بریده‌هایی از کتاب بریت ماری اینجا بود

شاید بریت‌ماری هم آن‌ها را هیچ‌وقت نبخشید. چون آن‌ها جان کسی را نجات دادند که از آن روز به بعد هر لحظه از عمرش را با ترس از مُردن و بو گرفتن جنازه‌اش زندگی می‌کرد.

شکستن قلبی که بارها تَرَک برداشته کار سختی نیست.

بریت‌ماری نمی‌تواند حتی فکرش را هم بکند که یک شب دیگر را در جایی سر کند که تخت‌خوابش را کسی جز خودش مرتب کرده باشد.

اما زیر همین خاک گل‌ها به انتظار بهار نشسته‌اند. زمستان به آدم‌هایی که گلدان‌ها را آب می‌دهند یاد می‌دهد که امید داشته باشند و به این باور برسند که هر چیزی که به ظاهر پوچ و خالی است استعدادی در خود نهفته دارد. بریت‌ماری دیگر نمی‌داند کدام‌یک را دارد، ایمان یا امید. شاید هم هیچ‌کدام.

زندگی یعنی با هم بودن، یعنی قسمتی از وجودت در دیگری بودن.

هر چیزی که به ظاهر پوچ و خالی است استعدادی در خود نهفته دارد.

تابه‌حال نشده بود بریت‌ماری آشپزخانه‌ای را ببیند و دلش نخواهد تمیزش کند.

یک سال شد چند سال، و چند سال شد یک عمر. یک روز صبح از خواب بیدار می‌شوی و می‌بینی روزهایی که پشت‌سر گذاشته‌ای بیشتر از روزهای جلوِ رویت است، و نمی‌فهمی چطور این‌قدر زود گذشت.

بریت‌ماری هیچ‌وقت برنامه‌ای برای خودش نداشت، به نظرش اگر آدم ایمان و عشق داشته باشد برایش کافی است. تا اینکه یک روز فهمید این‌ها کافی نیستند.

انسان تنها حیوانی است که به مثابۀ نمادی از صلح لبخند می‌زند، درحالی‌که بقیۀ حیوانات برای تهدید کردن دندان‌هایشان را نشان می‌دهند.

بعضی وقت‌ها راحت‌ترین کار این است که آدم فقط زندگی کند، بدون اینکه خودش را بشناسد، بدون اینکه بداند به کجا می‌رود، همین بس که می‌داند کجاست.

گاهی وقت‌ها فقط عشق کافی نیست

هر زندگی مشترکی بدی‌های خودش را دارد، چون همۀ آدم‌ها نقطه‌ضعف‌های خودشان را دارند. اگر با آدم دیگری زندگی می‌کنی، باید یاد بگیری که با این نقطه‌ضعف‌ها کنار بیایی.

بدن واسه اینکه مواد اسیدی رو تو شکم خنثی کنه سدیم بی‌کربنات تولید می‌کنه. وقتی آدم می‌میره، بدن دیگه سدیم بی‌کربنات تولید نمی‌کنه، واسه همین مواد اسیدی به سطح پوست می‌رسه و بعد تو هوا پخش می‌شه. برای همین جنازه بو می‌گیره، فقط خواستم بدونی.»

سال‌ها طول می‌کشد تا کسی را بشناسی. یک عمر طول می‌کشد. و همین است که خانه را خانه می‌سازد.

انتخاب بریت‌ماری این نبود که هیچ انتظاری از زندگی نداشته باشد، فقط یک روز صبح از خواب بیدار شد و فهمید که تاریخ انقضای آرزوهایش خیلی وقت پیش گذشته است.

نقطۀ مشترک قالیچه‌ها و خاطرات بریت‌ماری در این است که پاک‌سازی هر دو کار دشواری است.

اگر بریت‌ماری از کِنت بپرسد برای شام چی بپزد، کِنت زیرلبی می‌گوید که فرقی ندارد، حتی چشم از روی روزنامه هم برنمی‌دارد. بریت‌ماری، برای همین، هیچ‌وقت فوتبال را نمی‌بخشد. برای اینکه کِنت را از او دور می‌کند، برای اینکه او را از جاهای خالی و سفید جدول کلمات محروم می‌کند.

بعضی وقت‌ها بریت‌ماری وسایل را سرجایشان می‌گذارد چون لازم است این کار را کند، و بعضی وقت‌ها این کار را عمدی می‌کند چون دوست دارد کِنت صبح‌ها اسمش را صدا بزند.

هر زندگی مشترکی بدی‌های خودش را دارد، چون همۀ آدم‌ها نقطه‌ضعف‌های خودشان را دارند. اگر با آدم دیگری زندگی می‌کنی، باید یاد بگیری که با این نقطه‌ضعف‌ها کنار بیایی. اگر نقطه‌ضعف‌ها را شبیه یک مبل سنگین در خانه فرض بکنی، یاد می‌گیری موقع تمیزکاری اطرافش را تمیز بکنی و به خودش کاری نداشته باشی.