بریده‌هایی از کتاب مادربزرگ سلام رساند و گفت متاسف است

نجات جان آدم‌ها و عاصی کردنشان دو توانایی خارق‌العادۀ مامان‌بزرگ است، که البته همین باعث می‌شود مامان‌بزرگ بگویی‌نگویی یک ابرقهرمان دارای سوءعملکرد باشد.

تراژدی‌های غیرمنتظره باعث ظهور ابرقهرمان‌های غیرمنتظره‌ای می‌شوند.

السا بچه‌ای است که خیلی زود یاد گرفت اگر می‌خواهد در زندگی پیشرفت کند و به جایی برسد، باید موسیقی متن زندگی‌اش را خودش انتخاب کند.

«من دوست دارم یه نفر باشه که یادش بمونه من هم وجود داشتم. دلم می‌خواد یه نفر باشه که بدونه من اینجا بودم.»

«من دوست دارم یه نفر باشه که یادش بمونه من هم وجود داشتم. دلم می‌خواد یه نفر باشه که بدونه من اینجا بودم.»

بزرگ‌ترین توانایی مرگ میراندنِ آدم‌ها نیست، بزرگ‌ترین توانایی‌اش این است که می‌تواند کاری کند بازمانده‌ها آرزو کنند زندگی‌شان متوقف شود

نکتۀ عجیب در مورد پدر این است که هیچ‌کس به اندازۀ او نمی‌تواند باعث باحال شدن مامان شود. انگار مامان همیشه قطب مخالف باتری است. مامان کنار مامان‌بزرگ اسطورۀ نظم و ترتیب است و کنار پدر یک آدم شلخته و هوس‌باز.

یک بار السا به مامان‌بزرگ گفت واقعاً از جورج متنفر است، و تازه بعضی وقت‌ها از نیمچه هم متنفر است. وقتی چنین حرف وحشتناکی را به کسی می‌گویی و او همچنان طرف تو باقی می‌ماند، مگر می‌توانی عاشق این آدم نباشی؟

وقتی آدم‌ها به انتهای روزهایشان می‌رسند باید بروند و آدم‌هایی که هنوز روزهایشان تمام نشده باید بدون آدم‌هایی که رفته‌اند زندگی کنند. و خیلی‌خیلی سخت است مجبور باشی بقیۀ روزهایت را بدون آن‌ها که رفته‌اند سر کنی.

«ما می‌خواهیم دوست داشته شویم؛ اگرنه، مورد تحسین قرار بگیریم؛ اگرنه، ازمان بترسند؛ اگرنه، مورد نفرت و تحقیر واقع شویم. ما به هر قیمتی می‌خواهیم حسی را در دیگران برانگیزیم. روح ما از تهی بودن گریزان است؛ و به هر بهایی طالب ارتباط با دیگران است.»

هیچ‌کس صددرصد نکبت نیست و در عین حال همه نکبت هستند. بخش سخت زندگی آنجا است که باید تلاش کنیم تا جایی که می‌شود از نکبت بودن فاصله بگیریم.

اگر همۀ آن‌هایی را که در گذشته مزخرف بوده‌اند از زندگی‌ات کنار بگذاری، خیلی زود دیگر هیچ آدمی باقی نمی‌مانَد.

«آدم‌ها باید قصه‌هاشون رو تعریف کنن، السا. وگرنه خفه می‌شن.»

مامان‌بزرگ می‌گفت ترس‌ها مثل سیگارند: ترک کردنش سخت نیست، شروع نکردنش سخت است.

اندوه و دردِ از دست دادن همیشگی است، اما اگر قرار باشد برای همۀ عمر آن‌ها را با خودمان حمل کنیم، طاقتمان تمام می‌شود. غم و اندوه فلجمان می‌کند. بنابراین، درنهایت، اندوه‌هایمان را بسته‌بندی می‌کنیم و جایی می‌گذاریم.

وقتی بچه هستی، همه‌چیز تو اوج قرار داره و از اونجا به بعد همه‌اش سراشیبیه...

«آدم‌ها وقتی نمی‌خوان از بچه‌هاشون مراقبت کنن اصلاً نباید بچه‌دار بشن.»

همۀ هیولاها از اول هیولا نبوده‌اند و همۀ هیولاها هم شکل هیولا نیستند. بعضی‌هایشان از درون هیولا هستند.

فقط آدم‌های متفاوت می‌تونن دنیا رو عوض کنن.

«گندش بزنن، این روزها همه‌اش باید مراقب باشی کاری نکنی که به کسی بربخوره!»