بریده‌هایی از کتاب پدرم و درخت گیلاس

هیچ چیز مانند رنج نمی‌‌تواند انسان را به سخن‌گفتن وادار کند.

صدايش غمگين و گرفته بود. مي‌دانستم جايي می‌‌رفتیم كه او براي اولين بار آنجا عاشق شده بود.

هیچ چیز مانند رنج نمی‌‌تواند انسان را به سخن‌گفتن وادار کند.

صداي مادرم را كه هشدار مي‌دهد زير باران نخوابيد ناديده مي‌گيرم

هیچ چیز مانند رنج نمی‌‌تواند انسان را به سخن‌گفتن وادار کند. می‌شل دل کاستیلو

پدرم و درخت گيلاس هیچ چیز مانند رنج نمی‌‌تواند انسان را به سخن‌گفتن وادار کند. می‌شل دل کاستیلو

هیچ چیز مانند رنج نمی‌‌تواند انسان را به سخن‌گفتن وادار کند.

تو باغي شو و من گلي در باغچه‌ی تو

در روزهايي كه خودم را بين شخصيت دلسوز پدرم و شخصيت مستبد مادرم فرزند طبيعت حس مي‌كردم، عشق به طبيعت شوق مقاومت‌ناپذيري در من خلق مي‌كرد.

آن روزها هر چيزي كه به ايسم ختم مي‌شد خطرناك بود.