بریده‌هایی از کتاب سفیر بیداری

پیغمبر (ص) و مولا امیرالمؤمنین (ع) بسیار به فکر رفع فقر و گرفتاری از جامعه بودند. سید مصطفی نیز مثل جدش این‌طور عمل می‌کرد. بارها می‌گفت: نکند توی شهر ما گرسنه‌ای با شکم خالی بخوابد و ما در رفاه باشیم. هیچ گاه پرخوری نمی‌کرد تا یاد فقرا را از یاد نبرد. سعی می‌کرد از تشک و جای خیلی خوب برای خواب استفاده نکند. با اینکه رفاه مالی خوبی داشتند اما دوست نداشت در آسایش زندگی کند و فقرا را از یاد ببرد.

با اینکه سنی نداشت و حدود چهارده‌ساله بود اما به نماز شب مقید شده بود. این حرف‌ها شاید الان عادی باشد اما زمانی مصطفی نماز شب می‌خواند که خیلی‌ها در واجبات اعمالشان گیر کرده بودند.

از آن سال کم‌کم سوره‌های قرآن را به پسرم یاد دادم. حمد و سوره و نماز را به خوبی می‌خواند. سوره‌های کوچک را یاد گرفت. او را در مکتبی ثبت نام کردم تا قرآن را بیشتر و بهتر یاد بگیرد. خودم هم از اول تا آخر سوره‌ی یس را به او یاد دادم. دوران دبستان را اوایل دهه‌ی چهل آغاز کرد. همان ایام که حضرت امام پرچم مبارزه با شاه را برافراشته بود.