بریده‌هایی از کتاب مادربزرگ سلام رساند و گفت متاسف است

اگر آدم‌ها را دوست نداشته باشی، نمی‌توانند اذیتت کنند

«اگر نتونی از شر خاطره‌های بد خلاص بشی، مجبوری اون‌ها را با چیزهای شیرینی‌تر بپوشونی.» «منظورت چیزهای شیرین‌تره.» «آره، می‌دونم.»

حالا مامان‌بزرگ بیشتر وقتش را در خانه به کلافه کردن بریت‌ماری و مامان می‌گذراند. بریت‌ماری همسایۀ مامان‌بزرگ است، مامان هم مادرِ السا است. پس بریت‌ماری همسایۀ مادر السا هم هست، چون مادر السا در خانۀ کناری خانۀ مامان‌بزرگ السا زندگی می‌کند

بزرگ‌ترین نیروی مرگ این نیست که می‌تواند آدم‌ها را بمیراند، بزرگ‌ترین نیرویش این است که می‌تواند کاری کند زنده‌ها آرزوی مرگ کنند.

تو به سرنوشت اعتقاد داری؟

«بریت‌ماری همیشه این‌طوری نبود. اون فقط... تنهاست.» «اون کنت رو داره.» مامان آن‌قدر آرام پلک می‌زند که چشم‌هایش بسته می‌ماند. «عزیز دلم، تنها موندن شکل‌های زیادی داره.» السا باز برمی‌گردد سراغ ور رفتن با درزگیر پلاستیکی روی در. «به هر حال، اون یه کودنه.» مامان موافقت می‌کند. «آدم‌ها وقتی مدت زیادی تنها بمونن کودن می‌شن.»

«آدم‌بزرگ بودن گاهی وقت‌ها خیلی سخته، السا.»

آدم باید به یه چیزی اهمیت بده، السا. مامان‌بزرگت اسمش رو می‌ذاشت "نق زدن"، اما اگر چیزی نداشته باشی که بهش اهمیت بدی، اون‌وقت دیگه زنده نیستی. فقط وجود داری...

مامان‌بزرگ می‌گفت نکتۀ اصلی زندگی این است که هیچ‌کس صددرصد نکبت نیست و در عین حال همه نکبت هستند

دلیل آوردن برای مرگ کار سختی است. و از دست دادن کسی که دوستش داری از آن هم سخت‌تر.

بزرگ‌ترین توانایی مرگ میراندنِ آدم‌ها نیست، بزرگ‌ترین توانایی‌اش این است که می‌تواند کاری کند بازمانده‌ها آرزو کنند زندگی‌شان متوقف شود

خانه تاریک و ساکت بود، درست همان‌طور که خانۀ مامان‌بزرگ بدون مامان‌بزرگ می‌تواند تاریک و ساکت باشد.

مامان‌بزرگ می‌گوید السا نباید به حرف این احمق‌ها توجه کند، چون آدم‌های بزرگ همیشه با بقیه فرق دارند: ابرقهرمان‌ها را ببین. اگر نیروهای مافوق طبیعی چیزهای عادی و روزمره‌ای بودند، همۀ مردم به آن‌ها دسترسی داشتند.

«گمونم عوض کردن خاطره‌ها یه نیروی فراطبیعی باشه.» مامان‌بزرگ شانه بالا می‌اندازد. «اگر نتونی از شر خاطره‌های بد خلاص بشی، مجبوری اون‌ها را با چیزهای شیرینی‌تر بپوشونی.»

مثل وقتی که یک شخصیت مشهور را توی کافه می‌بینی و ناخودآگاه داد می‌زنی: «هی، سلام!» قبل از آنکه بفهمی، مغزت فرصت داشته به تو بگوید: «هی، احتمالاً اون شخص رو می‌شناسی، بهش سلام کن!» و پشت‌بندش: «نه، صبر کن، نمی‌شناسیش، تو تلویزیون دیدیش!» چون مغزت دوست دارد کاری کند تو مثل احمق‌ها به نظر بیایی.

ترس‌ها مثل سیگارند: ترک کردنش سخت نیست، شروع نکردنش سخت است.

بزرگ‌ترین توانایی مرگ میراندنِ آدم‌ها نیست، بزرگ‌ترین توانایی‌اش این است که می‌تواند کاری کند بازمانده‌ها آرزو کنند زندگی‌شان متوقف شود،

عجیب است که یک بوی خاص با چنین سرعتی می‌تواند حال آدم را تغییر دهد، بسته به اینکه بخواهد ذهن آدم را به کدام سمت‌وسو بکشد. عجیب است که عشق و ترس چقدر به هم نزدیک‌اند.

این روزها هر چیزی که السا به مامان می‌گوید آخرش به جروبحث ختم می‌شود. و السا از این قضیه بیزار است. از اینکه آدم نمی‌تواند بدون جروبحث از چیزها سر دربیاورد بیزار است. و از اینکه آدم بدون مامان‌بزرگ این‌همه تنها است بیزار است.

«اگر نتونی از شر خاطره‌های بد خلاص بشی، مجبوری اون‌ها را با چیزهای شیرینی‌تر بپوشونی.»