بریده‌هایی از کتاب ۵ زبان عشق

وقتی کنار همسرم بنشینم و بیست دقیقه تمام توجه‌ام را به او بدهم و او هم متقابلا همین کار را برای من انجام دهد، در این حالت ما به همدیگر بیست دقیقه زندگی داده‌ایم. هیچ وقت آن بیست دقیقه دوباره تکرار نخواهد شد، زندگی‌مان را به هم خواهیم داد. این یک نوع ابراز عشق قدرتمند و احساسی است.

منظور من از اختصاص وقت این است که تمام توجه خود را به یک نفر بدهیم. منظورم نشستن روی مبل و تماشای تلویزیون با هم نیست. در این حالت، توجه شما به برنامه تلویزیونی است و نه همسرتان. منظور من این است که روی مبل با هم بنشینید، تلویزیون را خاموش کنید، به همدیگر نگاه کنید، همه چیز را کنار بگذارید و به هم توجه ویژه‌ای داشته باشید. منظورم قدم زدن دو نفره است یا صرف غذا در بیرون و نگاه کردن به هم حین خوردن غذا و حرف زدن.

بیشتر از همه دوست دارید چه چیزی از همسرتان بشنوید؟

با طلب کردن نمی‌توانیم عشق احساسی را دریافت کنیم. ممکن است همسر من با تمام خواسته‌های طلبکارانه‌ی من موافقت کند و آن‌ها را انجام دهد، اما دیگر نمی‌توان اسم آن را ابراز عشق نهاد. شاید از روی ترس، احساس گناه یا احساس دیگری بجز عشق آن را انجام می‌دهد. بنابراین یک درخواست، احتمال ابراز عشق را بوجود می‌آورد، درحالی‌که طلب کردن این احتمال را از بین می‌برد.

وقتی از همسر خود چیزی را درخواست می‌کنید، ارزش و توانایی‌های او را تایید می‌کنید. در اصل با این کار به او نشان می‌دهید چیزی دارد یا می‌تواند کاری انجام دهد که برای شما ارزشمند است. اما وقتی طلبکارانه صحبت کنید، به یک آدم زورگو تبدیل می‌شوید تا یک عاشق. با این کار همسر خود را تایید نمی‌کنید، بلکه تحقیر می‌کنید. با درخواست کردن به او حق انتخاب می‌دهید. همسر شما می‌تواند آن را رد یا قبول کند، چون عشق همیشه یعنی تصمیم گرفتن و همین عشق را معنادار می‌کند. اینکه بدانم همسر من به اندازه‌ای عاشق من است که به درخواست‌هایم پاسخ داده است از لحاظ احساسی این را می‌رساند که به من اهمیت می‌دهد، به من احترام می‌گذارد و می‌خواهد کاری کند که خوشحال باشم.

درخواست متواضعانه عشق درخواست می‌کند، نه طلب. وقتی چیزی را از همسرم طلب کنم، مثل پدر یا مادر می‌شوم و همسرم همانند فرزند. والدین هستند که به یک بچه سه ساله می‌گویند چه کاری انجام دهد یا در واقع، باید انجام دهد. این امر ضروری است چون یک بچه سه ساله نمی‌داند چه کاری درست است. درحالی‌که در زندگی مشترک، ما برابریم، شرکای بزرگسالیم. مطمئنا کامل نیستیم اما بزرگ شده‌ایم، شریک زندگی هم هستیم. اگر به دنبال یک رابطه‌ی صمیمی هستیم، باید خواسته‌های یکدیگر را بشناسیم. اگر آرزو داریم به هم عشق بورزیم لازم است بدانیم طرف مقابلمان چه چیزی می‌خواهد. نحوه بیان خواسته‌ها بسیار مهم است. اگر خواسته‌هایمان را طلبکارانه بیان کنیم، احتمال ایجاد صمیمیت صفر می‌شود و همسرمان از ما فاصله می‌گیرد. اما اگر نیازها و خواسته‌های‌مان را به صورت درخواست مطرح کنیم، به نوعی طرف مقابل را راهنمایی می‌کنیم، نه اینکه به او اولتیماتوم بدهیم.

بهترین کاری که می‌توانیم با اشتباهات گذشته بکنیم این است که اجازه دهیم به تاریخ بپیوندد. بله، آن اتفاق افتاده است. مطمئنا دردناک بوده و ممکن است هنوز هم عواقب دردناکش وجود داشته باشد اما او به اشتباهش اعتراف کرده، آن را پذیرفته و معذرت خواهی کرده است. نمی‌توانیم گذشته را پاک کنیم اما می‌توانیم آن را به عنوان تاریخ بپذیریم. می‌توانیم انتخاب کنیم که امروز فارغ از اشتباهات گذشته زندگی کنیم. بخشش یک احساس نیست، یک الزام است. یک انتخاب است برای نشان دادن گذشت و مهربانی، نه مقابله به مثل با یک مهاجم. بخشش یک نوع ابراز عشق است. «من عاشقتم. دوسِت دارم. برام مهمی و می‌بخشمت. حتی اگه هنوزم درد و رنج باقی مونده باشه، نمی‌ذارم این موضوع باعث فاصله گرفتن ما از هم بشه. امیدوارم از این اشتباه درس بگیریم. اینکه اشتباه کردی به معنی ناتوانی تو نیست. همسر منی و از اینجا به بعد با هم ادامه خواهیم داد».

تعجب می‌کنم که بسیاری از افراد هر روز جدیدی را با روز گذشته قاطی می‌کنند. اصرار دارند که اشتباهات گذشته را مجددا در زمان حال بیان کنند و با انجام این کار، امروزی که می‌تواند یک روز عالی باشد را خراب می‌کنند. جملاتی مثل: «باورم نمیشه تو این کارو کردی. فکر نمی‌کنم بتونم هیچ وقت فراموش کنم. تو نمی‌دونی چقدر منو رنجوندی. چطور می‌تونی بعد اینکه اونجوری با من برخورد کردی راحت بگیری اونجا بشینی. باید زانو بزنی و التماس کنی که ببخشمت. فکر نمی‌کنم هیچ وقت بتونم ببخشمت». این جملات و حرف‌ها، عاشقانه نیستند، اینها کلماتی تلخ، آزار دهنده و انتقام‌جویانه‌اند.

وقتی همسرم بدی در حق من کرده باشد و به آن اعتراف و طلب بخشش کند، دو راه پیش رو دارم: عدالت یا بخشش. اگر عدالت را انتخاب کنم و همانگونه که او با من رفتار کرده با او رفتار کنم، خودم را قاضی کرده‌ام و او را مجرم. در این حالت ایجاد صمیمیت غیرممکن است. اما اگر بخشش را انتخاب کنم، می‌توانم صمیمیت را دوباره ایجاد و تقویت کنم. بخشش راه عشق است.

در عشق بدی‌ها و اشتباهات فراموش می‌شود. در عشق شکست‌های گذشته یادآوری نمی‌شود. هیچ کدام از ما کامل نیستیم. هیچ یک از ما در زندگی مشترک همیشه بهترین کار یا کار درست را انجام نمی‌دهیم. گاهی کارهایی می‌کنیم یا حرف‌هایی می‌زنیم که موجب رنجش همسرمان می‌شود. نمی‌توان گذشته را پاک کرد، فقط می‌توانیم اعتراف کنیم و بپذیریم که اشتباه کرده‌ایم. می‌توانیم طلب بخشش کنیم و سعی کنیم در آینده متفاوت و بهتر عمل کنیم. برای جبران و تسکین درد همسرمان باید به اشتباه خود اعتراف کنیم و از او معذرت خواهی کنیم.

فردی که صحبت می‌کند می‌خواهد همسرش از حال او آگاه شود. او با بیان احساساتش در راه افزایش صمیمیت گام بر می‌دارد. به دنبال فرصتی برای صحبت کردن در مورد یک رنجش است تا درمانی برای آن پیدا کند.

عشق مهربان است. اگر می‌خواهیم به صورت کلامی، عشقمان را نشان دهیم باید از کلمات محبت‌آمیز استفاده کنیم. این مورد چیزی است که به نحوه‌ی صحبت کردن شما بستگی دارد. عبارت «دوستت دارم» وقتی با مهربانی و شفقت بیان شود، ابراز عشق است. اما وقتی سوالی گفته شود، معنی جمله به کل عوض می‌شود. گاهی کلماتی که استفاده می‌کنیم یک معنی دارند و تن صدایی که آنها را بیان می‌کنیم معنی دیگر. همسرتان معمولا حرف‌های شما را با توجه به تن صدایتان تفسیر می‌کند و نه کلماتی که استفاده می‌کنید.

عشق مهربان است. اگر می‌خواهیم به صورت کلامی، عشقمان را نشان دهیم باید از کلمات محبت‌آمیز استفاده کنیم. این مورد چیزی است که به نحوه‌ی صحبت کردن شما بستگی دارد. عبارت «دوستت دارم» وقتی با مهربانی و شفقت بیان شود، ابراز عشق است. اما وقتی سوالی گفته شود، معنی جمله به کل عوض می‌شود. گاهی کلماتی که استفاده می‌کنیم یک معنی دارند و تن صدایی که آنها را بیان می‌کنیم معنی دیگر. همسرتان معمولا حرف‌های شما را با توجه به تن صدایتان تفسیر می‌کند و نه کلماتی که استفاده می‌کنید.

اغلب ما از آنچه فکر می‌کنیم توانمندتریم. چیزی که مانع پیشرفت‌مان می‌شود نبود شجاعت است. همسری که عاشق‌مان باشد می‌تواند این مانع را با تشویق و دلگرمی از سر راه ما بردارد. البته اگر زبان اصلی عشق شما کلام تاییدآمیز نباشد، شاید بیان آن برایتان سخت باشد. اگر فردی باشید که روحیه انتقادی و اعتراضی دارید، برای یادگیری این زبان دوم نیاز به سعی و تلاش بیشتری خواهید داشت، اما مطمئن باشید که این زبان ارزش یادگیری دارد.

تشویق، به همدلی و دیدن دنیا از منظر همسرمان نیاز دارد. اول باید بدانیم چه چیزهایی برای همسر ما مهم است. فقط در این صورت می‌توانیم او را تشویق کنیم. با تشویق زبانی نشان می‌دهیم که می‌دانیم، اهمیت می‌دهیم، همراهش هستیم و کمکش می‌کنیم. نشان می‌دهیم او و توانایی‌هایش را باور داریم. برای او ارزش قائلیم و تحسینش می‌کنیم.

کیس به موقع به این موضوع پی برده بود که مهم‌ترین بخش زندگی او رابطه‌اش با همسرش است نه موفقیت‌های کاری. می‌دانست باید زمان بیشتری برای آلیسون بگذارد و بیشتر به علایقش توجه کند.

تعریف زبانی فقط یکی از روش‌های بیان حرف‌های تاییدآمیز به همسر است. گویش دیگر این زبان عشق، تشویق کردن است. همه ما در برخی موارد احساس عدم امنیت می‌کنیم. گاهی برای انجام بعضی کارها شجاعت کافی را نداریم و نبود شجاعت غالبا مانع انجام کارهای مثبتی که دوست داریم می‌شود. توانایی‌های بالقوه همسرتان ممکن است برای بالفعل شدن نیاز به تشویق شما داشته باشند.

هدف عشق، رسیدن به چیزی که خود شما می‌خواهید نیست بلکه رسیدن به چیزی است که به نفع معشوق شما است. در واقع وقتی همسرمان از ما تعریف و تشکر می‌کند، انگیزه‌ی ما برای جبران کردن و انجام کاری برای او بیشتر می‌شود.

می‌توانید مشخص کنید چه زمانی دوره «حال و هوای عاشقی» رابطه شما به پایان رسید و واقعیت وارد زندگی مشترک‌تان شد؟ این موضوع چه تاثیری بر رابطه‌ی شما داشت؟ آن را بهتر کرد یا بدتر؟

وقتی مخزن عشق همسر شما پر باشد و در مورد عشق‌تان احساس امنیت کند، تمام دنیا برایش روشن به نظر می‌رسد و با حداکثر توانش به زندگی ادامه می‌دهد. اما وقتی مخزن عشق او خالی باشد و احساس کند در زندگی مورد سوءاستفاده قرار می‌گیرد تا مورد عشق، تمام دنیا برایش تاریک است و هیچگاه نمی‌تواند در زندگی طعم خوشی را بچشد.