بریده‌هایی از کتاب مادربزرگ سلام رساند و گفت متاسف است

«اگر نتونی از شر خاطره‌های بد خلاص بشی، مجبوری اون‌ها را با چیزهای شیرینی‌تر بپوشونی.»

آن‌ها از کوه بالا رفتند و همۀ ترس‌ها از غار بیرون جهیدند، شوالیه‌های طلایی مبارزه نکردند. فریاد نزدند و مثل باقی جنگجوها فحش ندادند. در عوض، همان کاری را کردند که می‌شود با ترس‌ها انجام داد: بهشان خندیدند. خنده‌ای بلند و بی‌اعتنا. و همۀ ترس‌ها یکی‌یکی به سنگ تبدیل شدند.

اگر یکی‌شان کسی را نیش بزند، طرف نمی‌میرد، بلای بدتری به سرش می‌آید: تخیلش را از دست می‌دهد. تخیل از توی زخم بیرون می‌جهد و آدم غم‌زده و تهی باقی می‌ماند. بعد هر روز پژمرده‌تر و پژمرده‌تر می‌شود، تا جایی که بدنش به یک پوسته تبدیل می‌شود. تا جایی که دیگر حتی یک قصه هم یادش نمی‌آید.

بزرگ‌ترین توانایی مرگ میراندنِ آدم‌ها نیست، بزرگ‌ترین توانایی‌اش این است که می‌تواند کاری کند بازمانده‌ها آرزو کنند زندگی‌شان متوقف شود

خیلی خوب است که توی بیمارستان یک زبان رمزی داشته باشید، چون تو بیمارستان دیوارها گوش دارند. این را مامان‌بزرگ می‌گوید. به‌ویژه وقتی مادر السا رئیس دیوارها باشد. «اوم، معلومه!» مامان‌بزرگ متواضعانه سر تکان می‌دهد و کل داستان را تعریف می‌کند، چون هیچ‌کس تا به حال به مامان‌بزرگ یاد نداده چطور یک داستان را تعریف نکند. و السا گوش می‌دهد، چون هیچ‌کس به او یاد نداده چطور به یک داستان گوش ندهد.

یک قلمرو رو آدم‌هایی می‌سازن که توش زندگی می‌کنن.

اگر همۀ آن‌هایی را که در گذشته مزخرف بوده‌اند از زندگی‌ات کنار بگذاری، خیلی زود دیگر هیچ آدمی باقی نمی‌مانَد.

کمک کردن به کسی که خودش نمی‌خواد به خودش کمک کنه کار سختیه.

اگر آدم‌ها را دوست نداشته باشی، نمی‌توانند اذیتت کنند.

در دنیای واقعی مردم همیشه می‌گویند وقتی اتفاق وحشتناکی می‌افتد اندوه و درماندگی و دردی که در قلبمان حس می‌کنیم «با گذشت زمان کمتر می‌شود»، اما این حقیقت ندارد. اندوه و دردِ از دست دادن همیشگی است، اما اگر قرار باشد برای همۀ عمر آن‌ها را با خودمان حمل کنیم، طاقتمان تمام می‌شود. غم و اندوه فلجمان می‌کند. بنابراین، درنهایت، اندوه‌هایمان را بسته‌بندی می‌کنیم و جایی می‌گذاریم.

بزرگ‌ترین توانایی مرگ میراندنِ آدم‌ها نیست، بزرگ‌ترین توانایی‌اش این است که می‌تواند کاری کند بازمانده‌ها آرزو کنند زندگی‌شان متوقف شود،

«ما می‌خواهیم دوست داشته شویم؛ اگرنه، مورد تحسین قرار بگیریم؛ اگرنه، ازمان بترسند؛ اگرنه، مورد نفرت و تحقیر واقع شویم. ما به هر قیمتی می‌خواهیم حسی را در دیگران برانگیزیم. روح ما از تهی بودن گریزان است؛ و به هر بهایی طالب ارتباط با دیگران است.»

اگر همۀ آن‌هایی را که در گذشته مزخرف بوده‌اند از زندگی‌ات کنار بگذاری، خیلی زود دیگر هیچ آدمی باقی نمی‌مانَد.

مامان‌بزرگ می‌گفت ترس‌ها مثل سیگارند: ترک کردنش سخت نیست، شروع نکردنش سخت است

مامان‌بزرگ همیشه می‌گفت: «فقط آدم‌های متفاوت می‌تونن دنیا رو عوض کنن. آدم‌های عادی عرضۀ تغییر دادن هیچ کوفتی رو ندارن.»

مامان‌بزرگ می‌گفت: «گاهی وقت‌ها، موقع فرار امن‌ترین جای ممکن همون جاییه که بیشتر از همه خطرناک به نظر می‌آد.»

  امکان دارد مادربزرگتان را برای سالیان سال دوست داشته باشید بدون اینکه واقعاً او را بشناسید.

وقتی مادربزرگ داری، انگار یک ارتش پشت‌سرت داری. این بزرگ‌ترین امتیاز یک نوه است: اینکه بدانی یک نفر همیشه طرف تو است، هر چه پیش بیاید. حتی وقتی اشتباه می‌کنی. درواقع، مخصوصاً وقتی اشتباه می‌کنی.

همینه که احمق‌ها همیشه این‌قدر ترسو و پرخاشگر هستن، چون هیچ‌چیزی بیشتر از یه دختر باهوش احمق‌ها رو نمی‌ترسونه.»

بریت‌ماری همسایۀ مامان‌بزرگ است، مامان هم مادرِ السا است. پس بریت‌ماری همسایۀ مادر السا هم هست، چون مادر السا در خانۀ کناری خانۀ مامان‌بزرگ السا زندگی می‌کند. السا هم در خانۀ کناری خانۀ مامان‌بزرگ زندگی می‌کند، چون السا با مادرش زندگی می‌کند. به‌جز هر یک آخر هفته در میان که با پدرش و لیزت زندگی می‌کند. و البته جورج هم همسایۀ مامان‌بزرگ است، چون با مادر السا زندگی می‌کند.