بریده‌هایی از کتاب النور و پارک

از همان روز اولی که همدیگر را دیده بودند، النور همیشه پارک را در جاهای غیرمنتظره می‌دید. انگار که زندگی‌هاشان خطوطی‌روی‌هم‌افتاده بود، انگار که نسبت به هم جاذبه‌ای داشتند. معمولاً این برخوردهای تصادفی، شیرین‌ترین چیزی بود که در کُلِ زندگیِ النور اتفاق افتاده بود.

تو شبیه خودتی، مهم نیست اطرافت چه اتفاقایی می‌افته. به قول مادربزرگم: توی قالب و پوست خودت راحتی

تو شبیه کسی هستی که درنهایت برنده‌س. تو خیلی زیبا و خوبی. چشمای سحرآمیزی داری و احساسی تو من ایجاد می‌کنی که باعث می‌شه حس کنم آدم‌خوارم

النور هنوز می‌توانست پارک را حس کند که دستش را گرفته بود. هنوز می‌توانست انگشت شست پارک را حس کند که کف دستش تکان می‌خورد. النور بی‌حرکت نشست، چون گزینه‌ی دیگری نداشت. سعی کرد به خاطر بیاورد که چه نوع جانورانی قبل از خوردنِ شکارشان، آن‌را فلج می‌کنند.

به‌محض این‌که النور خندید، چیزی در درون پارک شکست. اتفاقی که همیشه می‌افتاد.

«همون با اتوبوس می‌رم. مسأله‌ی مهمی نیست. این‌جوری با آدمام آشنا می‌شم.»

اگر کسی نتواند زندگیِ خودش را نجات دهد، آیا زندگی‌اش اصلاً ارزش نجات‌دادن دارد؟

آقای شریدانِ عزیز/ دلم می‌خواهد صورتت را قورت بدهم/ می‌بوسمت/ النور

نگه‌داشتنِ دست النور، مثل نگه‌داشتنِ یک پروانه بود، یا شبیه ضربان قلب. مثل نگه‌داشتن یک چیزِ کامل، یک چیزِ زنده. به‌محض این‌که النور را لمس کرده بود، با خودش فکر کرده بود که چطور تا حالا بدون انجام این کار دوام آورده است.

تو زندگیِ مرا نجات دادی، نه تا ابد، نه برای همیشه... احتمالاً فقط به‌طور موقت. ولی زندگیِ مرا نجات دادی... پس حالا به تو تعلق دارم. منی که اکنون هستم، متعلق به توست. برای همیشه.

دلش برای پارک پر کشید؛ انگار توی این دنیا چیز بهتری نداشت که برایش پر بکشد. واقعاً هم نداشت.

و موضوع فقط لباس نبود. النور بود. النور... النور مهربان نبود. او دختر خوبی بود، دختر محترمی بود، صادق بود. او شخصی بود که قطعاً توی خیابان به یک خانم مسن کمک می‌کرد. اما هیچ‌کس ـ حتا آن خانم مسن ـ هیچ‌وقت نمی‌گفت "تا حالا النور داگلاس رو دیدی؟ چه دختر مهربونیه." مادر پارک از دخترهای مهربان خوشش می‌آمد. او عاشق مهربانی بود. لبخندزدن و حرف‌های عادی و تماس چشمی را دوست داشت؛ تمام خصوصیاتی که النور اصلاً نداشت. درضمن مادر پارک اهل شوخی نبود. پارک کاملاً مطمئن بود که مادرش اهل نیش‌وکنایه نیست.

اگر کسی نتواند زندگیِ خودش را نجات دهد، آیا زندگی‌اش اصلاً ارزش نجات‌دادن دارد؟

بقیه دست از سر النور برمی‌داشتند، حتا تینا.

شنبه‌ها از روزهای دیگر بدتر بود.

آن‌ها هیچ وجه مشترکی با هم نداشتند ـ هیچ‌چیزی ـ و این "هیچ‌چیزی" از آن هیچ‌چیزی‌هایی نبود که می‌توانست سرگرم‌کننده و مهیج باشد، فقط خسته‌کننده بود.

پارک پرسید: «تو از کجا اومدی؟» النور گفت: «از آینده.»

Estimado Señor Sheridan Migusta comer sucara Besos Leonor

آرامش‌بخش‌تر از چیزی بود که النور تصورش را می‌کرد؛ آن‌قدر که دلش می‌خواست برای پارک بچه بیاورد و هر دو کُلیه‌اش را به او اهدا کند.

"چقدر احتمال داره بخوری به پُست همچین کسی؟ کسی‌که واسه همیشه عاشقش باشی، کسی‌که واسه همیشه عاشقت باشه؟ و اگه این آدم وجود داشته باشه ولی فرسنگ‌ها ازت دور باشه، اون‌وقت چی کار می‌کنی؟"