بریده‌هایی از کتاب بریت ماری اینجا بود

کلمات جادویی را به زبان می‌آورد؛ همان کلماتی که مقاومت هر بچه‌ای را در هر جای دنیا می‌شکند. «جرئتش رو نداری.»

شکستن قلبی که بارها تَرَک برداشته کار سختی نیست.

زمانی کِنت به او اهمیت می‌داد. قضیه برمی‌گردد به روزهایی که کِنت بریت‌ماری را می‌دید. آدم نمی‌فهمد عشق چه موقعی شکوفه می‌دهد؛ یک روز صبح از خواب بیدار می‌شوی و می‌بینی که گل داده است. موقع پلاسیدن هم همین‌طور است، یک روزبیدار می‌شوی و می‌بینی که دیگر خیلی دیر شده، اصلاً گلی نمانده است. گل‌های بالکن هم از این نظر شبیه عشق هستند.

«من طرف‌دار هیچ تیمی نیستم. من فوتبال رو خیلی دوست دارم. بعضی وقت‌ها تعصب رو یه تیم نمی‌ذاره به خود فوتبال عشق بورزی.»

عشق چیست جز دوست داشتن کسانی که دوستمان دارند حتی وقتی که لیاقتش را ندارند؟

راستش موهای دخترک کوتاه و سیخ‌سیخ است؛ انگار آب‌پرتقال روی قالیچۀ پُرزدار بریزد و پُرزهایش به هم بچسبند.

اگر کسانی را که دوستشان نداریم نبخشیم، آن وقت دیگر برایمان چه باقی می‌ماند؟

‫اگر آدم چشم‌هایش را ببندد، می‌تواند تمام انتخاب‌های زندگی‌اش را به یاد بیاورد و بفهمد که همۀ آن‌ها به خاطر یک نفر دیگر بوده است.

اگر آدم چشم‌هایش را محکم ببندد و کمی صبر بکند، می‌تواند تمام لحظاتی را که فقط و فقط به خاطر خودش تصمیم گرفته به یاد بیاورد. و شاید بفهمد که هیچ‌وقت چنین لحظه‌ای نبوده است

جواب می‌دهد: «من طرف‌دار هیچ تیمی نیستم. من فوتبال رو خیلی دوست دارم. بعضی وقت‌ها تعصب رو یه تیم نمی‌ذاره به خود فوتبال عشق بورزی.»

می‌گوید: «فوتبال زندگی رو به جریان می‌ندازه. همیشه یه مسابقۀ جدیدی هست. یه فصل جدید. همیشه آدم‌ها امید دارن که همه‌چیز می‌خواد بهتر بشه. بازی عجیبیه.»

آدم‌ها به شیوه‌های متفاوت درماندگی و سوگ را تجربه می‌کنند

آدم‌های ناامید دست به کارهای ناامیدکننده می‌زنند

‫هیچ مرگی عادلانه نیست. هر آدم سوگواری به دنبال مقصر می‌گردد

مرگ یعنی درماندگی مطلق و درماندگی یعنی ناامیدی مطلق.

عشق چیست جز دوست داشتن کسانی که دوستمان دارند حتی وقتی که لیاقتش را ندارند؟

نجواکنان می‌گوید: «کِنت بهم نیاز داره. می‌دونی آدم‌ها به این نیاز دارن که کسی بهشون نیاز داشته باشه.»

‫«می‌دونم به چی فکر می‌کنی. اما اینجا بورگه. تو بورگ ما همدیگه رو می‌بخشیم. انتخاب دیگه‌ای نداریم. اگه نبخشیم دیگه دوستی واسه‌مون باقی نمی‌مونه که بخوایم از دستشم عصبانی بشیم.»

شور نوعی احساس کودکانه است؛ بکر و دست‌نخورده. اکتسابی نیست؛ غریزی است،‌ برای همین آدم را درگیر می‌کند. منقلب می‌کند. مثل موجی آدم را سوار بر خود می‌کند و به دوردست‌ها می‌بر

آدم وقتی به سن خاصی می‌رسد تقریباً همۀ سؤال‌هایی که از خودش می‌پرسد به یک چیز ختم می‌شود: چطور باید زندگی کرد؟