بریده‌هایی از کتاب راه واژه ها

یه هندزفری از جنس سکوت بذاریم توی گوش‌مون؛ یعنی بی‌خیالِ اتفاق‌ها و همهمه‌های دوروبَرمون بشیم و فقط خودمون باشیم و خدای بی‌نهایت‌مون. البته، شرط خلوت فقط این نیست که آدم بره تو اتاق و تنها باشه، ولی از اون‌طرف گوشی رو برداره و کلی رنگ و نور و صدا وارد ذهنش کنه! اون‌طوری با بازکردن هر صفحه‌ای، خلوتش منفجر می‌شه!

وقتی خدا رو دوست داشته باشیم، حتماً دل‌مون می‌خواد یه زمان‌هایی از شبانه‌روز رو از بقیه فاصله بگیریم و حرفامون رو پیش خودش ببریم. این کار باعث می‌شه یاد خدا تو قلب‌مون پررنگ‌تر بشه

دلی که از داغی آتش گناهش می‌ترسه، به این راحتی‌ها نمی‌تونه حرارت عشق الهی رو درک کنه! اما اون کسی که فقط به عشق حجت خدا، یعنی حضرت رسول و امامان علیه‌السّلام، سر تعظیم در برابر دستورات الهی خم می‌کنه، راهش تا رسیدن به خالقش کوتاه‌تر می‌شه.

تصور کنید سرما خوردید، ولی دکتر نمی‌رید و خوددرمانی می‌کنید. به خودتون می‌گید: «کاری نداره خودم می‌دونم چی‌کار کنم.» یا مثلاً فرض کنید یه نجار برای دامادی‌ش تصمیم بگیره خودش کت‌وشلوار بدوزه و موهاش رو هم خودش اصلاح کنه! شاید به‌نظرتون عجیب باشه، ولی این مدل رفتارها در زندگی ما زیاده. با اینکه تخصصش رو نداریم، مدام می‌خوایم کارها رو خودمون انجام بدیم. بعضی وقت‌ها علت این رفتارها خودبرتربینیه. دربارهٔ مسائل دینی هم این تصورات عجیب وجود داره، مثلاً عده‌ای می‌گن چون من خدا رو ندیده‌م و فرشته‌ای به من نازل نشده، پس خدا وجود نداره! این مثال دقیقاً مصداق روحیهٔ استکبار و خودبرتربینیه، اولین صفت بد؛ همون صفتیه که عبادت‌های شیطان رو بر باد داد و دلیلِ رانده‌شدنش از بهشت بود!

تا جایی که می‌شه، هر کاری رو که باعث می‌شه حس کنیم چه آدم خاصی هستیم و چه کار مهمی انجام دادیم، هر کاری که توش دیده‌شدن و مغرورشدن داره، انجام ندیم

وقتی به کسی محبت داریم، دیگرخواه می‌شیم و کاری که از روی محبت و دیگرخواهی باشه، خودخواهی رو کم می‌کنه مثلاً وقتی خواست محبوب رو به خواست خودمون ترجیح بدیم، تمرکزمون از روی خودمون برداشته می‌شه.

توی مسیر نزدیک‌شدن به خدا باید سعی کنیم به‌جای خودخواه، خداخواه باشیم؛ توی دوراهی‌ها فقط خواست خدا رو در نظر بگیریم نه خواست خودمون رو

اخلاص یعنی مدیریت نیت‌ها، یعنی مدام مراقبت کنیم که نیت و هدف‌مون خدایی باشه