌گفتن وادار کند.