بریده‌هایی از کتاب تو کله خر هستی؛ برو پیش موفق می‌شوی

هیچ چیز هیچ ارزشی نخواهد داشت مگر ما ارزشی برایش تعیین کنیم.

اگر افسرده هستی، در گذشته زندگی می‌کنی. اگر مضطرب هستی، در آینده زندگی می‌کنی. اگر آرام هستی، در زمان حال زندگی می‌کنی.

وقتی چیزی از ذهن تو به عمق وجودت رسوخ کند، آن موقع می‌توانی زندگی‌ات را متحول کنی.

یک روز چشمانت را باز می‌کنی و می‌بینی همان‌طور زندگی می‌کنی که زمانی در حسرت آن بودی.

وقتی تو با گریه به این دنیا پا گذاشتی، سراپا ذوق و شوق بودی. تو مخلوقی معصوم بودی که به‌جز حضور در زمان حال، قادر به انجام هیچ کاری نبودی. تو از وجود خودت هم خبر نداشتی، چه برسد به اینکه بابت آن شرمنده شوی. بی‌هدف به دور و بر خودت نگاه می‌کردی. در دنیای تو از ترس و واهمه و نگرانی خبری نبود. اگر چیزی به دهانت نزدیک می‌شد، آن را می‌مکیدی. اگر چیزی نزدیک دست تو می‌آمد، آن را می‌قاپیدی. تو فقط یک جاندار بودی… یک موجود.

. مهم نیست در چه زمینه‌ای تلاش کنی، مهم باور خودت است. حتی اگر آن کار به نظرت غیرممکن بیاید، باید باور خودت را قوی کنی که زمانی همین غیرممکن، ممکن می‌شود

اهداف مبهم و شل و ول باعث سردرگمی در زندگی می‌شود

باور به اینکه ما معرکه هستیم به سادگی باور به این است که یک غول بی‌شاخ و دم هستیم. حالا که باور به هر دو مورد به یک اندازه انرژی و توجه می‌طلبد، پس چرا بخش فلاکت‌بار آن را انتخاب کنیم؟

آدم عاقل کسی است که مثل کودکان مفهوم زمان حال را درک کند.

اگر کسی بی‌عرضه و دست و پا چلفتی باشد تقصیر خودش نیست. اما اگر همان‌طور بی‌عرضه باقی بماند، خودش مقصر است.

مهم نیست که چه خواسته‌هایی داری، وقتی باور تو در ضمیر ناخودآگاهت این باشد که رسیدن به خواسته‌ها مایه دردسر و تقریباً امری محال است، الف) به خواسته‌هایت نمی‌رسی؛ ب) اگر هم با تلاش و تقلا به آن برسی، مثل آبی باریک خواهد بود که سرانجام همین آب باریک هم قطع خواهد شد.

به تنها چیزی که نیاز نداری دلسوزی و نصیحت دیگران است.

به خودت عشق بورز شدیداً، صادقانه، بدون توجیه.

اگر دلت می‌خواهد کاری انجام بدهی، صبر نکن تا سرت خلوت شود یا پولدارتر شوی یا آمادگی لازم را پیدا کنی یا اینکه ده کیلویی وزن کم کنی. همین حالا دست‌به‌کار شو. تو دوباره جوان نخواهی شد.

مثل یک ابرقهرمان عمل کن. تو باید بر زندگی و خواسته‌هایت مسلط باشی.

سعی کن عادت تأخیر در تصمیم‌گیری را در خودت از بین ببری. اگر از افرادی هستی که باید در مورد قضیه‌ای فکر و تأمل کنی، برای خودت مهلت معین تعیین کن. برای تصمیم‌گیری به خودت فرصتی نامحدود، مثلاً چهل ساله نده تا بالأخره بعد از مدت‌های مدید بدانی چه می‌کنی، بعد از این همه مدتی که تمام فرصت‌ها را از دست دادی. حواست باشد که برای تصمیم‌گیری (یک شبه، یک هفته‌ای یا یک ماهه) به چه مقدار وقت نیاز داری و باید زمان را حساب کنی. اگر قادر به تصمیم‌گیری نیستی، به شم و شهودت مراجعه کن و هر چه به دلت افتاد، همان را انجام بده

تو موجودی دوست‌داشتنی هستی. بیش از حد. به‌شدت. بی‌قیدوشرط. کائنات از اینکه تو این‌قدر خارق‌العاده هستی چنان ذوق‌زده است که دلش می‌خواهد دست دور گردنت بیندازد و تو را تحسین کند. کائنات دوست دارد هر آنچه را در آرزویش هستی به تو بدهد. کائنات دلش می‌خواهد آنچه را در درونت می‌بیند، تو هم ببینی. تو عالی هستی. هر قدر هم خودت را دست‌کم بگیری، بی‌فایده است.

اول باید باورهای دست و پاگیر را از ضمیر ناخودآگاهت بیرون بیندازی و باورهایی تازه، امیدبخش و عالی را جایگزین آن‌ها کنی. تو باید طعم آنچه را در زندگی دوست داری، بچشی.

مشاهده کسی که پیگیر اهدافش باشد، مایه حسرت فردی است که خودش نمی‌تواند این کار را بکند.

چسبیدن به رنجش و دلخوری مثل این است که خودت سم بخوری ولی منتظر باشی دشمنانت بمیرند.